Mascha Kaleko -Τα πρώιμα χρόνια

Έκθετη

στης νύχτας τη βάρκα

μ΄ έσερναν

τα νερά προς μια στεριά.

Στα σύννεφα ακούμπησα να φυλαχτώ απ΄ τη βροχή,

σε αμμόλοφους απ΄ την οργή του αέρα˙

δεν βρήκα απάγκιο πουθενά-

μόνο στα θαύματα.

Τράφηκα με του πάθους τους αγίνωτους καρπούς

και ήπια απ΄ το νερό που φέρνει δίψα.

Ξένη, βουβή μπροστά σε τόπους κλειστούς,

κρύωνα αυτά τα μαύρα χρόνια.

Πατρίδα μου είπα την αγάπη.

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης

Mascha Kalѐko-Απογραφή

1
Σπίτι δίχως σκεπή
παιδί δίχως κρεβάτι
τραπέζι δίχως ψωμί
αστέρι δίχως φως.
2
Ποτάμι δίχως προβλήτα
βουνό δίχως σκοινί
πόδι δίχως παπούτσι
φυγή δίχως προορισμό.
3
Σκεπή δίχως σπίτι
πόλη δίχως φίλο
στόμα δίχως λέξη
δάσος δίχως άρωμα.
4
Ψωμί δίχως τραπέζι
κρεβάτι δίχως παιδί
λέξη δίχως στόμα
προορισμός δίχως φυγή.

Mascha Kalѐko

μετάφραση: Αλεξάνδρα Αντωνακάκη

Mascha Kaleko-Ένα φύλλο ξερό…

Ένα φύλλο ξερό και όλοι ξέρουν: φθινόπωρο.
Τις νύχτες τρίζουν τα παράθυρα απ΄την παγωνιά.
Ω κόσμε πράσινε, τι κραυγαλέα ξεβάφεις!

Λες και ανάμεσα στις φυλλωσιές σφυρίζει πια ο χειμώνας
Και τα πουλιά έγιναν άφαντα με μιας.

Σαν τελευταίοι καρποί έπεσαν τα τραγούδια τους στο χώμα
Και ο αέρας πια φωλιάζει στα κλαδιά.

Τώρα στα πάρκα οι γέροι χαμηλώνουν
Πιο πολύ το κεφάλι και οι ερωτευμένοι
Κι εκείνοι σιωπούν.

Δεμένες θα΄ναι οι βάρκες τώρα στο λιμάνι
Και οι κύκνοι ναρκωμένοι
Στην θολερή αχλή της ποταμιάς.

Καλοκαίρι – όνειρο εσύ δραπέτη!
Και άνοιξη – άρωμα εσύ μεθυστικό, μα μακρινό!

Ένα φύλλο ξερό βολοδέρνει στους δρόμους
Και όλοι ξέρουν: φθινόπωρο!

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης

Πηγή:https://frear.gr/?p=27529

Mascha Kaleko - Memento

Τον ίδιο μου το θάνατο δεν τον φοβάμαι,
όπως εκείνον όσων έχω συντροφιά.
Να ζήσω πώς μπορώ ή μόνος να΄μαι,
όταν αυτοί θα έχουν φύγει μακριά;

Χωρίς αντίσταση, τυφλά μες στην ομίχλη, μόνος,
πλάι στη μαυρίλα σέρνομαι ξυστά προς τη θανή,
κι είναι μισός, μου φαίνεται, όποιου πεθαίνει ο πόνος,
μπροστά στον πόνο όσων μένουν ζωντανοί.

Μόνο αυτός που το΄ζησε, αυτός και το μαθαίνει,
κι όποιος αυτό το γνώρισε, ας μου το συγχωρεί:
Το θάνατό του μια φορά μόνο κανείς πεθαίνει,
ενώ μ΄αυτόν των αλλωνών πρέπει κανείς να ζει.
.
(μτφρ. Γιώργος Καρτάκης - από την ανθολογία "Μετά το Άουσβιτς", εκδ. Ροές, 2019