Έμεναν με τις ώρες αχτένιστοι, γυμνοί μέσα σ’ ένα σπίτι που κανείς δεν είχε καιρό να καθαρίσει, στα πεζούλια να βηματίζει η σκόνη ζωντανή, στις γωνίες να υφαίνουν κρυφές πλέξεις οι αράχνες. Έφευγαν περασμένες έντεκα για να πάρουν ταξί, ποτέ πια στον Ηλεκτρικό. Τους ήταν εξαιρετικά επίπονο να μπουν ξανά μέσα στο ίδιο βαγόνι, κι ας ήταν άδειο, αραιωμένο από κόσμο. Μέσα στη σιγαλιά ενός ταξί, μ’ έναν οδηγό που κουφός, μουγγός, πήγαινε στον προορισμό του, κάθονταν ο ένας σιμά στον άλλον, με χέρια και πόδια ν’ αγγίζονται, όπως σε κρεβάτι. Φαντάσου, του έλεγε η Κούλα, να μάθαιναν τίποτα τα σπίτια μας. Και πάγωνε όλη.
Μένης Κουμανταρέας, Η κυρία Κούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου