XXVIII
Προς την ελευθερία
πηγαίνοντας,
τα όριά της
υπερβαίνοντας,
το σώμα βρίσκοντας στην
έκτασή της.
Το δέος νοιώθοντας
ακαριαίο θάμβος.
Έτσι η ζωή·
μια ανάσα εξαρχής!
Ένα βύθισμα χαοτικό μονομιάς
στο ανυπότακτο
γίγνεσθαι!
Έτσι η ζωή πάντα!
Μια ανάσα σε μια στιγμή
κι όλα για όλα
να έρχονται και να
φεύγουν!
Όλα να χάνονται σε μια
στιγμή
και πάλι να βρίσκονται
εξαρχής!
«Τι θέλεις τελικά;»
Αναρωτιέσαι τόσο έντονα,
που δύσκολο είναι να
μην απορείς!
Η αίσθηση του καιρού,
φλόγα ζωής μέσα σου,
να καταπίνει τη σκόνη
των αιώνων
σαν κάρβουνο επιβίωσης.
Η ζωή που τελικά δε
χάθηκε,
γιατί μέσα σου κράτησε
ζωντανό
το θηρίο της ύπαρξης.
Μην κοιμηθείς όμως!
Μην αφεθείς σε καμιά
βεβαιότητα,
θυμός ή λησμονιά,
τη μνήμη σου να σβήσει!
Να μην ξεχνάς πως ό,τι
είσαι,
στη μνήμη το οφείλεις.
Έτσι είναι, αν έτσι λες
πως θα είναι!
Αν η αλήθεια σου το
χνάρι της είχε αφήσει
στης Ιστορίας το σώμα.
Έτσι θα ήταν,
αν είχες μπορέσει να
κρατήσεις μέσα σου
τη μια στιγμή απ’ της
ανάσας την ηχώ,
που θα σ’ έκανε να λες
«Υπάρχω!!!».
Τότε της ζωής το νόημα
θά ‘βρισκε την αρχή του
μέσα σου,
σαν νά ΄ταν η αυγή του
κόσμου όταν γεννιόταν.
Κάπως έτσι θα ήταν.
Αλλά με υποθέσεις,
ποτέ δεν μπορείς να
είσαι βέβαιος!
Έτσι, συνεχίζοντας,
προς την ελευθερία
πηγαίνοντας,
τα όριά της
ψηλαφίζοντας,
δικά σου όρια θεωρείς
πως είναι.
Όρια που η μνήμη
προσδιόρισε,
καθώς το σώμα ακολουθεί
τη φθίνουσα πορεία του,
πριν οριστικά σε
εγκαταλείψει.
Τότε βεβαίως όλα αυτά
καμία σημασία πια δεν
θά ‘χουν,
αφού εσύ θα είσαι
οριστικά απών!
Θανάσης Παντές, Απορρυθμιστής Συμβάντων, Καλαμάτα: Εκδόσεις Kalliergon 2019.
