Rafael Alberti -Να έχω μάτια και να μη σε βλέπω

 Δεν υπάρχει ρολόι,
Τώρα δεν υπάρχει χρόνος,
Τώρα δεν βρίσκεται ρολόι να μου δώσει καιρό να γλυτώσω το θάνατο.
 
(Μια βάρκα χαμένη
Μ΄ έναν ταυρομάχο
Κ΄ ένα ρολόι που σταματά
Τον δευτερολεπτοδείχτη του.
Ζεις και πεθαίνεις
Τσακισμένος απ' τις σανίδες

Του φράχτη της αρένας.)

Μετάφραση: Κλείτος Κύρου

Rafael Alberti - Οκτώ ποιήματα

 ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ

Της θάλασσας και τ’ ουρανού κουρσάρος,

κι άμα δεν ήμουνα, θε να γινώ.

Αν την αυγή δεν έκλεψα των θαλασσών,

αν δεν την έκλεψα,

θε να την κλέψω.

Της θάλασσας και τ’ ουρανού κουρσάρος,

επάνω σ’ ένα αντιτορπιλικό,

μ’ έξι γεροδεμένους ναύτες

βάρδια ν’ αλλάζουνε, τρεις-τρεις.

Αν την αυγή δεν έκλεψα των ουρανών,

αν δεν την έκλεψα,

θε να την κλέψω.

ΜΑΔΡΙΓΑΛΙ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ

Στη θάλασσα έφυγε η Χιονάτη

μα θα 'χει λιώσει τώρα πια!

Χιονάτη, άνθος του Βορρά,

στη θάλασσα έφυγε του Νότου,

να λούσει το κορμί της.

Μα θα 'χει λιώσει τώρα πια!

Χιονάτη, άσπρη και ψυχρή,

γιατί στη θάλασσα έχεις φύγει

να λούσεις το κορμί σου;

Μα θα ' χεις λιώσει τώρα πια!

ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ

Αν πέθαινε η φωνή μου στη στεριά

φέρτε την δίπλα στη θάλασσα

κι αφήστε την στην ακρογιαλιά.

Φέρτε την δίπλα στη θάλασσα

και βάλτε την καπετάνισσα

σε κάτασπρο πολεμικό καράβι.

Ω η φωνή μου παρασημοφορεμένη

με το παράσημο το ναυτικό:

μ’ άγκυρα επάνω στην καρδιά,

κι άστρο την άγκυρα επάνω,

και πάνω το άστρο ο άνεμος,

πάνω στον άνεμο το ιστίο!

ΑΠΟ ΤΟ GUMIEL DE HIZAN

ΣΤΟ GUMIEL DEL MERCADO

Κάτω απ’ τη μαύρη λεύκα, αγάπη μου,

κάτω απ’ τη μαύρη λεύκα, όχι.

Μα στα ριζά της λεύκας, ναι,

της κάτασπρης και πράσινης λεύκας.

Κάτασπρο φύλλο εσύ,

πράσινο φύλλο εγώ.

ΝΤΕΛΑΛΗΜΑ

Σύννεφα εγώ πουλώ χρωματιστά:

σύννεφα στρόγγυλα και πορφυρά

για ν’ απαλύνουνε τη ζέστα!

Νέφη πουλώ μενεξεδιά

και ρόδινα, τις χαραυγές πουλώ

και τα χρυσά τα δειλινά!

Τον κίτρινο αυγερινό

που μάζεψα απ’ το πράσινο κλωνάρι

ροδακινιάς ουράνιας, πουλώ!

Πουλώ το χιόνι και τη φλόγα μου

κι ακόμα το τραγούδι μου πουλώ!

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Παρθένες με αλφάδια

και διαβήτες, αγρυπνώντας

μπροστά στους ουράνιους μαυροπίνακες.

Και ο άγγελος των αριθμών,

στοχαστικός, πετώντας

από το 1 στο 2, από το 2

στο 3, από το 3 στο 4.

Κρύες κιμωλίες και σφουγγάρια

χάραζαν κι έσβηναν

το φως από τα διαστήματα.

Μήτε ήλιος, ή φεγγάρι, μήτε άστρα,

μήτε το αιφνίδιο πρασίνισμα

της αχτίδας και η αστραπή,

μήτε ο αγέρας. Μονάχα καταχνιές.

Παρθένες δίχως διαβήτες, κλάιγοντας.

Και στους νεκρούς τους μαυροπίνακες,

ο άγγελος των αριθμών

χωρίς ζωή, σαβανωμένος

επάνω στο 1 και στο 2

επάνω στο 3 και στο 4…

ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ

Χώματα, χώματα, χώματα της Ισπανίας,

μεγάλες, μοναχικές, ερημικές πεδιάδες.

Κάλπαζε, άλογο λευκοπόδαρο,

καβαλάρη του λαού,

στον ήλιο και στη σελήνη.

Κάλπαζε,

κάλπαζε,

ώσπου να τους θάψουμε στη θάλασσα!

Σα μια καρδιά ηχεί, αντηχεί, αντηχεί

η γη της Ισπανίας στις οπλές.

Κάλπαζε, καβαλάρη του λαού,

άλογο λευκοπόδαρο,

αλογο αφρισμένο.

Κάλπαζε,

κάλπαζε,

ώσπου να τους θάψουμε στη θάλασσα.

Κανένας, κανένας, κανένας, γιατί κατάντικρυ δεν υπάρχει κανένας

γιατί ο θάνατος δεν είναι κανένας αν πορεύεται πάνω στο υποζύγιό σου.

Κάλπαζε, άλογο λευκοπόδαρο,

καβαλάρη του λαού,

γιατί δική σου είναι η γη.

Κάλπαζε,

κάλπαζε,

ώσπου να τους θάψουμε στη θάλασσα.

ΣΤΟΝ ERNESTO CHE GUEVARA

Σε γνώρισα παιδί

Εκεί κάτω στην πεδιάδα της Κόρδοβας στην Αργεντινή,

παίζοντας ανάμεσα στα καλαμπόκια και στις λεύκες

στις αγελάδες των παλαιών στάβλων και στους στρατοκόπους…

Δεν σε ξαναείδα, ως την ημέρα που έμαθα

πως ήσουν ένα φως καταματωμένο, ο βορράς,

αυτό το άστρο

που πρέπει κάθε στιγμή να το καθηλώνουμε

για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε.

Ρώμη, Οκτώβριος 1970

Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης

Αναδημοσίευση από:http://www.parathemata.com/2009/10/rafael-alberti.html

Rafael Alberti - Ποιήματα

 ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ 

                                                
                                                       στον Gustavo Adolfo Bécquer
 
Πρόλογος

Δεν είχανε χρονίσει ακόμα μήτε ο αρχάγγελος μήτε το ρόδο.
Όλα ήταν πριν απ' το βέλασμα πριν απ' το κλάμα.
Όταν το φως δεν ήξερε καλά-καλά
αν η θάλασσα θα γεννούσε αγόρι ή κορίτσι.
Όταν ο άνεμος ονειρευότανε μαλλιά να τα χτενίζει,
γαρούφαλα και μάγουλα να κατακαίει η φωτιά
και το νερό να ξεδιψάει από δυο χείλη ράθυμα.
Όλα ήταν πριν από το κορμί και τ' όνομα,
πριν απ' το χρόνο.

Λοιπόν θυμάμαι μια φορά στον ουρανό...


Πρώτη ανάμνηση

                      ...Ένα κομμένο κρίνο...
                                                 G.A.BÉCQUER.

Εβάδιζε μ' ένα λύγισμα κρίνου συλλογισμένου,
πουλιού σχεδόν που εννόησε πως πρέπει να γεννήσει,
κοιτώντας δίχως να κοιτάζεται σ' ένα φεγγάρι
που παρασταίνονταν μες στ' όνειρό της σαν καθρέφτης,
σε μια σιωπή χιονιού που ανύψωνε τα πόδια της.
Σε μια σιωπή σκυμένη. 
Ήτανε πριν από την άρπα, τη βροχή, πριν απ' τα λόγια.
Δεν ήξερε.
Άσπρη μαθητευόμενη του αέρα,
τρεμούλιαζε με τ' άστρα, με τα δέντρα και με τ' άνθος.
Ο μίσχος της, τ' ανάστημά της πράσινο.
Με τα δικά μου αστέρια που μη ξέροντας,
δυο βάλτους θέλοντας να σκάψουνε στα μάτια της
σε δυο πέλαγα τη βυθίσανε.
Θυμάμαι...

Κι έπειτα τίποτα. Νεκρή να φεύγει και να χάνεται.

 
Δεύτερη ανάμνηση

                        Ήχοι φιλιών και φτεροκοπήματα
                                                                     G.A.BÉCQUER.

Πιο πριν,
πολύ πιο πριν από την επανάσταση των ίσκιων,
πριν πέσουνε πάνω στον κόσμο τ' αναμμένα φτερά,
κι ένα πουλί μπορέσει να πεθάνει για ένα κρίνο.
Ακόμα, πριν μου γυρέψεις
τον αριθμό και την τοποθεσία του κορμιού μου.
Πολύ πριν από το κορμί.
Στον καιρό της ψυχής.
Όταν όρθωσες στο δίχως στέμμα μέτωπο τ' ουρανού
την πρώτη δυναστεία του ονείρου.
Όταν εσύ, κοιτάζοντάς με μέσα στο μηδέν
επινόησες την πρώτη λέξη.

Τότε η συνάντησή μας.

 
Τρίτη ανάμνηση

                  ...πίσω από τη βεντάλια
                          με τα χρυσά φτερά...
                                                   G.A.BÉCQUER.

Τα βαλς τ' ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
το γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ' ένα βιβλίο η βιολέττα.
Όχι.
Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τ' αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλλες κι οι κλιματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να σκαρφαλώσουν.
Ήταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος 
για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.

Και τότε, πίσω απ' τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.


μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Αναδημοσίευση από: https://trenopoiisis.blogspot.com/2011/07/blog-post_11.html

Rafael Alberti - O ταύρος του θανάτου

Ο ΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

Πριν γίνω  ο ίδιος ή βρεθώ στο μουγκανητό

που τα γελαδίσια σπλάχνα συγκλονίζει

μες στον  αγέρα που το κέρας θρυμματίζει

και την ουρά αφήνει δίχως καν σφυγμό •

 

στο σκοτεινό το σπέρμα το λευτερωμένο

που στης γελάδας τα σωθικά  μοιράζει

τους παλμούς του αίματος  π’ ωριμάζει

το αγρίεμα απ’ το ταυρί, τ’ όχι ακόμη γεννημένο•

 

πριν να υπάρξω καν, πριν από  κάθε δεδομένο

μια στόχαση   κεντήσανε σκληρή

του κούτελου οι λόγχες  που δεν έχουν πεταχτεί :

 

Να ‘σαι οπλισμένος ίσκιος κόντρα σε φως  οπλισμένο

ποινή   θανατηφόρα καταπάνω στην ποινή,

στον πιο γενναίο απέναντι, αδάκρυστο ταυρί.

 

 Rafael Alberti  (España, 1902-1999)

μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας

Πηγή: http://www.poiein.gr/2022/09/07/caballo-verde-para-la-poesia-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80-2/?fbclid=IwAR3BJqTkNS5OaiazzqMFF8KK1d0H4enzsfGodTBaNpwPiS6aGjlI78TiYyQ

Rafael Alberti -Αμαράνθη

    …ποδεμένη με άνεμο…

          Góngora

Της Αμαράνθης στήθη ολόξανθα με σμιλεμένη

τη φωτεινάδα τους από λαγωνικού τη γλώσσα:

αψίδες λεμονένιες, κι έχουν εκτραπεί με τόσα

αρώματα απ’ τη ροή που απ’ το λαιμό σου κατεβαίνει.

Μιά γέφυρα βοστρύχων κόκκινη μεμιάς προβαίνει

στην όψη σου· το σμάλτο σού τρώει, το φως πεινώσα·

δαγκώνει των δοντιών σου τη λευκότητα· και με όσα

πανιά έχει σε σηκώνει, κατ’ ανέμου σε πηγαίνει.

Η μοναξιά μες στις παχιές σκιές κοιμάται πλήρης·

ζεφύρου πέδιλα φορεί για να ξεσκαρφαλώνει

απ’ τις ψηλές φτελιές στις καμποθάλασσες της γύρης.

Στ’ απάγκιο το κορμί της, σκοτεινό, σκιρτά, κορώνει –

τους ανάβει. Στις στάχτες τους μετά ορμάει ξιφήρης:

την Αμαράνθη και τον εραστή της εξοντώνει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Ραφαέλ Αλμπέρτι- Ο καλός άγγελος

Κάποια χρονιά, καθώς κοιμόμουν,

κάποιος που δεν περίμενα

πρόβαλε στο παράθυρό μου.

— Σήκω! Κι είδανε τα μάτια μου

φτερούγες και σπαθιά.

Πιο πίσω, βουνά και θάλασσες,

σύννεφα, κορφές και φτερά,

τα βασιλέματα, τις αυγές.

— Κοίτα την εκεί! Τ’ όνειρό της

κρεμασμένο στο τίποτε.

— Αχ, τρίσβαθε πόθε, στέρεο μάρμαρο,

στέρεο φως, στέρεα κι άπιαστα

νερά της ψυχής μου!

Κάποιος είπε: Σήκω!

Και βρέθηκα εκεί όπου ήσουν.

Μετάφραση: Κλείτος Κύρου

Κλείτος Κύρου, Ξένες φωνές, Κέδρος, Αθήνα 1979

Rafael Alberti - Πλανήθηκε το περιστέρι

Πλανήθηκε το περιστέρι.

Πλανιόταν.

Πηγαίνοντας προς τον βορρά, πήγε στο Νότο.

Πίστεψε πως το στάρι ήτανε νερό.

Πλανιόταν.

Πίστεψε πως η θάλασσα ήταν ουρανός˙

πως η νύχτα, ήταν πρωί˙

Πλανιόταν.

Πως τ΄ αστέρια, πάχνη˙

πως η ζέστη, χιονιάς.

Πλανιόταν.

Πως η φούστα σου ήταν το πανωφόρι σου˙

πως η καρδιά σου, το σπίτι του.

Πλανιόταν.

(Αυτό κοιμήθηκε στην όχθη.

Εσύ, στην άκρη ενός κλαδιού.)

Μετάφραση: Χριστίνα Κοροντζή

Αναδημοσίευση από το προφίλ της Έλενας Λυμπεροπούλου