Θεοδώρα Ντάκου - Η σιωπή

 Γιατί να με ρωτάς τόσα πολλά
για τη ζωή μου, για τις σκέψεις,
για το μέλλον μου...
Δεν ξέρω σε ποιο κρεβάτι θα κοιμηθώ
όμως το δικό σου δεν έχει διέξοδο
Δεν ξέρω σε ποια χέρια θα κλάψω
μα τα δικά σου ήδη καταρρέουνε
Δεν ξέρω ποια χαμόγελα θα δεηθώ
μα το δικό σου δε θα μου ανήκει
Γι' αυτό θα σε κοιτώ αμίλητη, γι' αυτό
δε σου τηλεφωνώ, γι' αυτό δε σού' γραψα.
Είναι μια εξευτελισμένη φρόνηση που μπόρεσα,
αν είναι δυνατόν, μια σιωπή να προστατέψει. 

Διαγώνιος, τ. 10 (Ιανουάριος - Μάρτιος 1967).

Αναδημοσίευση από: https://bosko-hippydippy.blogspot.com/2025/08/9-1967.html?fbclid=IwQ0xDSwMIW6ZjbGNrAwc0VmV4dG4DYWVtAjExAAEefathf0Z3FiGT0f6L26oSC56pJMNcFMnCl_AoXpv0CqSbEIgr-TAWsIfHvNc_aem_yRl7fB2USGkkCzwI1ifjfw&m=1

Θεοδώρα Ντάκου - Είναι μια γειτονιά

Είναι μια γειτονιά που δε σωπαίνει·

πότε ακούς τραγούδι, πότε καβγάδες, πότε βροχή.

Τα παράθυρα δεν έχουν γρίλιες,

τα μυστικά είναι μισόγυμνα,

τα παιδιά ανήσυχα.

Κι ακόμα και στην πιο λιπόθυμη νύχτα

ακούγονται λαχανιασμένα βήματα

να σκουντουφλούν στις πέτρες, να διστάζουνε,

και πάντα να καταλήγουν σέ μια οικοδομή

στα σκοτεινά, να ξενυχτήσουν.

Κι όλη ή γειτονιά σα να μην έχει πού να κοιμηθεί

σα να μην έχει πού να κλάψει.

Απ' το προφίλ του Φώντα Τρούσα.

Θεοδώρα Ντάκου - Βροχή

 

Στην αρχή προσπαθούσε να κρύψει τα σημάδια

απ’ το μαστίγωμα, ρουφούσε το νερό επίμονα

όσο μπορούσε πιο αδιάφορα στην όψη.

Σαν άρχισαν οι πρώτοι κεραυνοί, παρακαλούσε.

Ήταν η τελευταία του εικόνα πριν απ’ τη διάλυση

λίγο πριν γίνει λάσπη.

Αυτό που τώρα αχνίζει μουσκεμένο

καρτερικά, πνιγμένο μέσα στη ζωή του

σηκώνοντας ακίνητο το τέλος της εκμηδένισης·

αυτό το χώμα που δακρύζει κάτω απ’ τον ήλιο

δέχεται πάντα με την ίδια έκπληξη

κάθε καινούριο κατακλυσμό.

Δευτέρα πρωί (1966)

Θεοδώρα Ντάκου - Χωρίς ελπίδα

Χωρίς ελπίδα επιστροφής

ή γράμματα απ’ την πατρίδα,

ήρθε ο καιρός για μια καινούρια μουσική

στη σκοτεινιά μιας χώρας

που προσμένει ματωμένους μετανάστες

ν’ ασβεστώσουν την ομίχλη της

με περισσεύματα ζωής

το κύτταρο της μνήμης διπλωμένο

σαν πιστοποιητικό μιας εποχής

στο πορτοφόλι.

Ο θάνατος του χρόνου (2004)

Θεοδώρα Ντάκου - Εκείνη

Εκείνη που μέθυσε χτες μαζί μου,
και δεν τολμούσα ούτε να χαϊδέψω τα μαλλιά της,
ήθελε σαν τρελή να με φιλήσει και το ήξερα
πως ήταν μονάχα για το κρασί που έτρεχε απ’ τα χείλια μου.

Και τρόμαξα ακόμα πιο πολύ όταν την άγγιξα,
γιατί ο πυρετός και το μεθύσι και τα μάτια της
ήτανε πιο κοντά και πιο βαθιά, κι όλο γλιστρούσανε
στις πιο απαλές αναδιπλώσεις της ανάμνησης
μιας νύχτας καλοκαιρινής, που είχα την εντύπωση
πως είχα εξορίσει σ’ ένα χρόνο τόσο μακρινό,
που πια κανένα κοίταγμα να μην την ξημερώνει.

Η ηλικία του πανικού (1984)

Αναδημοσίευση από: https://thepoetsiloved.wordpress.com/2018/12/20/theodora-dakou-ekeini-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B7/

Θεοδώρα Ντάκου - Ένα κορίτσι δεκαεφτά χρονώ

Ένα κορίτσι δεκαεφτά χρονώ

Τι μπορεί να ξέρει για την ερημιά

Μπορεί να στολίζει τα μαλλιά του

Με πικροδάφνες

Να περπατάει μες στην βροχή

Όμως για την ερημιά δεν είναι έτοιμο

Ένα κορίτσι δεκαεφτά χρονώ

Τι μπορεί να ξέρει για τον θάνατο

Μπορεί να κλάψει για τα λουλούδια

Που μαραθήκαν

Τα χελιδόνια που έχουν φύγει

Όμως για τον θάνατο δεν είναι έτοιμο

Ένα κορίτσι δεκαεφτά χρονώ

Μπορεί να μάθει μόνο την αγάπη

Να καθρεφτίζεται στα μάτια της θάλασσας

Να τραγουδάει για τον ήλιο

Μόνο για την αγάπη είναι έτοιμο

Ένα κορίτσι δεκαεφτά χρονώ

Άνοιξε τα κλεισμένα μου χέρια

Βρήκε μονάχα πίκρα, θάνατο και ερημιά

Πόσο φοβήθηκε και κλαίει

Απ’ την αγάπη άλλο δεν ήξερε

Θεοδώρα Ντάκου-Τρυφερότητα

Η τρυφερότητά σου
σαν ξεχασμένη νάρκη,
ξαφνικά, ανατίναξε
όλα τα οχυρά της απελπισίας.

Ο θάνατος του χρόνου (2004) 

Αναδημοσίευση από:https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/09/26/theodora-dakou-tryferotita-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CF%85%CF%86%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/

Θεοδώρα Ντάκου, «Όσο κρατήσεις»

Και τι να προσπαθήσεις πια να συντηρήσεις,
σπίτι παλιό, και συ κατεδαφίζεσαι,
ή γίνεσαι μνημείο και μουχλιάζεις.

Δεν έχεις δίψα επιβίωσης
γιατί την ομορφιά σου τη διασκόρπισες
σε λέξεις ή σε έρωτες πολύ ιδανικούς
για να γεννήσουν.

Έλα τώρα, κλείσε πιο βαθιά, δέξου
την προσβολή του αδιάφορου, του βιαστικού, του πανικόβλητου,
μείνε φτωχός, φριχτά ελεύθερος,
κι όσο κρατήσεις.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984) της Θεοδώρας Ντάκου

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/2018/12/20/theodora-dakou-oso-kratiseis-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/