Στίχοι είναι οι μέρες μου από καιρό
ροδίζουν την αυγή
λάμπουν καταμεσήμερο
σκουραίνουνε τις νύχτες
πότε μικραίνουνε βαριεστημένα
κάποτε μεγαλώνουν ρωμαλέα
ή νοσηρά αδειάζουν σαν ψυχές
Παρότι οι στίχοι μου είναι ημέρες
αρνούνται κάθε χρονομέτρηση πεισματικά
αρνούμενοι να δουν το τέλος
μιας και αυτάρεσκα ελπίζουν
ότι αυτοί θα επιζούν ολόκορμοι
σ’ ένα χαρτί, στον ηλεκτρονικό σας ουρανό
όταν εγώ δεν θα υπάρχω πια
στον φυσικό μας κόσμο
Κι αν ευτελίσετε τις δοξασίες μου
διερωτώμενοι για δίψα υστεροφημίας
ή ματαιοδοξίας έξαρση
οι απαντήσεις καιροφυλακτούν
στη διαφάνεια των στίχων-ημερών μου
που συντροφιά σάς κράτησαν
χίλιες και μια ευαίσθητες νύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου