Στέλλα Αλεξοπούλου - Μνήμη

 Δε θέλω να με κλείσεις

στη μνήμη του κινητού σου.

Μοιάζει με τεφροδόχο.

Καλύτερα σ’ ένα πρόχειρο χαρτάκι

λευκό, σκισμένο, έτοιμο να χαθεί

-μοιάζει με τάφο λευκό

που ίσως κάποιος τον επισκεφθεί.

Μουσών 9 / ποιήματα 1970-2001, Πλανόδιον (2002)

Αναδημοσίευση απ' το προφίλ του Γιάννη Βιτσαρά

Στέλλα Αλεξοπούλου - Ψάπφα

Η δέκατη

Η έσχατη μούσα

Καταγκρεμίστηκα από τους ψηλούς

Της Λευκάδας βράχους.

Τα σκόρπια μέλη μου

Τυλίχθηκαν συντροφικά

Γύρω από νεκρούς εραστές

Παλίμψηστος εγώ, σπάραγμα.

Εθνικά χαρτιά με συλλάβισαν

Ευσεβείς μοναχοί τρέμοντας σύγκορμοι

Μ’ έχωσαν σε τρύπες

Των τοίχων τους που έμπαζαν.

Αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, συντηρητές

Με συναρμολογούν

Μου προσαρμόζουν

Φτερά.

Ποτέ δεν πήδηξα στο κενό.

Απλώς

Κρύφτηκε το φεγγάρι

Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.

Πηγή: Μουσών 9, Ποιήματα 1970-2001.

Στέλλα Αλεξοπούλου -Χαίρε θάλασσα

Τελείωσαν οι μέρες της θάλασσας

ακούω πια μόνο τη φωνή της σε κοχύλι.

Ω μέρες της παλίρροιας που περίμενα

να ρθει ο ωκεανός βρυχόμενος

και να 'ναι τώρα μέρες της άμπωτης

που σε βλέπω θάλασσα

για πάντα να φεύγεις μακριά μου.

Αντίο ωκεανέ, χαίρε και συ θάλασσα.

Στέλλα Αλεξοπούλου

Στέλλα Ἀλεξοπούλου - Οἱ συμπληγάδες πέτρες

Ξυπνοῦσα λουσμένη στόν ἱδρῶτα,
ἡ φωνή πνιγμένη ἀπό τόν τρόμο,
παιδί, ἔφηβος, νέα γυναίκα:
Οἱ φριχτές πέτρες τεράστιες
συγκρούονταν,θά μέ συνέθλιβαν,
ποτέ δέν θά περνοῦσα!

Κι ἐρχόσουν ἐσύ, Ἀργώ,
γοργή σάν τό συνονόματό σου καράβι,
νά μοῦ πεῖς πῶς θά περάσω:
«Δές τό περιστέρι… Πρόλαβε…,
Μόνο λίγο ἕνα φτερό του τσακίστηκε!»
Ἀστραπή κι ἐγώ περνοῦσα
θανατηφόρες πύλες.

Μ’ ἕνα φτερό τσακισμένο
πέρασε καί τοῦτος ’δῶ ὁ βίος
πού κρατάει ὅσο
ὁ ὕπνος μιᾶς νύχτας.
Καί μέ τό χάραμα,
τήν ὥρα τήν χαρίεσσα,

ἀναχωροῦμε.

Ποῦ εἶσαι,γοργό καράβι μου,
γιαγιά,νά προλάβω νά περάσω;
Ἀπαρηγόρητη εἶμαι!

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.