Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 3.5. Καγιαλόγλου Αλίκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 3.5. Καγιαλόγλου Αλίκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2025

Αγγελική Ελευθερίου -Όνειρο αγάπης (Σε βρίσκω στα βιβλία)

 Σε βρίσκω στα βιβλία που δε γράφτηκαν,

μες στα τραγούδια που δεν άκουσα.

Σε βρίσκω και σε παλιές εικόνες που εχάθηκαν,

σε ό,τι έφυγε και δε γυρίζει πίσω.


Σε βρίσκω στο όνειρο αγάπης μακρινής,

στο όνομα το ακριβό που δεν το λέμε.

Στον πυρετό κάποιας αρρώστιας σκοτεινής,

στα πάθη που ντρεπόμαστε και κλαίμε.


Όνειρο αγάπης (Σε βρίσκω στα βιβλία)~Αγγελική Ελευθερίου -Αλίκη Καγιαλόγλου -Μίκης Θεοδωράκης

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2023

Federico Garcia Lorca - Santiago

 Ποίηση: Φ. Γκαρθία Λόρκα - απόδοση Μιχάλη Μπουρμπούλη.

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.


                                           Θανάσης Μωραΐτης - Σαντιάγο

                                                        Αλίκη Καγιαλόγλου - Σαντιάγο


Σαν γεμίσει το φεγγάρι / κι ασημένιο ρίξει πάγο

με τον πυρετό στο αίμα / φεύγω για το Σαντιάγο. 


Εκεί που 'χουν τα κορίτσια / το κορμί από μαστίχα

κι από το πολύ αψέντι / όλοι πνίγονται στον βήχα. 


Φέγγει ο ήλιος μες στη φλέβα / ήλιος μαύρος σαν κουρσάρος

φεύγω για το Σαντιάγο / κι όποιον θέλει ας πάρει ό Χάρος. 


Μες στης φοινικιάς τον ίσκιο

όπως χάρτινα φανάρια

άναψαν οι παπαγάλοι.

Μες στου δειλινού τον βούρκο

Σαντιάγο, Σαντιάγο

μοιάζεις κόκκινο κοράλλι. 


Σαν γυρίσει το φεγγάρι / μην αρχίσεις να με ψάχνεις

θα 'χω τρελαθεί απ' αγάπη / μες στο δίχτυ της αράχνης. 


Σαν τζιτζίκι το κορμί μου / θα 'χει λιώσει από τη ζέστη

δίπλα σε καυτές γυναίκες / που μυρίζουνε ασβέστη.


Κάτω απ' το νερό μαχαίρι / ασπρογυάλιζε σαν σπάρος

φεύγω για το Σαντιάγο / κι όποιον θέλει ας πάρει ο Χάρος.


Τρίτη 9 Απριλίου 2019

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ-Η Ξανθούλα


Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ (Ερμηνεύει η ΑΛΙΚΗ ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ)


Δημήτρης Λάγιος & Νίκος Ντάσης & Κωστής Κωνσταντάρας

                                              ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ- Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ

Την είδα την Ξανθούλα,
Την είδα ψες αργά,
Που εμπήκε στη βαρκούλα
Να πάη στην ξενιτιά.

Εφούσκωνε τ’ αέρι
Λευκότατα πανιά,
Ωσάν το περιστέρι
Που απλώνει τα φτερά.

Εστέκονταν οι φίλοι
Με λύπη, με χαρά,
Και αυτή με το μαντίλι
Τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της
Εστάθηκα να ιδώ,
Ώς που η πολλή μακρότης
Μου το ’κρυψε και αυτό.

Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι
Δεν ήξερα να πω
Αν έβλεπα πανάκι
Ή του πελάγου αφρό·

Και αφού πανί, μαντίλι
Εχάθη στο νερό,
Εδάκρυσαν οι φίλοι,
Εδάκρυσα κι εγώ.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα,
Δεν κλαίγω τα πανιά,
Μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα,
Που πάει στη ξενιτιά.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
Με τα λευκά πανιά,
Μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
Με τα ξανθά μαλλιά.


[πηγή: Διονύσιος Σολωμός, Άπαντα. Τόμος πρώτος. Ποιήματα, επιμ.-σημ. Λίνος Πολίτης, Ίκαρος, Αθήνα 21961, σ. 65-66]