Αλέξανδρος Παναγούλης - Φως, – Περισσότερο Φως

Προμηθέα,
Μόνο σε σένα προσεύχομαι
Συ θα μπορέσεις να νιώσεις
Της αδούλωτης σκέψης τον πόνο

Του αγώνα το δρόμο για φως
Που μας έδειξες κάποτε
Του έφραξαν σκοτάδια σαν πρώτα
Και το φως μοναχό τρεμοσβήνει


Την ανθρώπινη τώρα προσπάθεια
Που το φως να θεριέψει ζητά
Μέ αλυσίδες τη δένουν στα βράχια Που με λύσσα το κύμα χτυπά

Το σκοτάδι με πάθος παλεύει
Για να σβήσει το ύστερο φως
Τον αγώνα να πνίξει γυρεύει
Σαν ζητάμε περισσότερο φως

Προμηθέα αφουγκράσου για λίγο
Αλυσίδες και πόνου κραυγές
Και βοήθα να βρούμε μια στράτα
Βαφτισμένη σ’ ελπίδες και φως

Προμηθέα
Μόνο σε Σένα προσεύχομαι
Στη σκιά μ’ αλυσίδες δεμένος
Κι αγωνίζομαι να βρω το φως

Πηγή: https://www.sansimera.gr/anthology/615

Αλέξανδρος Παναγούλης - Υπάρχουμε;

Ναι
Όταν στη σκέψη βάζουμε όρια
Όταν στο θέλω δίνουμε δύναμη

Ναι
Όταν στο σήμερα ρίχνουμε έγνοιες
Όταν στο αύριο σπέρνουμε ελπίδες


Ναι
Όταν στο Τίποτα βλέπουμε αξίες
Όταν στα είδωλα δείχνουμε πίστη

Ναι
Όταν σαν ζώα δεχτούμε την ύπαρξη

Όχι
Της παρουσίας το λόγο αφού δεν βρίσκουμε
Στης αναζήτησης τη στράτα ξεψυχώντας


Πηγή: https://www.sansimera.gr/anthology/616

Αλέξανδρος Παναγούλης - Συνεχίστε

 Καλή η Λογική κ’ η Σωφροσύνη, 

όταν όμως υπάρχει Λευτεριά.

Οι τυραννίες γκρεμίζονται με αγώνες

της Λευτεριάς το παραμύθι με αίμα γράφεται.

Αδέλφια που θα ζήσετε μετά από μας,

μη καταριέστε τους δειλούς

που δίστασαν να μπούνε στον αγώνα.

Λυπηθείτε τους και σ υ ν ε χ ί σ τ ε το δρόμο μας.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/anthology/614

Αλέξανδρος Παναγούλης - Τρία ποιήματα

 Πρέπει να ζήσεις

Αν για να ζήσεις Λευτεριά
τροφή τις σάρκες μας ζητάς
και για να πίνεις
αίμα και δάκρια δικά μας θέλεις
θα σου τα δώσουμε
πρέπει να ζήσεις.

Για σένα

Αγάπης λέξεις ξεχασμένες
αναστημένες
με φέρνουν πάλι στη ζωή.

Οι σπίθες

Κάθε σπίθα
υπόσχεση φωτιάς.
Κι είναι χιλιάδες σπίθες.
Κάποια απ’ αυτές
θ’ ανάψει τη φωτιά.

Αλέξανδρος Παναγούλης - Η βιβλιοθήκη

Η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη μας

(μ’ εκατομμύρια τόμους

μα τόσους λίγους αναγνώστες)

αδιάκοπα πλουτίζεται

Στα παλιότερα συγγράμματα

ακόμα βάζουνε σελίδες

(ατέλειωτες ζωές βλέπετε όλα)

ενώ καινούριοι τόμοι

στα ράφια της παίρνουνε θέση

και νέοι τόμοι γράφονται

μια θέση για να πάρουνε κι αυτοί

Η πιο μεγάλη μας βιβλιοθήκη

Όλοι σ’ αυτή έχουμε θέση

όχι σαν αναγνώστες όμως

σαν κείμενα μονάχα

Οι αναγνώστες είναι λίγοι

Οι ίδιοι πάντα

αυτοί που κάποτε

μαζί της θα καούν

Σ.Φ.Μ. - Απομόνωση - Ιούλιος 1971. Έχοντας στη σκέψη μου τους «φακέλλους» της αστυνομίας της Χούντας. «Φάκελλοι» που υπάρχουνε για όλους τους Έλληνες.

Αλέξανδρος Παναγούλης - Εφιάλτης

Φύγαν τ' άσπρα περιστέρια

Γέμισε ο ουρανός κοράκια

Μαύρα πουλιά

Άγρια φτερουγίσματα φοβέρας

Κρύψαν το γαλάζιο τ΄ ουρανού

Στερνές στιγμἐς

Γιατί έσκαψαν τους λάκους

Και ήρθαν κοράκια μαυροπούλια

Ύπουλες σκιἐς

Ρίξτε χώμα στους λάκους

Να γυρίσουν τα περιστέρια

Γρήγορα χώμα

Δεν γεμίζουν με χώμα

Θέλουν κόκκαλα στάχτες

Ρίξτε νεκρούς

Ζυμώστε το χώμα με αίμα

Να γυρίσουν τ' άσπρα πουλιά

Περσότερο αίμα

 Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976)  

Πηγή: Αλέξανδρος Παναγούλης, Τα Ποιήματα, Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση χ. χ.

Αλέξανδρος Παναγούλης -Ζωή και όραμα χωρίς ρυθμό

 Έκπληξη
            προδοσία
                         βία
                            τυραννία

 
Απειλές, φόβος, σκοτάδι, ερημιά,
αγωνίες, πόνος, πίκρες, απελπισιά,
αδικίες, δάκρυα, αίμα, φωτιά,
αλυσίδες, τάφοι, νεκροί, ορφανά,
 
ώρες
       μέρες
              βδομάδες
                            μήνες
 
Ησυχία, ψίθυροι, βοή, φωνές,
αγανάκτηση, πάλη, ξεκίνημα, ελπίδα,
άνθρωποι, αίμα, τύραννοι, τάφοι,
αγώνας, αγώνας, αγώνας
 
Αλέξανδρος Παναγούλης, Τα ποιήματα, Εκδόσεις Παπαζήσης

Αλέκος Παναγούλης - Όλα πέθαναν

Όλα πέθαναν
κι αυτά που βλέπεις να σαλεύουν
μη τα πιστέψεις ζωντανά.
Ο αγέρας παρασέρνει τα σκουπίδια
τους δίνει κίνηση
μονάχα κίνηση όμως, όχι ζωή.
Αυτά που βλέπεις να σαλέυουν
είναι νεκρά
νεκρά που ακόμα παραδέρνουν.
Και οι φωνές π’ ακούς
δεν είναι τωρινές
από παλιά έρχονται.
Κι όχι μονάχα αυτό
πρόσεξε λίγο
για θάνατο μιλούν.
Όλα πέθαναν
και μόνη της ζωής ανάμνηση
ο θάνατος.
Ο θάνατος
πικρό απομεινάρι της ζωής
της ελπίδας μορφή τελευταία.

Αλέκος Παναγούλης-Αγωνίες

Αν χτυπήσουν την πόρτα, μην ανοίξεις.

'Οσο και να χτυπούν.

Πρέπει να πιστέψουν πως το σπίτι

είναι αδειανό.

Δεν θα τη σπάσουν. Μη φοβάσαι.

Αν τη σπάσουν,

θα ξέρουμε πως μας πρόδωσαν.

Ούτε κ' εγώ το πιστεύω.

Ναι, θα πυροβολήσω αν μπούνε.

Εσύ δοκίμασε να φύγεις.

θα μπορέσεις.

Για μας θάναι. Τόση ώρα

τριγυρίζουν το σπίτι.

Κύταξε απ' τ' άλλο παραθύρι.

Μα πρόσεχε.

Ναι, βλέπω. Χτυπάνε απέναντι.

Μίλα σιγότερα.

Ακούς; Φασαρία; Τί να γίνεται;

Κάποιον πιάσανε. Είναι γέρος.

Τον χτυπάνε τα σκυλιά.

Άτιμοι.

Πόσους θα πιάσετε; θα μείνουν

όσοι χρειάζονται και περσότεροι.

θα μείνουν και δεν θα σταυρώσουν

τα χέρια.

Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) -Τα ποίηματα

Με τον Σπύρο Μουστακλή

Την Πρωτομαγία του 1976 ο Αλέξανδρος Παναγούλης (οργανωτής της αποτυχημένης απόπειρας δολοφονίας του επικεφαλής της Δικτατορίας Γ. Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968 στη λεωφόρο Αθηνών – Σουνίου, κοντά στο Λαγονήσι, καταδικασθείς σε θάνατο και φυλακισθείς στο Μπογιάτι)  βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος του Αγίου Δημητρίου, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε εξετράπη της πορείας του κι έπεσε σ’ ένα υπόγειο κατάστημα.

Ο Τύπος της εποχής έγραψε ότι κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, επειδή είχε στην κατοχή του απόρρητα έγγραφα της δικτατορίας που έδειχναν τις σχέσεις γνωστών πολιτικών προσώπων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τη δικτατορία. Τίποτα, όμως, δεν αποδείχθηκε και τα δημοσιεύματα παρέμειναν στο επίπεδο της εικασίας.

Η κηδεία του έγινε στις  5 Μαΐου στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Το σεντόνι που σκέπαζε το φέρετρο ήταν κεντημένο από τα χέρια της ηρωίδας μάνας του και σε μία ταινία γραφόταν: «Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάσθηκε σε θάνατο γιατί έψαξε την ελευθερία. Το 1976 πέθανε γιατί έψαξε την αλήθεια και τη βρήκε».

Ο Αλέκος Παναγούλης άφησε πίσω του δυο ποιητικές συλλογές: «Άλλοι θ’ ακολουθήσουν», που βραβεύθηκε με το Διεθνές Βραβείο του Βιαρέτζιο και «Μέσα από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα», που τιμήθηκε με το Λογοτεχνικό Βραβείο της Αντιφασιστικής Αντίστασης στην Ιταλία. Πολλά από τα ποιήματά του γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του.

Ενώ βρισκόταν στην απομόνωση (και αφού είχε ήδη αποδράσει αλλά προδόθηκε από έναν ξαδερφό του που έλαβε τα χρήματα της επικήρυξης ) των φυλακών Μπογιατίου, έγραψε την ποιητική ενότητα  «Μπογιά» . Ο τίτλος αυτής της ποιητικής ενότητας έχει ιδιαίτερη σημασία μιας και αναφέρεται στο γεγονός ότι ο ποιητής αναγκάστηκε κάποιες φορές να χρησιμοποιήσει ως γραφική ύλη  το ίδιο του το αίμα..

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1327

Υπόσχεση

Τα δάκρυα που στα μάτια μας

θα δείτε ν’ αναβρύζουν

ποτέ μην τα πιστέψετε

απελπισιάς σημάδια.

Υπόσχεση είναι μοναχά

γι’ Αγώνα υπόσχεση

(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972)

……………………………………………………………………

Κοινοί οι εχθροί μας 

Πώς να βρεθώ κοντά στους Βάσκους;

Στους Κούρδους πώς να δείξω την αγάπη μου;

Στη Νότιο Αφρική στη Ροδεσία πώς να τρέξω;

Στους Νέγρους, πώς να πω πως βρίσκομαι κοντά τους;

Στην Ινδοκίνα πώς να φτάσω;

Της Βεγγάλης το Λαό πως ν’ αγκαλιάσω;

Την πολεμίστρα μου ν’ αφήσω δεν μπορώ

Μ’ ας ξέρουνε πως τους εχθρούς τους

κι εμείς εδώ τους πολεμάμε

Κοινοί οι εχθροί μας

Δικοί τους και δικοί μας.

……………………………………………………………………

 Το πρώτο βήμα

Το πρώτο θύμα των τυράννων
είναι το πνεύμα το δικό τους
Πρώτα σ’ αυτό φορούν τις αλυσίδες

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Στην Ελλάδα σήμερα

Σβησμένη φλόγα, που πάντα καίει

Σκέπασμα τάφου χωρίς νεκρούς.

Μάτια κλαμένα που σε κοιτάνε

σκέψεις κρυμμένες σε προσκαλούν.Πίστη κι ελπίδα χαροπαλεύουν

πνεύμα κι αλήθεια στις φυλακές.

Άγιες προσπάθειες ναυαγισμένες

φωνές ανθρώπων σε προσκαλούν.Σπόρος οργής πέφτει στο χώμα

μήνυμα πάλης τρέφει φτερά

σπίθα φεγγίζει μεσ’ στο σκοτάδι

νέοι αγώνες σε προσκαλούν.

……………………………………………………………………

Αύριο Φως

Γέλια ζωής

Χαρές μακρινές

Σκέψεις αγάπης

Στιγμές φωτεινές

Ελπίδες θρεμμένες

Πίστης δουλειά

Μνήμες κρυμμένες

Πόνου Φωτιά

Λεύτερη σκέψη

Δούλο κορμί

Θλιμμένη όψη

Χαρούμενη ορμή

Τέτοιο σημάδι

Αγώνα αδελφός

Τώρα σκοτάδι

Αύριο φως

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………….. 

Αγωνίες

Αν χτυπήσουν την πόρτα, μην ανοίξεις.

Όσο και να χτυπούν.

Πρέπει να πιστέψουν πως το σπίτι

είναι αδειανό.

Δεν θα τη σπάσουν. Μη φοβάσαι.

Αν τη σπάσουν,

θα ξέρουμε πώς μας πρόδωσαν.

Ούτε κ’ εγώ το πιστεύω.

Ναι, θα πυροβολήσω αν μπούνε.

Εσύ δοκίμασε να φύγεις.

θα μπορέσεις.

Για μας θα ‘ναι. Τόση ώρα

τριγυρίζουν το σπίτι.

Κοίταξε απ’ τ’ άλλο παραθύρι.

Μα πρόσεχε.

Ναι, βλέπω. Χτυπάνε απέναντι.

Μίλα σιγότερα.

Ακούς; Φασαρία; Τι να γίνεται;

Κάποιον πιάσανε. Είναι γέρος.

Τον χτυπάνε τα σκυλιά.

Άτιμοι.

Πόσους θα πιάσετε; θα μείνουν

όσοι χρειάζονται και περσότεροι.

θα μείνουν και δεν θα σταυρώσουν

τα χέρια.

……………………………………………………………………

Χούντας Ορισμός

Χτηνώδικες ορμές της βίας

Χτισμένες με ατσάλι και φωτιά

Χωμάτινες ιδέες τυραννίας

Χωμένες σε απάνθρωπα μυαλά

Ψεύτικες φωνές φριχτές

Ψηλότερες μορφές της αδικίας

Ψυχές θολές γεννήματα ανομίας

Ψοφίμια άθαφτα του χτες

……………………………………………………………………

Πρέπει να ζήσεις 

Αν για να ζήσεις Λευτεριά

τροφή τις σάρκες μας ζητάς

και για να πίνεις

αίμα και δάκρυα δικά μας θέλεις

θα σου τα δώσουμε

Πρέπει να ζήσεις

........................................................................................................

Πάλης ξεκίνημα

Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για νά `βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.

Στον Νικηφόρο Μανδηλαρά

Μαθάινοντας τον θάνατό σου δεν μπόρεσα να κλάψω.
Στριφογύριζα στο κρεβάτι του νοσοκομείου.

Θυμόμουνα την τελευταία μας συνάντηση.
Δε θα τολμήσουν, έλεγες.
Δεν έχουν άλλο δρόμο, σ’ απαντούσα.

Αυτός ο δρόμος θά `ναι ο τάφος τους,
φώναζες με πίστη.
Ναι, Νικηφόρε, θά `ναι ο τάφος τους.

Αυτή την υπόσχεση σου δίνουμε αντί για μνημόσυνο.

Αλέκος Παναγούλης-Στην Ελλάδα σήμερα

Σβησμένη φλόγα, που πάντα καίει

Σκέπασμα τάφου χωρίς νεκρούς

Μάτια κλαμένα που κοιτάνε

Σκέψεις κρυμμένες σε προσκαλούν


Πίστη κι ελπίδα χαροπαλεύουν

Πνεύμα κι αλήθεια στις φυλακές

Άγιες προσπάθειες ναυαγισμένες

Φωνές ανθρώπων σε προσκαλούν


Σπόρος οργής πέφτει στο χώμα

Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά

Σπίθα φεγγίζει μεσ’ στο σκοτάδι

Νέοι αγώνες σε προσκαλούν.


Αλέκος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 - 1 Μαΐου 1976)

Αλέξανδρος Παναγούλης -Ξέσπασμα

Το ποίημα «Ξέσπασμα» του Αλέκου Παναγούλη προέρχεται από την ποιητική συλλογή «Η μπογιά» την οποία έγραψε ενώ βρισκόταν στην απομόνωση των φυλακών Μπογιατίου.Ο τίτλος αυτής της συλλογής έχει ιδιαίτερη σημασία μιας και αναφέρεται στο γεγονός ότι ο ποιητής αναγκάστηκε κάποιες φορές, προκειμένου να γράψει αυτούς τους στίχους, να χρησιμοποιήσει ως μελάνι το ίδιο του το αίμα..

Εσείς κινούμενοι τάφοι

ζωντανές προσβολές της ζωής

της ίδιας σας της σκέψης δολοφόνοι

ξόανα μ’ ανθρώπινες μορφές

Εσείς που ζηλέψατε τα ζώα

της Δημιουργίας που προσβάλλετε την έννοια

στην άγνοια που ζητάτε καταφύγιο

το Φόβο που δεχόσταστ’ οδηγό

Εσείς που ξεχνάτε το Χθες

που τόσο θολά βλέπετε το Σήμερα

που αδιαφορείτε για το Αύριο

που αναπνέετε για να πεθάνετε

Εσείς που μόνο για χειροκροτήματα έχετε χέρια

που κι αύριο θα χειροκροτάτε

απ’ όλους δυνατότερα όπως πάντα

όπως και χθες, όπως και σήμερα

Εσείς, ας ξέρετε λοιπόν

ζωντανά επιχειρήματα της κάθε τυραννίας

πως τους Τυράννους τους μισώ πολύ

τόσο πολύ, όσο συχαίνομαι εσάς

Αλέξανδρος Παναγούλης - Ποιήματα

ΘΕΛΩ

Θέλω να προσευχηθώ

με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω





Θέλω να τιμωρήσω

με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω





Θέλω να προσφέρω

με την ίδια δύναμη πού ’θελα στο ξεκινήμα





Θέλω να νικήσω

αφού δεν μπορώ να νικηθώ


...................................................................................................................................................................

ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Κέρδιζα μια ζωή

Ένα εισιτήριο για το θάνατο

Και ταξιδεύω ακόμη

Κάποιες στιγμές

νόμισα πως έφτανα

στου ταξιδιού το τέλος.

Μα έκανα λάθος.

Εκπλήξεις ήταν μόνο

της διαδρομής.

...................................................................................................................................................................

Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ

Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί.
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα
...................................................................................................................................................................

Η Διαδρομή 

Τρία βήματα μπροστά
και τρία πίσω πάλι.
Χίλιες φορές την ίδια διαδρομή
Έξη χιλιάδες βήματα...
Ο σημερινός περίπατος με κούρασε
ίσως γιατί τα βήματα μετρούσα
Τώρα σταμάτησα
μα αύριο
αντίθετα θα αρχίσω να βαδίζω
(η ποικιλία ομορφαίνει τη ζωή)
και κάτι άλλο σκέφτομαι
μικρότερα τα βήματα αν κάνω
τέσσερα-τέσσερα μπορεί να τα μετρώ!
Καλά το σκέφτηκα
Πιο όμορφη να γίνει η διαδρομή!

...................................................................................................................................................................

Σκιά

Αγάπησα το Φως πολύ

Έτσι κατόρθωσα ένα κερί ν’ ανάψω

και το θαμπό, το λιγοστό του φως, το κέρναγα

Μα πριν χαρά να νιώσω και γι’ αυτό

μ’ απελπισία είδα βαρύ

να ρίχνω αλλού και το σκοτάδι

Αφού το ίδιο φως που εγώ κρατούσα

με του κορμιού μου τη Σκιά

σκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα.

...................................................................................................................................................................

«ΙΘΑΚΗ»

         Οδυσσέα σαν βγήκες στην Ιθάκη

         τι δυστυχία θα νιωσες

         Αφού κι άλλη ζωή μπροστά σου είχες

         γιατί τόσο νωρίς να φτάσεις;

         Χωρίς σκοπό έμεινες πια

         από μεγάλος έμεινες μικρός

         «Πιο μακρυνή ας ήταν η Ιθάκη»

         πιστεύω πως ψιθύρισες

         και πως δεν θέλησες

         καινούρια πια Ιθάκη να ζητήσεις

         γιατί φοβήθηκες

         πως και σ’ αυτή νωρίς θα φτάσεις

         Απ’ την αρχή έπρεπε

         αλλιώτικη Ιθάκη να ζητούσες

         Ιθάκη όμορφη και μακρυνή

         που να τη φτάσει

         δεν ζητά μονάχα ένας

         Τέτοια δεν ήταν η δική σου

         αφού μονάχος την ποθούσες

         κι αν όμορφη την είδαν οι πολλοί

         στην πέννα ενός Ομήρου το χρωστάει.

...................................................................................................................................................................

Η Μπογιά

Ζωντάνεψα τους τοίχους

φωνή τους έδωσα

πιο φιλική να γίνουν συντροφιά.

Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν

να μάθουνε που βρήκα την μπογιά.

Οι τοίχοι του κελιού

το μυστικό το κράτησαν

κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού

Όμως μπογιά δεν βρήκαν

Γιατί στιγμή δεν σκέφτηκαν

στις φλέβες μου να ψάξουν

..................................................................................................................................................................

ΝΑ ΤΟ ΠΟΤΙΣΕΙΣ

Μη κλαις για μένα
ας ξέρεις πως πεθαίνω
να με βοηθήσεις δε μπορείς
Μα δες εκείνο το λουλούδι
για κείνο που μαραίνεται σου λέω.
Να το ποτίσεις.

...................................................................................................................................................................

Πηγή:http://www.triaridis.gr/keimena/keimC004.htm

Αλέκος Παναγούλης-Δύο ποιήματα

ΚΟΙΝΟΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ
Πώς να βρεθώ κοντά στους Βάσκους;
Στους Κούρδους πώς να δείξω την αγάπη μου;
Στη Νότιο Αφρική, στη Ροδεσία πώς να τρέξω;
Στους Νέγρους, πώς να πω πως βρίσκομαι κοντά τους;
Στην Ινδοκίνα πώς να φτάσω;
Της Βεγγάλης το Λαό πως ν’ αγκαλιάσω;
Την πολεμίστρα μου ν’ αφήσω δεν μπορώ,
μ’ ας ξέρουνε πως τους εχθρούς τους
κι εμείς εδώ τους πολεμάμε.
Κοινοί οι εχθροί μας,
δικοί τους και δικοί μας.


o o o


ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Τα δάκρυα που στα μάτια μας
θα δείτε ν’ αναβρύζουν,
ποτέ μην τα πιστέψετε
απελπισιάς σημάδια.
Υπόσχεση είναι μοναχά,
γι’ αγώνα υπόσχεση.

ΠΗΓΗ: Αλέξανδρος Παναγούλης: «Τα ποιήματα», Εκδόσεις: Παπαζήση, Αθήνα 2010

ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ – Οι φυλακές

Ο Αλέκος Παναγούλης (1939-1976) υπήρξε κορυφαία ηρωική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα. Ο Παναγούλης κατέγραψε με στίχους τα βιώματά του στην απομόνωση της  φυλακής, όπου κλείστηκε για την αντιδικτατορική αγωνιστική του δράση. Τα ποιήματά του συγκεντρώθηκαν σε έναν τόμο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση με τίτλο «τα ποιήματα».

...................................................................................................................................................................




ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ

Ψυχή φυλακισμένη στο κορμί
Κορμί φυλακισμένο στη ζωή
Ζωή φυλακισμένη μεσ’ στο Χρόνο
Πνεύμα π’ απ’ όποια φυλακή κι αν βγει
σε φυλακή πάλι θα πέσει
Κι είναι μονάχα το κορμί π’ αγάπησε τη φυλακή του
Πώς να μην έρθει ο θάνατος λοιπόν;

...................................................................................................................................................................


Αναδημοσίευση από :http://stithaghi.blogspot.com/2013/04/blog-post_21.html