Βίκυ Μοσχολιού - Άνθρωποι μονάχοι

Στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης

Μουσική: Γιάννης Σπανός

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ

ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος

κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος

σαν το ξεχασμένο στάχυ

άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

όπως του πελάγου οι βράχοι

ο κόσμος θάλασσα που απλώνει

κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι

ανεμοδαρμένοι βράχοι

άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα

σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα

άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα

σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Στέλιος Γεράνης - Η ερημιά του Ιωάννη

 Στέκονταν στις επιγραφές και θαύμαζε το 'Σία''.

Αχ, έλεγε, κ' έψαχνε να βρει το μολύβι του, αχ

να μπορούσα κι εγώ να προσθέσω ένα «Σία»

στη δική μου επιγραφή: Iωάννης και Σία.

Τι ωραίο που θάταν - μονολογούσε

κι άρχισε να σχεδιάζει στον τοίχο

με όρθια κεφαλαία: IΩΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ.

Έκανε μερικά βήματα πίσω

κι άρχισε να θαυμάζει το υπέροχο «Σία» του

σαν ένα σώμα αληθινό

που ταίριαξε τόσο όμορφα

πλάι στην ερημιά του ΙΩΑΝΝΗΣ.

Πηγή: Αντλήθηκε απ' το προφίλ του ποιητή Χάρη Μελιτά.

Περί μοναξιάς

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους

Μανόλης Αναγνωστάκης

«Αλλά πρώτα θα δεις την ερημιά και θα της δώσεις

το δικό σου νόημα» είπε

«Πριν από την καρδιά σου θα ναι αυτή

και μετά πάλι αυτή θ' ακολουθήσει

Τούτο μόνο να ξέρεις:

Ό,τι σώσεις μες στην αστραπή

καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει»

Οδυσσέας Ελύτης

Στη μοναξιά των λέξεων
κατοικώ
στην έρημο των στίχων
ασκητεύω

Ορέστης Αλεξάκης

«Πρέπει νά εἶμαι πολλές ὧρες μόνος. Αὐτό πού ἔχω πετύχει δέν εἶναι παρά μιά ἐπιτυχία τῆς μοναξιᾶς.

Μισῶ ὅλα ὅσα δέν ἀφοροῦν τή λογοτεχνία, βαριέμαι τίς συζητήσεις (ἀκόμα κι ὅταν ἀφοροῦν τή λογοτεχνία), βαριέμαι νά κάνω ἐπισκέψεις, τά βάσανα κι οἱ χαρές τῶν συγγενῶν μου μέ κάνουν νά πλήττω μέχρι τά βάθη τῆς ψυχῆς μου. Οἱ συζητήσεις ἀφαιροῦν ἀπ᾿ ὅλα ὁσα σκέφτομαι τή βαρύτητα, τή σοβαρότητα, τήν ἀλήθεια.»

Φράνς Κάφκα, «Τά ἡμερολόγια - Α΄ 1010-1913», μετάφραση Ἀγγέλα Βερυκοκάκη, Ἐξάντας, Ἀθήνα 1978, σ. 259.

"Δεν υπάρχει αμφιβολία, δε ζει κανείς καλά παρά μόνος. Από μικρό παιδί πάντα μου έκανε εντύπωση ο κουτσός εκείνος Θεός, που τον πέταξε κάτω από τον ουρανό η μητέρα του και που καθόταν μες στης θάλασσας τον κόρφο και δούλευε χωρίς να τον βλέπει κανείς και χωρίς ν’ ακούει γύρω από τη σπηλιά του τίποτ’ άλλο έξω από τη βοή του απέραντου Ωκεανού". επιστολή του Διονύσιου Σολωμού προς τον Γεώργιο Μαρκορά, 5 Απριλίου 1831, Κέρκυρα