Κάποτε αναρωτιόμουνα
πώς ο Ηνίοχος των Δελφών
δεν είναι διόλου απελπισμένος
που δεν είναι καν ηνίοχος.
Τώρα νιώθω ό,τι ο γλύπτης
ερήμην του τυράννου
του Γέλαντα και των Συρακουσών
είχε διαβλέψει:
πως η ζωή είναι εντελώς απλή∙
δεν είναι παρά ο θάνατος
που ελλοχεύει.
Από τη συλλογή Ο δραπέτης στο δέντρο (1972), [Α' Μέρος: Ο δραπέτης στο δέντρο (1965-1972)]
Ο έξω κύκλος
Απέραντες φυτείες
όπου τίποτα δε σαλεύει.
Σιωπηλὰ τα έντομα
ξεσπάνε σε πολέμους,
γεννοβολάνε οι βασίλισσες,
ρέουν οι χυµοί,
οι ρίζες προχωρούνε
κάτω απ' τη γη,
και οι καρποί
μεθοδικὰ
ετοιμάζονται να πέσουν.
Άπνοια
Δεμένοι οι άνεμοι
και τα καράβια ανήμπορα
να περάσουν τον πόντο
αν δε χτιστεί
του πρωτοµάστορα η γυναίκα
αν δε σφαχτεί
η κόρη του βασιλιά -
µεσίστια
στο κατάρτι η ψυχή µας
κι απρόθυμη.
Πριόνια και πριόνια
Καθὼς σιδεροπρίονα
τεµαχίζουνε τους πάγκους
και τα φοινικόδεντρα,
τις πάπιες, τους υάκινθους
και τα χρυσόψαρα του πάρκου,
απορροφημένοι οι πολίτες
δεν αντιλαμβάνονται
ένα πριονάκι ξυλοκοπτικής
που τρυπάει το σπόνδυλο
και ρουφάει το μεδούλι τους
νύχτα και μέρα.
Πηγή: Δοκιμασία - περιοδική έκδοση λογοτεχνικού προβληματισμού, τεύχος 7 (1974)
Μια Δευτέρα πρωί
θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία.
Μόλις θα ’χουμε φτάσει στη δουλειά
και θα χτυπάμε τις κάρτες μας.
Μια Δευτέρα πρωί
ο Γενικός Διευθυντής
θα καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα
κομψοντυμένος
και με τέλειο μανικιούρ.
Θα φοράει μεταξωτή γραβάτα
με σχέδια λαχούρ
και θ’ αρχίσει να ιδρώνει
πάνω απ’ το χείλι του.
«Ιησού», θα πει, «εγώ πάντα πλήρωνα
τις συνδρομές μου»
μα ο Ιησούς θ’ ακουμπήσει στον τοίχο
την κιθάρα του
και θα γυρίσει ψύχραιμα
τον διακόπτη.
Από τη συλλογή Ο δραπέτης στο δέντρο (1972)
Κάποτε αναρωτιόμουνα
πώς ο ηνίοχος των Δελφών
δεν είναι διόλου απελπισμένος
που δεν είναι καν ηνίοχος.
Τώρα νιώθω ό,τι ο γλύπτης
ερήμην του τυράννου
του Γέλαντα και των Συρακουσών
είχε διαβλέψει:
πως η ζωή είναι εντελώς απλή·
δεν είναι παρά ο θάνατος
που ελλοχεύει.
