Εγώ να τα θυμάμαι όλα πρέπει,
να συγκρατώ τα ίχνη που άφησαν οι χορταρένιες λόχμες,
τα νήματα, τα ασαφή, των γεγονότων,
ακόμη και τα σπίτια, πόντο πόντο να θυμάμαι,
του τραίνου τη διαδρομή τη μακρινή,
στο πρόσωπο την ύφανση του πόνου.
Γιατί, αν σε μια τριανταφυλλιά λαθέψω
και αν με μπερδέψει ένας λαγός μέσα στη νύχτα,
ή ακόμη αν ένας τοίχος ολόκληρος
κατέρρευσε στη μνήμη μου,
θα πρέπει απ’ την αρχή να φτιάξω τον αέρα,
τον καπνό, τη γη, τα φύλλα,
μα και τους πλίνθους, τα μαλλιά,
τα αγκάθια που με τρύπησαν
και τη βιασύνη της φυγής.
Λυπηθείτε με, τον ποιητή.
Πάντα μου γρήγορα ξεχνούσα
και στα δυο μου χέρια
μόνο άρπαζα τα αόριστα,
τα άσχετα μεταξύ τους,
που μόνο σαν ανύπαρκτα
μπορούν να συγκριθούν.
Σαν άρωμα ήταν ο καπνός,
σαν τον καπνό το άρωμα,
δέρμα του κοιμισμένου σου κορμιού,
που τα φιλιά μου ξύπνησαν˙
μόνο μη με ρωτήσετε το πότε
ούτε του ονείρου μου το όνομα -
δεν το μπορώ τον δρόμο να μετρήσω,
που δεν του ταίριαζε πόλη καμιά,
μα ούτε εκείνη την αλήθεια που άλλαξε,
που ίσως η μέρα να τη δάμασε
για να μεταλλαχθεί σε φως περιπλανώμενο
σαν μια πυγολαμπίδα στο σκοτάδι.
από τη συλλογή Memorial de Isla Negra
(απόδοση: Διώνη Δημητριάδου)
Η απόδοση στα Ελληνικά βασίστηκε στην αγγλική μετάφραση του ποιήματος (από τον Anthony Kerrigan), με παράλληλη μελέτη του ισπανικού πρωτοτύπου.
Αναδημοσίευση από: https://meanoihtavivlia.blogspot.com/
