[...] Έτσι λοιπόν, η πρώτη συλλογή μου είναι εμφανέστατα επηρεασμένη από τους Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο και Λόρκα. Η δεύτερη από τους Πούλιο, Γκίνγκσμπεργκ, Φερλινγκέτι, Μαγιακόφσκι, και λοιπά, και λοιπά. Η τρίτη κυρίως από τον Γκόρπα. Η τέταρτη -και πιο αγαπημένη μου-, Οι πυροτεχνουργοί, από πολλούς, μα πάρα πολλούς Έλληνες της πρώτης και της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, όπως και όλες οι επόμενες μέχρι σήμερα. Ποιητές τους οποίους γνώρισα προσωπικά, με μάγεψαν και τους λάτρεψα και ωφελήθηκα καθοριστικά, όσον αφορά τα γραπτά και το ήθος μου, από τη συναναστροφή μου μαζί τους. Και λέω "από τη συναναστροφή μου μαζί τους" διότι, όπως έχω πει και παλιότερα, ο ποιητής πλέον δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που συμμετέχει σε όλα, που ζει και βιώνει την ίδια καθημερινότητα με όλους τους άλλους συμπολίτες του. Αισιόδοξα; Όχι αισιόδοξα, θα υποστήριζα, διότι η φύση του ποιητή δεν είναι, έτσι κι αλλιώς, αισιόδοξη. Άλλωστε η ποίηση είναι μια τέχνη που περιγράφει πικρά πράγματα συνήθως, και ο ποιητής δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, παρά ένα άτομο από τη φύση του ηττημένο. Διότι, αν δεν ξεκινήσεις έχοντας συνειδητοποιήσει αυτή την ήττα απέναντι στη φθορά από την ώρα που γεννήθηκες, δεν νομίζω ότι μπορείς να κάνεις αληθινά πράγματα. Γι' αυτό και στην πλειονότητα των ποιητών ενυπάρχουν όλα τα στοιχεία που πήγασαν κατευθείαν από τα βιώματα του δημιουργού, συνήθως πικρά, εξασφαλίζοντας έτσι το χάρισμα στην ποίηση να γίνεται τρυφερό μνημονοσκόπιο, θανατηφόρο όσο και αυτά που για πάντα χάθηκαν και, στη θύμηση, όμορφα παραμένουν, και στην καρδιά, ήσυχα ενταφιασμένα. [...]
Γιώργος Μαρκόπουλος, Σε πλάγιο φωτισμό, Κέδρος, 2025.
