Θοδωρής Βοριάς - «Ανιλίνες» [α']

Ήξερε απόψε
και δε βγήκε το φεγγάρι.
Κάθε αστέρι που δείχνεις
αυτοκτονεί μες στο σκοτάδι
–θ’ αφήσεις τη νύχτα δίχως μάτια–
γιατί δε θέλεις να μας βλέπει
κανείς που αγκαλιαζόμαστε.


Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά.

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/2024/07/07/thodoris-vorias-ixere-apopse-%ce%b8%ce%bf%ce%b4%cf%89%cf%81%ce%ae%cf%82-%ce%b2%ce%bf%cf%81%ce%b9%ce%ac%cf%82-%ce%ae%ce%be%ce%b5%cf%81%ce%b5-%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%88%ce%b5/

Θοδωρής Βοριάς - Ευρυδίκη*

Αν θες την ευτυχία σου να κατακτήσεις,
μέσα στα Τάρταρα της φρίκης
να κατέβεις και του σπαραγμού.

Να ψάξεις στα σκοτάδια
του χαμού και της σιγής
όπως ο Ορφέας έψαχνε την Ευρυδίκη.

Αν έχεις πλούσια κι αγνή ψυχή
θα κάνεις το σπαραγμό τραγούδι
και το θρήνο μουσική.
Τότε μονάχα
θα χαϊδέψεις τα στυγνά στήθη
της Μοίρας–Περσεφόνης.

Μες στο θολό σου όνειρο
και τη σκιά του στοχασμού σου
-αν η αγάπη σου είναι βαθιά και άδολη-
μαγνήτης θ’ ανασύρει
στο φως της μέρας την ευτυχία.

Η όμορφη Ευρυδίκη θα σ’ ακολουθεί
δίχως ν’ ακούγεται το βάδισμά της.

Μάθε να την αισθάνεσαι
με της καρδιάς τους χτύπους
και περισσότερα να μη ζητήσεις.

Να μη τολμήσεις να την αγκαλιάσεις,
ούτε κατάματα να την κοιτάξεις…
αν την κοιτάξεις,
τότε θα δεις την Ευρυδίκη σου να χάνεται
σαν αστραπή και σαν αχνός
από την αγκαλιά σου.

Και τότε μόνος θα γυρίζεις
με τον αγιάτρευτό σου πόθο,
συντροφιά με το φάντασμα
της χαμένης ευτυχίας σου.

Κι αληθινή πατρίδα σου το θάνατο
θ’ αναγνωρίζεις,
τον κόσμο των σκιών που ζει εκείνη
κι όλης της γης τα μέρη
θα ’ναι για σένα μαρτύριο και ξενιτιά.

Το θάνατο θα νοσταλγείς,
μ’ εκείνον θα γεμίζεις,
μ’ εκείνον θα πλουτίζεις την ψυχή σου

και θα ’ναι πλέον η ζωή σου
-όπως το είπε κι ο φιλόσοφος-
…μελέτη του θανάτου.

[*] Από τον επίλογο ενός φιλοσοφικού κειμένου του τραγικού φιλολόγου Ιωάννη Συκουτρή (αυτοκτόνησε στις 21-09-1937) με τίτλο «Περί το πρόβλημα της ευτυχίας» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Φιλοσοφία της Ζωής – Τρία μαθήματα εις την ελευθέραν σχολήν κοινωνικής πρόνοιας» που πιθανότατα διατύπωσε τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, 1980 (εξαντλημένο) ή τις εκδόσεις Πελεκάνος (κυκλοφορεί). Άγνωστη χρονολογία πρωτοτύπου.

Πηγή: https://exitirion.wordpress.com/

Θοδωρής Βοριάς - Οι στίχοι είναι σφαίρες

Κάποτε έγραφες ποιήματα κι ούτε θυμάσαι πού τα έκρυψες. Μα οι στίχοι είναι σφαίρες, τις ξεχνάς όταν γυρίσεις στη ρουτίνα της ειρήνης· ξεδιπλώνεις κάποιο ρούχο και ξεφεύγουν στο πάτωμα, κοιτάζεις την καρδιά σου και καρφώνονται στα μάτια σου. Τις νύχτες οι σφαιρες τρυπώνουν στα όνειρά σου κι όταν δακρύζεις, οπλίζει μέσα σου το ποίημα ετοιμοπόλεμο. [Από την ποιητική συλλογή Ανιλίνες (2021)]

Θοδωρής Βοριάς - Οι διψασμένοι

[Μνήμη Ντίνου Χριστιανόπουλου (1931 - 2020)]

Οι διψασμένοι για έρωτα

δεν κατεβαίνουν στο Βαρδάρη.

Αραίωσαν τις βόλτες

στην πλατεία οι φαντάροι,

έκλεισαν οι κινηματογράφοι

κι έσβησαν τα κόκκινα φανάρια.

Όσα χρωστούσαν τα σκοτάδια

στους νυχτόβιους

πάνε χαμένα.

Οι διψασμένοι απόμειναν στα ποιήματα

εκεί που είναι γραμμένα

και τα χρέη κάθε νύχτας.

Θοδωρής Βοριάς, Νυχτερινές επιπλοκές, Εκδόσεις Ερωδιός, 2008.

Θοδωρής Βοριάς - Φεγγάρι Θερινού κινηματογράφου

Αδειάζει το φεγγάρι

κι όλοι νομίζουν πως γίνεται στο έργο,

πως είναι σκηνοθετημένο.

Αδειάζει,

το φθονούμε για τη λάμψη του.

Αδειάζει,

το φοβόμαστε

έτσι που είναι σαν μάτι

και μας βλέπει.

Με ματιές τρυπάμε τα φεγγάρια.

Τόσο ασήμι πάει χαμένο.

Θοδωρής Βοριάς ( 1970 - )

Νυχτερινές επιπλοκές (2008)

Θοδωρής Βοριάς-Άσβηστα χνάρια

Όπως στα μονοπάτια

παραμένουν άσβηστα

τα χνάρια των λαθραίων στρατοκόπων

έτσι κράζουν στην πλατεία Αριστοτέλους

τυπωμένες οι αναμνήσεις μου,

νύχτα τη νύχτα

σιγοκαίει χρόνια η φωνή τους.

Όπου ξεχωρίζω το παρελθόν

τη στάχτη του μαζεύω

και ξεβάφουνε οι τοίχοι,

διαβάστε τί γράψουν'

κι οι δρόμοι φωνάζουνε

συνθήματα για την πατρίδα.

.

Θοδωρής Βοριάς, Το τρύπιο ταβάνι, 2005.

Θοδωρής Βοριάς - "Στίχοι από ένα ταξίδι με τον ήλιο"

Ξημέρωμα γαντζώθηκα στον ήλιο

για να πετάξω.

Έμειναν κολλημένα τα παπούτσια μου
στην άσφαλτο,
έκλεψα και το πρωινό τραγούδι
απ’ την κορφή μιας ακακίας

γιατί στο χωματόδρομο της γειτονιάς μας
παίζαμε ξυπόλητοι
κι είχα ακακίες στην αυλή
κι ένα τραγούδι
που το σκεπάσανε με άχαρο μπετόν.

Από το χθες ξεκόλλησα μια ζωγραφιά
-τρία παιδιά που σχεδιάζουν 

στο χώμα της αλάνας τη ζωή τους-
την έδειξα και στα πουλιά

...είχαμε κι εμείς φτερά
πριν μεγαλώσουμε.

Το μεσημέρι έσκισα τα ρούχα μου,
το φόβο κι όλες τις προσωπίδες·
εδώ ψηλά δεν έχει δρόμους για να ντρέπεσαι.
Το δειλινό ελευθέρωσα τα ποιήματα
να φτερουγίσουν πάνω από τα κύματα.

.

Θοδωρής Βοριάς - Ποιητική συλλογή "Χαμένες ψηφίδες" (2012).

Θοδωρής Βοριάς-Εν ώρα υπηρεσίας

Κλέβεις ανύποπτες στιγμές

για να τις κάνεις ποιήματα,

εσύ,ένας ένστολος εν υπηρεσία!

Γέρνουν οι τοίχοι

σ ' ελέγχουν κάθε νύχτα,

σε υποπτεύονται

γιατί έσκυψες στο δρόμο

ή γιατί βρήκες κάτι

και το έβαλες στην τσέπη σου...

Ήξερες να κρύβεις τα κλεμμένα

λίγα παλιόχαρτα τσαλακωμένα

κρυμμένα μες στην τσέπη

ήταν τα όνειρα κι οι στίχοι σου.

Όταν έσφιγγε το κρύο

έχωνες εκεί τα χέρια

και τα ζέσταινες.

Πηγή: Θοδωρής Βοριάς, Νυχτερινές επιπλοκές, εκδ. Ερωδιός, 2008.