Ηλίας Πετρόπουλος - Τέσσερα ολιγόστιχα

 Οι όμορφες γυναίκες γερνούν

Φρονώ πως αυτή η απίστευτη αδικία

Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη

Της ανυπαρξίας του Θεού.

[..]

Αλλοίμονο στον άνδρα που δεν ταυτίζει

Το στόμα της Γυναίκας με τα μουνόχειλα

Και τα μουνόχειλά της με το στόμα.

[..]

Περνάει, τυχαίως, απ' τον δρόμο

Γυρίζω για να δω τα καπούλια της.

Φαντάζεται ότι είναι αρκετά ντυμένη.

Μα, τα μάτια των ανδρών

Τρυπάνε και τα πιο χοντρά ρούχα.

[..]

Ό,τι είναι κόντρα στην Εκκλησία

Με γεμίζει χαρά

'Ο,τι βλάπτει την Τάξη

συντείνει στην γαλήνη μου

Ό,τι αντίκειται στην Ηθική

ωφελεί την υγεία μου.

Ηλίας Πετρόπουλος, Τρία ποιήματα

(Ι)

Πιθανότατα, βρισκόμαστε μπρος σε μια νέα Αναγέννηση.

Το sex shop αποβαίνει πιο αναγκαίο και πιο απαραίτητο

από το μανάβικο της γειτονιάς.

Οι ερωτικές αφίσες στους τοίχους του Παρισιού

είναι- κι αναστενάζουν.

Κόβουμε το ψωμί σε μικρά κομματάκια,

για να γαμήσουμε όλοι.

Μα, κανενός είδους Κομουνισμός δεν θα καταφέρει

να μειώσει την ερωτική ανισότητα:

ο καμπούρης του χωριού δεν θα απολαύσει την ωραία γυναίκα.

Γλιστράμε, κι όλο γλιστράμε απαλά,

προς μια νέα ερωτική θρησκεία.

Όταν είσαι μες στον λαβύρινθο δεν βλέπεις τον λαβύρινθο.

Ω, Σατανά Τρισμέγιστε,

γύρνα πάλι να βοηθήσεις τους ανθρώπους!

(ΙΙ)

Είμαι πια βέβαιος: το Βερολίνο είναι

η πιο ενδιαφέρουσα πόλη της Ευρώπης∙

ή μάλλον, η καρδιά της Ευρώπης.

Ο Μέγας Ναπολέων ήταν κοντοστούπης∙

αυτό το ξέρουν όλοι.

Ο Μέγας Ναπολέων είχε μικρή τσουτσού∙

αυτό το γράφει η έκθεση αυτοψίας,

που του έκαναν οι φαρμακεροί Εγγλέζοι.

Οι κωλόγαλλοι αποφεύγουν να μιλάνε γι’ αυτά.

Προτιμούν να λένε με κρυφή περηφάνια ότι

ο Βοναπάρτης, μόλις ξεμονάχιαζε μια γυναίκα,

της ξεφούρνιζε το περίφημο: deshabillez- vous!

Απεχθάνομαι την ψυχανάλυση, αλλά θα ήθελα

να μάθω γιατί, εξαιτίας αυτού του ανίκανου κοπρίτη,

γέμισε η Ευρώπη κουφάρια.

Να ’τανε τουλάχιστον, ικανός στρατηλάτης…

8 Φεβρουαρίου και ψιλοχιονίζει.

Απ’ το παράθυρο βλέπω την πλατεία

και θα μείνω μέσα.

(ΙΙΙ)

Το ξέρω∙ η θέση μου είναι στο νεκροταφείο.

Είμασταν ακόμη παιδιά όταν μας μάραναν και ζήσαμε σαν γέροι.

Δεν είμαι δικός μου.

Σιωπώ μεν, αρνούμαι δε να πεθάνω,

γιατί τα δακρυσμένα μάτια σου πάντα με γνέφουν.

Θλιβερά βλέμματα τέκνα της σιωπής μου.

Ο θάνατος απόψε διώχνει το καθετί από την ψυχή μου.

Χαίρομαι την παραφροσύνη μου τώρα.

*Από το βιβλίο Ηλίας Πετρόπουλος, «Ποιήματα», Εκδόσεις: Νεφέλη, Αθήνα 1993. Επιλογή-Επιμέλεια: Λάμπρος Αναγνωστόπουλος

Aναδημοσίευση από:https://exitirion.wordpress.com/2019/06/26/ilias-petropoulos/?fbclid=IwAR1Dyy4Bv6E7V1FKwzXloAdBt467zblTaVryF6Ad4nMnA9bB7WLu2L2L514

Ηλίας Πετρόπουλος-Ποιήματα

1.

Καπνίζω.

Καμιά φορά φουμάρω μέχρι σαράντα τσιγάρα τη μέρα.

Συχνά, όμως, το τσιγάρο μου καίει ανώφελα, λησμονημένο στο τασάκι, ενώ αναπολώ

τις γυναίκες που αγάπησα.

2.

Γέρασα.

Καλύτερα που γέρασα

αν έτσι πρόκειται να βρω τη γαλήνη.

3.

Όλα τα δικά σου τα ξέρω.

Πώς κοιτάς όταν λες ψέματα.

Πώς κόβεις το κρέας με το μαχαίρι.

Πώς ακριβώς μυρίζει η επιδερμίδα σου.

Ακουμπώ το κεφάλι στην κοιλιά σου και

τα έντερά σου γουργουρίζουν.

Την Γυναίκα την αγαπάς στο σύνολό της, ή καθόλου.

4.

Να πάρει ο Διάολος!

Ήρθα στο Βερολίνο χωρίς να φέρω μαζί μου την όμορφη έκδοση των Memoires

του Casanova.

Ευτυχώς, δεν ξέχασα το Walden του Thoreau και την Ιλιάδα

αυτά είναι τα τρία αγαπημένα μου βιβλία.

5.

Δεν εζήτησα συμβουλές και συμβουλές μου δίνουν

απρόσκλητοι συμβουλάτορες φαφλατάδες μικροαστοί

λένε λένε κι όλο προφητεύουν

τάχα θα με φάνε οι ωραίες γυναίκες

ενώ χαρά μου να με φάνε οι καλλονές

κι αλίμονο σε σας δυστυχισμένοι

που τα γεγονότα δεν σας χορταίνουν

κι η ζωή σας χτισμένη σιωπή και κακομοιριά

όσο για μένα

κρυφά την αγαπώ

και είναι ωραία και είναι αβρή και μυστικά την αγκαλιάζω

ούτε πουλί μάς βλέπει

ούτε ανθός μάς ακούει

φιλιόμαστε κι οι τοίχοι καμπυλώνουν.

............................................................................................................................................................

1.

Γλυκό μου στήριγμα, καμάρι μου και λουλούδι, τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν. Μείνε μαζί μου. θα σου μιλήσω με πάθος και δακρυσμένα μάτια για τον ουρανό της Θεσσαλονίκης, την εικοσαετή ορφάνια μου, τον ισάδελφο Τσιτσάνη, τα νοτισμένα χώματα των Χασίων, τους ολόδροσους κλώνους· για τις θεϊκές γυναίκες του Ελύτη και του Μόραλη. Ακόμη θα σου περιγράψω την δολοφονία του Ιάκωβου Πατιερίδη τον Οκτώβριο του 1944, θα σου παραστήσω πώς βαδίζουν οι ορθόδοξοι ρεμπέτες και πώς χορεύουν ζεϊμπέκικο στην ταβέρνα του Φραγκούλη στην Μπάρα. Αγάπησε με δύναμη. Αυτό αρκεί.

......................................................................................................................................................................

Έρχεσαι πάντα μαζί με το μουνί σου. ..................................................................................................................................................................... Ο σημερινός ερωτισμός της φαίνεται κοινότυπος. Εξίσου μπανάλ είναι ο Παρθενών. ...................................................................................................................................................................... Μουνί, εσύ, σκοτεινό, Μουνί κλειστό, Μουνί σιωπηλό, Μουνί που δεν μου χαμογελάς πια, Μουνί στεγνό και Μουνί θυμωμένο, κάνω υπομονή, δείχνω επιμονή, περιμένοντας να ραγίσεις άλλη μια φορά και να ξαναγίνεις το Μουνί που ξέρω — το Μουνί της Συμφιλίωσης με τον εαυτό μου.

Ηλίας Πετρόπουλος λαογράφος, μουσικολόγος, συγγραφέας και ποιητής 26 Ιουνίου 1928-3 Σεπτεμβρίου 2003).

Ηλίας Πετρόπουλος-Αποσπάσματα Εξομολογήσεων

 

Ω, αιδοίον, ορφανών ωδείον,
κέρας της Αμαλθείας,
θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάρυβδη.

Ω, αιδοίον, χοάνη του Διαβόλου

ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη

ω, αιδοίον, Μέκκα των λογισμών μου.

 

 

δεν εζήτησα συμβουλές και συμβουλές μου δίνουν

απρόσκλητοι συμβουλάτορες φαφλατάδες μικροαστοί

λένε λένε κι όλο προφητεύουν

τάχα θα με φάνε οι ωραίες γυναίκες

ενώ χαρά μου να με φάνε οι καλλονές

κι αλίμονο σε σας δυστυχισμένοι

που τα γεγονότα δεν σας χορταίνουν

κι η ζωή σας χτισμένη σιωπή και κακομοιριά

όσο για μένα

κρυφά την αγαπώ και είναι ωραία

και είναι αβρή και μυστικά την αγκαλιάζω

ούτε πουλί μάς βλέπει

ούτε ανθός μάς ακούει

φιλιόμαστε κι οι τοίχοι καμπυλώνουν

 

 

 

 

Η Ποίηση είναι μια απάτη
κι ο Ποιητής αρχιψεύταρος.
Μόνο το Σώμα που λατρεύεις υπάρχει.

 

 

****

 

 

Πουτάνα Μνήμη,
άσε με, λιγάκι, ήσυχο.
Μάσε τα ξεσκλίδια σου
και χάσου από μπροστά μου,
ξεκωλιάρα Μνήμη.

 

 Ηλίας Πετρόπουλος (Αθήνα, 26 Ιουνίου 1928 - Παρίσι, 3 Σεπτεμβρίου 2003)

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/16589

Ηλίας Πετρόπουλος-Σώμα

Τί τα θέλετε μια γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.

Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.

Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.

Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.

Μπρός στο γυμνό γυναικείο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν

και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.

Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μια συζήτηση περί προσω-

πικότητος.

Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.

Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου, σώμα της παρηγοριάς.

Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουνόλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες,

μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαργαρίτας τοις χοίροις.

Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.

Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.

Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.

Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.

Σώμα εσύ ‘σαι η ψυχή.

Ω αοίδιμον αιδοίον, ω σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.

Δια του μίσους δεν λησμονούν μιαν αγάπη.

Το μίσος μοιραία έρχεται σαν επιβραύευση του έρωτος.

Είναι ηθικόν ό,τι μου αρέσει.

Η ηδονή περιορίζει τη ρήξη με τον εαυτό μου.

Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει,

και η ρέμβη το θρέφει.

Κάθε πτώμα είναι άρνηση ενός σώματος.

Κυρία μου, κοίταξέ με στα μάτια κι άκου το επιτύμβιο που εζήτησες

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ

Η ΩΡΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ

ΠΟΥ ΠΙΑ ΕΦΥΓΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΜΟΥ.


Όπου τελειώνει ο έρως αρχίζει η συγκατάβαση τελειώνει όπου.

Σήμερα η ερωτική πράξη θεωρείται άσκηση.

Η κάθε μέρα που σβήνει, η κάθε αυγή που έρχεται,

δυναμώνει την ασέβειά μου.

Τα άσχημα σώματα είναι χαρακτηριστικά.

Ας τεθεί, επιτέλους, και η γυναικεία ωραιότης υπό απαγόρευσιν.

Δια της ηδονής ο έρως απαλλάσσεται της θλίψεως.

Η συνουσία κορύφωση του εγωϊσμού.

Δεν γνωρίζω κάτι πιο μελαγχολικό από ένα ολόγυμνο γυναικείο

σώμα.

Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας,

θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάριβδη.

Όχι το σώμα σου, αλλά τα αισθήματά μου ανατέμνω.

Έκαστον σώμα κι ένας κωδίκελος.

Στέφανός σου το μίσος σου.

Μόνον ιστορίες θανάτων αφηγείται το σώμα.

Η ηδονή η ηχώ των ποτέ.

Σιωπάς εσύ, αλλά δε σε ανακαλύπτω.

οι αληθινές μας στιγμές είναι οι στιγμές της μοναξιάς.

Καθώς τα λουλούδια, κάθε γυναικείο σώμα έχει το άρωμά του.

Ο θάνατος αποτελεί την μόνη αξιοπρεπή πράξη του σώματος.

Αγνοώ που ανήκω που.

Ο άνδρας με τη βέβηλη καρδιά δεν χαίρεται την ωραιότητα

του γυναικείου σώματος την ομορφιά.

Ηδονή χαμόγελο τελείας πράξεως.

Πλαγιασμένη γυμνή, με το περιδέραιο των δακρύων του στα στήθια της,

σκέφτεται πως η ωραιότης παρέχεται από τη φύση σαν ελεημοσύνη.

Έσο επιεικής με τις παρορμήσεις του σώματος.

Είμαι ανεύθυνος για το κακό που πράττω.

Ελάχιστα πιστεύω στη διανοητικότητα των γυναικών.

Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.


Ο έρως δεν είναι σκοπός.

Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.

Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.

Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.

Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.

Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ’ ένα γυμνό νεανικό γυναικείο

σώμα.

Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.

Ναι, είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.

Ονομάζουν ζήλεια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.

Η φιλολογία στον καιρό μας διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.

Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισί μας.

Οι άνθρωποι της Ανατολής εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,

είχανε το ατριότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.

Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,

που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.

Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.

Ρόγχος η συνουσία.

Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές, ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδο-

φωλιά,

ω, αντι-ψωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως,

ω, γλυκιά μου τιμωρία.

Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο

ντροπαλοί απ’ όσον υποθέτετε.

Αγκάλιασέ με και πνίξεμε, η αισχρότης το καύχημά μου.

Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.

Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική

συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά

του.

Μίσος έρως μαύρος.

Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.



Σου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσύ νιώθεις ότι ο έρως

αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.

Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.

Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθεια.

Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.

Τώρα σ’ αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.

Με γιασεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.

( Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος; )

Κάτι τι ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.

Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.

Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη,

ω, αιδοιον, Μέκκα των λογισμών μου,ω, μακεδονικέ ουρανέ.

Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,

αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.

Η ηδονή απωτάτη εκδίκιση του χρόνου

Μισανθρώπους, αποκαλούν τους φίλους της οικουμένης οι μισάν-

θρωποι.

Η γραμματική των φιλιών εξάλλου απαραίτητη

με τη γραμματική των λέξεων.

Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία.

Το μέλλον θα καταδείξει αν έρως σημαίνει εξαγρίωση

ηθών και αισθημάτων.

Αυτά και κάποια άλλα που με τρομάζουν και που δεν γράφονται

σκέφτομαι σαν βλέπω τις γυμνές γυναίκες του Παύλου Μοσχίδη.



[Το κείμενο ξεχώρισε ο Βασίλης Λαλιώτης
και οι εκδόσεις Ενδυμίων]

Πηγή:https://www.bibliotheque.gr/article/31858

Ηλίας Πετρόπουλος-Για τον Άρη Αλεξάνδρου

Σκέβρωσα από το γράψιμο
και απ’ την αβάσταχτη μελαγχολία
που με καταδιώκει από το ’44
Στα δεκάχρονα από το θάνατό σου
αλησμόνητε Άρη Αλεξάνδρου
σηκώθηκα και πήγα στο Thiais
το μακρινό παριζιάνικο νεκροταφείο
για να προσκυνήσω τον τάφο σου,
Άρη, αξέχαστε φίλε
και δεν είδα μήτε φυλλαράκι
πάνω στην πλάκα που σκεπάζει το φέρετρό σου
γιατί κανείς
κανείς δεν θυμήθηκε την μαύρη ημερομηνία.
Και τώρα πια, αυτά τα κωλόπαιδα
οι φοιτητές μας
δεν ξέρουν ούτε το όνομά σου
ούτε τα βιβλία σου.
Άρη μου, ποιοι σ’ έχουν μισήσει πιο πολύ:
οι κομμουνιστές ή η μπουρζουαρζία;

Ηλίας Πετρόπουλος (28/6/1928-3/9/2003)

Από το "Ποτέ και τίποτα"