Γιάννης Ανδρουλιδάκης- [άτιτλο]

Αν ζούσε

ο μικρός Αϊλάν,

θα ’χε την ηλικία

της κόρης μου.

Θα ’παιρνε μαρκαδόρους

να ζωγραφίσει θάλασσες.

Θα ’φτιαχνε

χάρτινα καραβάκια

και στην υδρόγειο σφαίρα

θα σχεδίαζε ταξίδια.

Μα από τότε που πέτρωσε το σώμα του

στην ακτή Akyrlar της Αλικαρνασσού

με μαύρο χρώμα

στον ουρανό ζωγραφίζει

την ανθρώπινη ασπλαχνιά.

Ο Αϊλάν, με το κόκκινο μπλουζάκι

και το σκούρο μπλε παντελόνι.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης, ΒΙΣΤΑΛΟΓΚΑ, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ: Αθήνα 2019.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης-[άτιτλο]

Ομηρικός αοιδός μού ιστορούσε

για τον Νέστορα, τον Θερσίτη,

τον Έκτορα.

Η Καλυψώ , η Λευκοθέα,

η Ναυσικά

συνόδευαν τ’ αγέλαστα χρόνια μου.

Ο θρήνος των Τρωαδιτισσών

έσμιξε με τις οιμωγές

των γυναικών της Κερύνειας .

Τα σήμαντρα των εξωκλησιών σιώπησαν

και βυζαντινοί ψάλτες καρτερούν

ν’ αναγγείλουν την επόμενη Άνοιξη.

Η χώρα μου, μασκαρεμένη, ανιστόρητη και παντέρημη

γύρισε πλάτη στην πολύφλοισβον θάλασσα

και τον ευρυφάεντα ήλιο.

Κι εσύ σιωπάς χρόνους πολλούς...

Η θυσία του Κόδρου κι ο Τσε

μ’ οδηγούνε.

Γιάννης Ανδρουλιδάκης

Πηγή: Γιάννης Ανδρουλιδάκης, Βισταλόγκα, Αθήνα: Κέδρος 2019.