Τίμος Μωραϊτίνης-Δύο ποιήματα

Θεατρίνοι

Ένα πρωί ανοίγει η αυλαία,
Με γέλοιο, με τραγούδι ή με κλάμα,
Κι αρχίζει η παράστασι. Το  δράμα,
Δεν έχει τίτλο, ούτε συγγραφέα.

Και ρόλους παίζουμε μεγάλους και σπουδαίους
Πότε τους ήρωες, τους δυστυχείς ή τους μοιραίους,
Πότε ιππότες με τη μάσκα την αστεία,
Πότε το δούλο ή τον ελεύθερο το σκλάβο,
Κι’ ακούγονται φωνές απ’ την πλατεία:
Μπράβο, παληάτσο! Μπράβο!

Το υστερνό το δάκρυ που θα τρέξη,
Θάναι του έργου η πράξι η τελευταία…
Τώρα θα έρθη άλλος θίασος να παίξη.
Εμείς ετελειώσαμε: ΑΥΛΑΙΑ.

Ο άλλος

Κανείς δεν ξέρει κι ούτε θα με μάθη
Και ας διαβαίνω με τον κόσμο όλο μαζί,
Βαθιά, μεσ’ της ψυχής μου έχω τα βάθη
Τον άλλον που κλεισμένος πάντα ζη.

Με ξέρουν μόνον κάποιες ερημιές,
Εκεί που ανθίζουν τ’ άγρια τα κρίνα,
Του κάμπου τα λουλούδια, οι κυκλαμιές,
Κάποια φτωχά δρομάκια στην Αθήνα.

Κρυφομιλώ με τη μικρή μου καμαρούλα
Και, πού και πού, η σιωπή της μ’ απαντά.
Και τάπαμε πολλές φορές με τη βροχούλα

Στο παραθύρι μου κοντά.
Κανείς δεν ξέρει αυτόν που ‘χω στα βάθη.
Μα ποιος σκοτίσθηκε να μάθει…

Πηγή: https://www.timos-moraitinis.gr/