Νίκος Καζαντζάκης -Το τραγούδι της γυναίκας

                                          Νένα Βενετσάνου - Το τραγούδι της γυναίκας

Είμαι γυναίκα και πετάω
και κάνω ορθά τα δυο μου στήθη
και πια τη δύναμη μου δε βαστώ
και πόλεμο τη ρίχνω

Σήκωνω τ’ άρματα ξεκίνησα
κι αλί στα παλληκάρια

Είμαι γυναίκα δροσερή πηγή
και πλημμυρώ τον άμμο
και ρίχνω ανθούς
στη χέρσα τούτη γης
και ξεχειλίζει ανθρώπους

Είμαι γυναίκα και το θάνατο νικώ
με το φιλί μου
φωνάζει η νια, ξεπλέκει τα μαλλιά
και βάφει τα βυζιά της

Στο κάστρο πρώτη εστάθη η κοπελιά
μες στο δροσάτο ίσκιο
κι οι ρούγες ούλες απ’ τα πόδια της
σαν ποταμοί κινήσαν

Κι αυτή σηκώνει το βουερό λαιμό
γλυκό αρχινάει τραγούδι
σταθήκαν οι αγωγιάτες με τα ζα
ξεχάσθησαν οι μπροστάροι

Δεν είναι κάστρο αυτό που καίγεται
δεν είν’ φωτιά τσομπάνου
άντρα με κοπελιά
αρέστηκε και το στηθάκι ανοίγει

Είμαι γυναίκα, είμαι γυναίκα δροσερή πηγή

Στίχοι για το τραγούδι Το τραγούδι της γυναίκας Βενετσάνου Νένα του έτους 1994 σε στίχους Καζαντζάκης Νίκος και σύνθεση Μαμαγκάκης Νίκος από το album Εικόνες- Νένα Βενετσάνου.

Νίκος Καζαντζάκης - Μάνος Χατζιδάκις Η Κρασογιώργαινα

Nειρεύονταν η Kρασογιώργαινα
σεργιάνιζε, λέει, με τον καλό της
σ’ ένα κλειστό περβόλι και χαμογελούσε…

Δεν ήταν ο Kρασογιώργης ο χοντρομπαλάς
παρά ένα λυγερό παλικάρι…

Στριμμένο αγκάθα το μουστάκι του,
μαλλιά μακριά, κορακάτα,
στη ζώνη ασημοπίστολα
κι η αναπνιά του μύριζε κανέλα…
Ίδιος, απαράλλακτος ο Aθανάσιος Διάκος!

Γιώργος Ρωμανός- Η Κρασογιώργαινα

Φλέρυ Νταντωνάκη - Κρασογιώργαινα

Αρλέτα - Κρασογιώργαινα

Φλέρυ Νταντωνάκη - Βαριά απόψε η νύχτα

 Βαριά απόψε η νύχτα στο Μεγάλο Κάστρο.

Σηκώθηκε ένας άνεμος ζεστός, ογρός, φουσκοδεντρίτης.

Ξεκινούσε απ’ την Αραπιά, σβάρνιζε τον κάμπο της Μεσσαράς,

καβαλίκευε τα καστρινά μουράγια

και έπεφτε πάνω στις γυναίκες σαν άντρας

και πάνω στους άντρες σαν γυναίκα.

Κι ο καπετάν Μιχάλης περίμενε άγρυπνος να ξημερώσει.

Νίκος Καζαντζάκης / Αναφορά στον Γκρέκο (απόσπασμα)

 Χρόνια τώρα με είχε μάθει ένας παλιός ραβίνος, ο Νάχμαν, πώς να καταλαβαίνω πως ήρθε η ώρα ν” ανοίγω το στόμα να μιλώ, να πιάνω πένα να γράφω. 

Ήταν απλός, γελαστός, άγιος· αρμήνευε τους μαθητές του πώς να γίνουνται κι αυτοί απλοί, γελαστοί και ν” αγιάζουν· μα μια μέρα έπεσαν στα πόδια του:

– Αγαπημένε Ραβή, του παραπονέθηκαν, γιατί δε μιλάς κι εσύ όπως ο ραβίνος Ζαδίκ, ν” αραδιάζεις μεγάλες ιδέες, να οικοδομάς μεγάλες θεωρίες, να σε ακούν συνεπαρμένοι, με ανοιχτό στόμα, οι ανθρώποι; Μόνο μιλάς με λόγια απλοϊκά, σαν τις γριές γιαγιάδες, και λες παραμύθια;

Ο αγαθός ραβίνος χαμογέλασε· έκαμε κάμποση ώρα ν” αποκριθεί· τέλος άνοιξε το στόμα:

– Μια μέρα, είπε, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά: «Κυρα-τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πώς φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;» Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε: «Πολύ απλό “ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες· αλάκερο το χειμώνα δουλεύω με υπομονή, μ” εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω στο νου μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι ανέμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ ένα μονάχα έχω στο νου μου, το τριαντάφυλλο. Αυτό “ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες.»

– Δάσκαλε, έκαμαν οι μαθητές, δεν καταλάβαμε.

Ο ραβίνος γέλασε:

– Κι εγώ καλά- καλά δεν καταλαβαίνω, είπε.

– Το λοιπόν, δάσκαλε;

– Μου φαίνεται πως ήθελα να πω απάνω- κάτω τούτο: Όταν έχω μια ιδέα, τη δουλεύω καιρό πολύ, αμίλητα, με υπομονή, μ” εμπιστοσύνη, με αγάπη· κι όταν ανοίγω το στόμα, τι μυστήριο είναι ετούτο, παιδιά μου! όταν ανοίγω το στόμα, η ιδέα βγαίνει παραμύθι.

Γέλασε πάλι.

– Εμείς οι ανθρώποι το λέμε παραμύθι, είπε· η τριανταφυλλιά το λέει τριαντάφυλλο...

Μεγαλοβδόμαδο - 1966

Στίχοι:   Νίκος Καζαντζάκης
Μουσική:   Μάνος Χατζιδάκις
1. Γιώργος Ρωμανός
2. Σπύρος Σακκάς
3. Φλέρυ Νταντωνάκη
4. Μανώλης Λιδάκης

Μεγαλοβδόμαδο, ζύγωσε η Ανάσταση.
Μα δυο μονάχα, δυο άντρες στο Μεγάλο Κάστρο,
ξεστράτισαν απόψε
και δεν έχουν το νου τους στο Θεό.

Ο ένας την άγια τούτη νύχτα
κρατάει στην αγκαλιά του μια κερκέζα
κι ο άλλος ο άλλος αχ βουλιάζει μεσα στα μάτια της
και στέκει ο νούς του σε μια πράσινη πόρτα.

Φλέρυ Νταντωνάκη - Μεγαλοβδόμαδο

Δεν ήταν νησί

Δεν ήταν νησί
ήταν θεριό που κείτουνταν στη θάλασσα
Ήταν η γοργόνα
η αδερφή του ΜέγαΑλέξανδρου
που θρηνούσε
και φουρτούνιαζε το πέλαγο

Άμα λευτερωθεί η Κρήτη
θα λευτερωθεί κι εμένα η καρδιά μου
Άμα λευτερωθεί η Κρήτη
θα γελάσω

Διασκευή από το μυθιστόρημα Καπετάν Μιχάλης του Ν. Καζαντζάκη