Ηλίας Πετρόπουλος-Ποιήματα

1.

Καπνίζω.

Καμιά φορά φουμάρω μέχρι σαράντα τσιγάρα τη μέρα.

Συχνά, όμως, το τσιγάρο μου καίει ανώφελα, λησμονημένο στο τασάκι, ενώ αναπολώ

τις γυναίκες που αγάπησα.

2.

Γέρασα.

Καλύτερα που γέρασα

αν έτσι πρόκειται να βρω τη γαλήνη.

3.

Όλα τα δικά σου τα ξέρω.

Πώς κοιτάς όταν λες ψέματα.

Πώς κόβεις το κρέας με το μαχαίρι.

Πώς ακριβώς μυρίζει η επιδερμίδα σου.

Ακουμπώ το κεφάλι στην κοιλιά σου και

τα έντερά σου γουργουρίζουν.

Την Γυναίκα την αγαπάς στο σύνολό της, ή καθόλου.

4.

Να πάρει ο Διάολος!

Ήρθα στο Βερολίνο χωρίς να φέρω μαζί μου την όμορφη έκδοση των Memoires

του Casanova.

Ευτυχώς, δεν ξέχασα το Walden του Thoreau και την Ιλιάδα

αυτά είναι τα τρία αγαπημένα μου βιβλία.

5.

Δεν εζήτησα συμβουλές και συμβουλές μου δίνουν

απρόσκλητοι συμβουλάτορες φαφλατάδες μικροαστοί

λένε λένε κι όλο προφητεύουν

τάχα θα με φάνε οι ωραίες γυναίκες

ενώ χαρά μου να με φάνε οι καλλονές

κι αλίμονο σε σας δυστυχισμένοι

που τα γεγονότα δεν σας χορταίνουν

κι η ζωή σας χτισμένη σιωπή και κακομοιριά

όσο για μένα

κρυφά την αγαπώ

και είναι ωραία και είναι αβρή και μυστικά την αγκαλιάζω

ούτε πουλί μάς βλέπει

ούτε ανθός μάς ακούει

φιλιόμαστε κι οι τοίχοι καμπυλώνουν.

............................................................................................................................................................

1.

Γλυκό μου στήριγμα, καμάρι μου και λουλούδι, τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν. Μείνε μαζί μου. θα σου μιλήσω με πάθος και δακρυσμένα μάτια για τον ουρανό της Θεσσαλονίκης, την εικοσαετή ορφάνια μου, τον ισάδελφο Τσιτσάνη, τα νοτισμένα χώματα των Χασίων, τους ολόδροσους κλώνους· για τις θεϊκές γυναίκες του Ελύτη και του Μόραλη. Ακόμη θα σου περιγράψω την δολοφονία του Ιάκωβου Πατιερίδη τον Οκτώβριο του 1944, θα σου παραστήσω πώς βαδίζουν οι ορθόδοξοι ρεμπέτες και πώς χορεύουν ζεϊμπέκικο στην ταβέρνα του Φραγκούλη στην Μπάρα. Αγάπησε με δύναμη. Αυτό αρκεί.

......................................................................................................................................................................

Έρχεσαι πάντα μαζί με το μουνί σου. ..................................................................................................................................................................... Ο σημερινός ερωτισμός της φαίνεται κοινότυπος. Εξίσου μπανάλ είναι ο Παρθενών. ...................................................................................................................................................................... Μουνί, εσύ, σκοτεινό, Μουνί κλειστό, Μουνί σιωπηλό, Μουνί που δεν μου χαμογελάς πια, Μουνί στεγνό και Μουνί θυμωμένο, κάνω υπομονή, δείχνω επιμονή, περιμένοντας να ραγίσεις άλλη μια φορά και να ξαναγίνεις το Μουνί που ξέρω — το Μουνί της Συμφιλίωσης με τον εαυτό μου.

Ηλίας Πετρόπουλος λαογράφος, μουσικολόγος, συγγραφέας και ποιητής 26 Ιουνίου 1928-3 Σεπτεμβρίου 2003).