Γιώργος Δουατζής - Το χρέος

Μνήμη Τάσου Λειβαδίτη

Και μούλεγες, δάσκαλε
δεν θα πλαγιάζεις για να γυρίσει η νύχτα
 αν δεν έχει γραφεί τη μέρα ένα ποίημα 
και κάθομαι μπροστά στο λευκό χαρτί
 το αφήνω, όπως πάντα, με σημάδια 
ψυχής, ερώτων, πεταγμάτων

Αλλά, τώρα που έφυγες οριστικά 
πού να σου λέω...
χάθηκαν πολλά ποιήματα
 και γύρισαν νύχτες πολλές
 χωρίς μολύβια και χαρτιά 
με τη ματιά στον ουρανό

 Θέλω να μου πεις αλήθεια
χάθηκαν μαζί τους οι μέρες ή αυτά 
διότι κάθε που ξυπνάω
και μεγαλώνει η απόσταση από τη γέννησή μου 
νιώθω να χρειάζομαι όλο και περισσότερο
εκείνο το μοναδικό κάθε μέρα ένα ποίημα

Έτσι κύλησαν οι αιώνες
και νάμαστε πάλι οι δυο μαζί 
να μετράμε μέρες και ποιήματα
 να ζωντανεύουμε λευκά χαρτιά 
για νάχουν αγάπη οι άνθρωποι
και να ζεσταίνονται τις νύχτες του χειμώνα 
ήσυχοι αφού κάποιοι άλλοι
τραγούδησαν γι' αυτούς κι απόψε
πληρώνοντας το προαιώνιο χρέος
που θα εκκρεμεί την επομένη, τη μεθεπόμενη
 την κάθε των ανθρώπων νύχτα

(Από τη συλλογή «Το κόκκινο κασκόλ», εκδ. Μανδραγόρας, 2016. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στίξις το συλλογικό βιβλίο-αφιέρωμα «Τάσος Λειβαδίτης – ο ποιητής, το έργο, η ζωή του», σε επιμέλεια Γιώργου Δουατζή.)

Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/tasos-leivaditis-poihsi/3/

Γιώργος Δουατζής - Ποιήματα

 Δεκανίκια

«Μητέρα φέρε εκείνο το κηροπήγιο» είπα κι άρχισα να γράφω με τα δάχτυλα στο σκοτάδι και τότε άρχισε να μικραίνει ο ίσκιος της ώσπου χάθηκε στο φως διότι τι σκοτάδι θα ήταν αυτό χωρίς το φως έστω πυγολαμπίδας

κι άρχισαν να με κατακλύζουν λέξεις
με σκέπασαν ολόκληρο
αλλά αναπνέω βαθιά
γιατί πάντα με στήριζαν οι λέξεις

σαν εκείνα τα ποιήματα
που ήταν δεκανίκια
για να περάσω απέναντι
μα κάθε πέρασμα
είχε ένα ρέμα πιο βαθύ

Μη μου τα πάρετε φώναξα
βασιλιάδες ή πιερότοι
δεν με διασκεδάζετε
κι έδειξα το μηδενικό στην πλάτη μου

αυτοί θαρρούσαν ότι έπαιζα με λέξεις
δεν κατάλαβαν ότι τα δεκανίκια μου

ήταν τα τεράστια στέρεα γεφύρια
που με πήγαιναν πέρα κι από τους ουρανούς
προς…

Δεκέμβρη δωδεκάτη

Τούτη η φεγγαροστιχίδα
το ωραιότερο τραγούδι
στα πιο ερημικά γενέθλια
χρόνια μετά

ή

Σαν τον αυτόχειρα
που με το ένα χέρι βουλώνει το αυτί
μην τον ξεκουφάνει
ο πυροβολισμός στον κρόταφο

ή

Εισπράττουν τη μοναδικότητα
εκείνου που φεύγει μόνο
με τη βεβαιότητα της μη επιστροφής
κι έτσι μακραίνουν οι μικροί τους επικήδειους

Ουαί

Τη λύπη μου δεν θα τη βρεις
σε θάλασσες, δρόμους, κορυφές
ούτε σε γκρίζους ουρανούς
Θα τη βρεις λευκό πουκάμισο
στους καταφρονεμένους
τους τυφλούς
τους ταπεινούς
που περιμένουν ένδοξες μέρες
για να υψωθούν
κραυγάζοντας
Ουαί τοις νικηταίς

Τη λύπη μου δε θα τη βρεις
παρά σε ένδοξες μέρες

Αιδήμων έρως

Δεν θα δω ποτέ

να χειροκροτούν τον ποιητή
όπως αυτόν του νικηφόρου γκολ

να απαγγέλλουν ένα ποίημα
στις οθόνες τους

άντρες να προσφέρουν λουλούδια
στην αγαπημένη τους

Θα τους βρείτε κρυμμένους
στην ανωνυμία
να γράφουν
να διαβάζουν ποιήματα
να ραίνουν άνθη τις αγαπημένες
σε δωμάτια απομόνωσης

*

Άλεκτο ποίημα

Πάντα το ήξερες ότι θα είμαι εδώ
αλλά τώρα απομαγνητίστηκαν οι πυξίδες
και καραδοκούσε ο μέγας σεισμός
με ένα θάνατο τόσο μεγάλο

Έλα μη μου πεις
ότι οι θάνατοι δεν έχουν διαστάσεις

Είναι σα να μου έλεγες
ότι δεν έχουν δα και χρώμα

Άλλωστε πώς μπορεί να είναι σοβαρός
ένας θάνατος χωρίς χρώμα

Φαντάσου την ομορφιά
ενός αδιάστατου χρώματος

Είναι σαν εκείνο
το χωρίς λέξεις ποίημα
που διάβασες στα μάτια τους
πριν το μέγα και οριστικό αντίο.

Πηγές: https://www.vakxikon.gr/%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82/

https://www.vakxikon.gr/%ce%bf%cf%85%ce%b1%ce%af-%cf%84%ce%bf%ce%b9%cf%82-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%b1%ce%af%cf%82-%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%bf%cf%85%ce%b1%cf%84%ce%b6%ce%ae%cf%82/

Γιώργος Δουατζής - Κόκκινο

Στάζαν οι λέξεις κάτι κόκκινο 
αίμα χρώμα 
κάτι κόκκινο έσταζαν οι λέξεις 
και το ποίημα έδειχνε αιμόφυρτο

αλλά κι αν ήτανε κρασί
κόκκινο κατακόκκινο 
και μεθυσμένο το ποίημα
πάλι αιμόφυρτο θα έδειχνε

σαν το πρώτο παιδικό ποδήλατο 
που σκουριασμένο στο υπόγειο 
ανακαλεί μνήμες δεκαετιών
κι ακόμα κοκκινίζει τα γόνατα 
από παλιές ματωμένες αταξίες

Η Ποίηση είναι –
μην ανησυχείς–
με τη σιωπή της γνώσης
κάνει τα όνειρα αληθινά
κι ας είναι αιμόφυρτα ή μεθυσμένα
και φεύγει
μόνο στην πλήρη αποδόμηση κυττάρων

   (Από τη συλλογή «Σχεδίες», εκδ. Καπόν, 2012. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Γιώργος Δουατζής, Ποιήματα 1971-2021», εκδ. Στίξις, 2022.)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/special-categories/badges/oi-poihtes-gia-to-podhlato-twn-paidikwn-toys-xronwn/3/ ]

Γιώργος Δουατζής - Αθανασία

Τεράστια μνημεία, εκκλησιές, ανάκτορα και μαυσωλεία, δεκάδες εργάτες οικοδομούν εκατοστό εκατοστό την προσουράνια ματαιοδοξία των αρχόντων.

Εργάτες δεν οικτίρουν εαυτόν από τον κάματο, την πενιχρή τους αμοιβή, αλλά το μπόι τους ορθώνουν με καμάρι ως συμμετέχοντες σε μεγαλόπνοο έργο, κι άφησαν υποθήκη στους επιγόνους να μην ξεχνούν να αφηγούνται στα εγγόνια τους πως ο παππούς μετείχε καθοριστικά σε έργο μεγαλείου, ώσπου έφυγε κι αυτός στους ουρανούς, θαμμένος σε λάκκο ισομεγέθη των αρχόντων.

Οχυρά, στίξις 2023

Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Γιώργος Δουατζής - Κόκκινο κασκόλ

 Κόκκινο κασκόλ
 
Δεν μπορούσα να αφαιρέσω τον κόσμο. Αλλά, μπορούσα να αφαιρέσω τον εαυτό μου από τον κόσμο, όποτε εγώ αποφάσιζα, πράγμα που με γέμιζε αυτοπεποίθηση
Για τούτη τη μεγάλη έξοδο, φρόντιζα πάντοτε πολύ επιμελημένα την εμφάνισή μου, διότι είχα να κρύψω πάμπολλες πληγές. Εκείνοι θαύμαζαν την κομψότητά μου, και οι πιο ανόητοι την ζήλευαν κιόλας
Πώς να τους πείσω ότι το κόκκινο που έβλεπαν δεν ήταν του κασκόλ…
ένα ποίημα
 
Το κόκκινο κασκόλ

Γιώργος Δουατζής - Η συγγνώμη

 

Η ελάχιστη συγνώμη

να στρώσουμε τα ποιήματά μας

πορφυρό χαλί

στις λεωφόρους του μέλλοντος

να διαβούν οι νέοι

με τη ματιά υψωμένη

με την ελπίδα να μεταλάβουν

τουλάχιστον αυτοί

την ύστατη δικαίωση.

Γιώργος Δουατζής, Ποιήματα (1971 - 2021), εκδόσεις : στίξις, Ιούνιος 2022.

Γιώργος Δουατζής - Πρόθυρο

Κι αναρωτιόμουν πάντοτε
τι μπορεί να κρύβει μια πόρτα κλειστή
έναν ολόκληρο κόσμο ή ένα τεράστιο
τίποτα...

Μα τα ανθρώπινα σημάδια στο πρόθυρο
δεν άφηναν καμιά αμφιβολία


Πηγή: Το κόκκινο κασκόλ, Μανδραγόρας 2016.

Γιώργος Δουατζής-Μαργαρίτες

Δώσ’ μου το χέρι σου, αγαπημένη

σήμερα άνθισαν οι μαργαρίτες σου

 Είσαι 

η αφή των βιβλίων που αγάπησα

 οι μουσικές που με ταξίδεψαν 

οι ευωδιές που μου χαρίζει το κορμί σου

 οι φλύαρα μεστές σιωπηλές εικόνες 

που κατακλύζουν τα όνειρά μου 

η ζεστασιά που μοιραζόμαστε

 τις κάθε φορά μοναδικές αγκαλιασμένες νύχτες

 η ουσιώδης σπάνια συντροφιά

 στις κακοτράχαλες οδοιπορίες του νου 

ο χρόνος που λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες μου 

η έσχατη πανδαισία των χρωμάτων

 όσα δεν μπορούν να ιστορήσουν οι λέξεις 

είσαι 

Και μην ανησυχείς 

πάντοτε θα φροντίζω μη γίνουν όλα λευκά

 να μη χαθεί το χρώμα, η ομορφιά 

απ’ τις δικές σου μαργαρίτες

 Να ξέρεις, θα είμαι κάθε Άνοιξη εκεί

 για να τις βλέπω να ανθίζουν

 (Από τη συλλογή «Χάρτινοι απόγονοι», εκδ. Στίξις, 2021)

Πηγή: https://www.andro.gr/empneusi/poems-lovers/5/

Γιώργος Δουατζής-Στίχοι οι μέρες

 

Στίχοι είναι οι μέρες μου από καιρό

ροδίζουν την αυγή

λάμπουν καταμεσήμερο

σκουραίνουνε τις νύχτες

πότε μικραίνουνε βαριεστημένα

κάποτε μεγαλώνουν ρωμαλέα

ή νοσηρά αδειάζουν σαν ψυχές

Παρότι οι στίχοι μου είναι ημέρες

αρνούνται κάθε χρονομέτρηση πεισματικά

αρνούμενοι να δουν το τέλος

μιας και αυτάρεσκα ελπίζουν

ότι αυτοί θα επιζούν ολόκορμοι

σ’ ένα χαρτί, στον ηλεκτρονικό σας ουρανό

όταν εγώ δεν θα υπάρχω πια

στον φυσικό μας κόσμο

Κι αν ευτελίσετε τις δοξασίες μου

διερωτώμενοι για δίψα υστεροφημίας

ή ματαιοδοξίας έξαρση

οι απαντήσεις καιροφυλακτούν

στη διαφάνεια των στίχων-ημερών μου

που συντροφιά σάς κράτησαν

χίλιες και μια ευαίσθητες νύχτα

 Χάρτινοι απόγονοι, εκδ. Στίξις, 2021

Γιώργος Δουατζής- Ασέλγεια

Α, Ποίηση

τους είδα πάλι άδοξα να ασελγούν στο σώμα σου

το προσωπείο να φορούν του ποιητή 

να αγνοούν μια ανθρωπότητα τρεμάμενη

που ωχριά στον φόβο του θανάτου

να καμώνονται τον σπουδαίο που υψιπετά

ενώ σαν ερπετά αλλήλους λιβανίζουν

κι ως νάνοι ξέχασαν -ως ήταν φυσικό-

πως θέλει γενναιότητα η συγνώμη

και μπόλικη μικροψυχία η εμμονή στο λάθος

Δεν έμαθαν οι έρμοι 

πως κρείττον του λαλείν το σιγάν

Οι γνήσιοι δημιουργοί 

μιλούν μονάχα με το έργο τους

όχι με τα χαϊδέματα και τις παράτες

παράγουν καταμόναχοι και σκέφτονται τον διπλανό

νοιάζονται για αδύναμους, άνεργους, πεινασμένους

τολμούν λόγο δημόσιο μπροστά στην αδικία

μεγάθυμοι μοιράζονται των άλλων τις χαρές 

άμωμη από φθόνο και μίσος η ψυχή τους

γνωρίζουν παιδιόθεν

πως κρείττον του λαλείν το σιγάν

Η Ποίηση δέντρο αειθαλές

ποτίζεται με πόνο, δάκρυα, θάρρος, υπομονή

ακόμα πιο συχνά με αίμα

με τη μοναχικότητα σπίτι ευάερο

με βλέμμα διαπεραστικό σε γκρίζους ή γαλάζιους 

μα πάντα φωτισμένους ουρανούς 

εκεί που δεν ζουν μικροψυχίες κι ανταγωνισμοί

αλλά αγάπη για τον άνθρωπο

που αγωνίζεται έντιμα να υπάρχει

Δεν θα χαρίζω πια τον οίκτο μου  

στους έμπορους που μπήκαν στο ναό

διασώζομαι για χρόνια με την αποστροφή  

στων ρόλων και προϊόντων τις ανταλλαγές 

στις μαχαιριές πισώπλατα

στις επάρσεις άδειων εγώ και την υποκρισία

και στην περίσσεια θράσους, χυδαιότητας

η αδιαφορία μόνη ασπίδα μου

Δεν έμαθαν οι έρμοι 

πως κρείττον του λαλείν το σιγάν

Πηγή:https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1293369644356350&id=100010499793628

Γιώργος Δουατζής-Δέρας

Αυτή η κραυγή απόγνωσης δεν είναι η δική σου

Εγώ έμαθα να ακούω τη φωνή σου σε τραγούδια

 

Αυτό το ματωμένο στήθος δεν είναι το δικό σου

Εγώ έμαθα να μου δίνει περήφανη και ζωογόνα ομορφιά

 

Αυτή η πληγή δεν είναι στα δικά σου σκέλια

Εγώ έμαθα να βλέπω εκεί την Άνοιξη-ζωής πηγή

 

Αυτά τα τρομαγμένα μάτια δεν είναι τα δικά σου

Εγώ έμαθα να βυθίζομαι στη γαλήνια θάλασσά τους

 

Αυτό που φαίνεται δεν είσαι εσύ, αλλά έργο κτήνους με δέρας ανθρώπινο

 

Ήσουν, θα είσαι ολόκληρη, προσκυνητάρι ιερό που τάχτηκα

να σε δροσίζω με σπονδές

 

Είσαι, θα είσαι, ήσουνα μια τρυφερή αγκαλιά, γυναίκα, μάνα, φίλη, ερωμένη, αδελφή, ταγμένη να γεννάς αγάπη, δύναμη κι ελπίδα

 

Το σπαρακτικό που είδα κι ένιωσα, δεν θα επιτρέψω

να υπάρξει, να το ξαναδώ

 

Γιώργος Δουατζής, Το κόκκινο κασκόλ,

Εκδόσεις Μανδραγόρας, Αθήνα, 2016

Γιώργος Δουατζής-Κράτα την άνοιξη

Μην τους πιστεύεις έλεγες, κούφια τα λόγια τους, παίζουν με την ελπίδα

κι εγώ μιλούσα για την Άνοιξη

Δυο κουκίδες σε μιαν ανθρωποθάλασσα, που πίστευε στην Άνοιξη εμείς.

Εσύ να παίζεις την εικόνα μου στα μάτια σου και να λες

κράτα την Άνοιξη μέσα σου γιατί δε θάρθει καθώς λες

Εγώ έχω εσένα, έλεγες, μια κιθάρα και

την πλάτη φορτωμένη όνειρα.

Γιώργος Δουατζής