Τίμος Μωραϊτίνης- Θεατρίνοι

Ένα πρωί ανοίγει η αυλαία,
Με γέλοιο, με τραγούδι ή με κλάμα,
Κι αρχίζει η παράστασι. Το  δράμα,
Δεν έχει τίτλο, ούτε συγγραφέα.

Και ρόλους παίζουμε μεγάλους και σπουδαίους
Πότε τους ήρωες, τους δυστυχείς ή τους μοιραίους,
Πότε ιππότες με τη μάσκα την αστεία,
Πότε το δούλο ή τον ελεύθερο το σκλάβο,
Κι’ ακούγονται φωνές απ’ την πλατεία:
Μπράβο, παληάτσο! Μπράβο!

Το υστερνό το δάκρυ που θα τρέξη,
Θάναι του έργου η πράξι η τελευταία…
Τώρα θα έρθη άλλος θίασος να παίξη.
Εμείς ετελειώσαμε: ΑΥΛΑΙΑ.

Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία «Ταξίδι στην ποίηση»,Ναυτίλος

Αναδημοσίευση από: https://ennepe-moussa.gr/%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1

Τίμος Μωραϊτίνης-Δύο ποιήματα

Θεατρίνοι

Ένα πρωί ανοίγει η αυλαία,
Με γέλοιο, με τραγούδι ή με κλάμα,
Κι αρχίζει η παράστασι. Το  δράμα,
Δεν έχει τίτλο, ούτε συγγραφέα.

Και ρόλους παίζουμε μεγάλους και σπουδαίους
Πότε τους ήρωες, τους δυστυχείς ή τους μοιραίους,
Πότε ιππότες με τη μάσκα την αστεία,
Πότε το δούλο ή τον ελεύθερο το σκλάβο,
Κι’ ακούγονται φωνές απ’ την πλατεία:
Μπράβο, παληάτσο! Μπράβο!

Το υστερνό το δάκρυ που θα τρέξη,
Θάναι του έργου η πράξι η τελευταία…
Τώρα θα έρθη άλλος θίασος να παίξη.
Εμείς ετελειώσαμε: ΑΥΛΑΙΑ.

Ο άλλος

Κανείς δεν ξέρει κι ούτε θα με μάθη
Και ας διαβαίνω με τον κόσμο όλο μαζί,
Βαθιά, μεσ’ της ψυχής μου έχω τα βάθη
Τον άλλον που κλεισμένος πάντα ζη.

Με ξέρουν μόνον κάποιες ερημιές,
Εκεί που ανθίζουν τ’ άγρια τα κρίνα,
Του κάμπου τα λουλούδια, οι κυκλαμιές,
Κάποια φτωχά δρομάκια στην Αθήνα.

Κρυφομιλώ με τη μικρή μου καμαρούλα
Και, πού και πού, η σιωπή της μ’ απαντά.
Και τάπαμε πολλές φορές με τη βροχούλα

Στο παραθύρι μου κοντά.
Κανείς δεν ξέρει αυτόν που ‘χω στα βάθη.
Μα ποιος σκοτίσθηκε να μάθει…

Πηγή: https://www.timos-moraitinis.gr/

Τίμος Μωραϊτίνης-Δημόσιος χωρός

Εις τον δημόσιον χορόν της αριστοκρασί,

που έπιναν εν τούτοις και κρασί,
ήτανε τόσοι γόητες και γοητείαι τόσαι,
συνωστισμός δ’ αφόρητος, πατείς με και πατώ σε.
Και διεκρίθησαν πολλές, η καμαριέρα η Τερέζα
            κι η Αντριάνα η Αράπω,
που είναι και ξανθόμαλλη κι ολίγον τι Κινέζα
και ενθυμίζει τον Βορράν και την Ανατολήν την Άπω.
Επίσης διεκρίθησαν, η Φρόσω η καμπούρα
            με το Σωτήρη το σελέμη,
            που περπατάει και τρέμει,
            η Βαγγελιώ η μουρμούρα,
            η Χρίσταινα η τέως αμαξού,
            η Κατινίτσα η μυξού
κι ο Νικολός που έπεσε εις το τανγκό ανάσκελα
            και εγερθείς εντός λεφτού
            είπε: «Φτου!»
- και έδωσε στην ντάμα του αμέσως δύο φάσκελα.
Περί το μεσονύκτιον απ’ τον ψωμά το Λάζαρο
μοιράστηκε και κοτιγιόν απ’ το μπαγιατοπάζαρο.
            Κι εκεί κατά την μίαν,
εισήλθον διά του φακού εις την αθανασίαν.
Στο τέλος, χορευτήκανε κι οι κλασικές καντρίλιες,
            με γκάφες και παρεξηγήσεις χίλιες.
Οι χορευταί που ήτανε στα γαλλικά ξεφτέρια
στο πρόσταγμα «Donnez les mains!» ήλθαν ευθύς στα χέρια!...
Κι αφού κεφάλια σπάσανε εν μέσω ύβρεων και κρότων,
έγινε αμέσως μπαλ ντε τετ... μετ’ επιδέσμων και τσιρότων.

Πηγή:Αποκριάτικα, Ανθολογία Περάνθη

Μωραϊτίνης Τίμος -Ο ΑΛΛΟΣ

Κανείς δεν ξέρει κι ούτε θα με μάθη
Και ας διαβαίνω με τον κόσμο όλο μαζί,
Βαθιά, μεσ’ της ψυχής μου έχω τα βάθη
Τον άλλον που κλεισμένος πάντα ζη.
Με ξέρουν μόνον κάποιες ερημιές,
Εκεί που ανθίζουν τ’ άγρια τα κρίνα,
Του κάμπου τα λουλούδια, οι κυκλαμιές,
Κάποια φτωχά δρομάκια στην Αθήνα.
Κρυφομιλώ με τη μικρή μου καμαρούλα
Και, πού και πού, η σιωπή της μ’ απαντά.
Και τάπαμε πολλές φορές με τη βροχούλα
Στο παραθύρι μου κοντά.
Κανείς δεν ξέρει αυτόν που ‘χω στα βάθη.
Μα ποιος σκοτίσθηκε να μάθει…

Μωραϊτίνης Τίμος (1875-1952)