Στην αρχή προσπαθούσε να κρύψει τα σημάδια
απ’ το μαστίγωμα, ρουφούσε το νερό επίμονα
όσο μπορούσε πιο αδιάφορα στην όψη.
Σαν άρχισαν οι πρώτοι κεραυνοί, παρακαλούσε.
Ήταν η τελευταία του εικόνα πριν απ’ τη διάλυση
λίγο πριν γίνει λάσπη.
Αυτό που τώρα αχνίζει μουσκεμένο
καρτερικά, πνιγμένο μέσα στη ζωή του
σηκώνοντας ακίνητο το τέλος της εκμηδένισης·
αυτό το χώμα που δακρύζει κάτω απ’ τον ήλιο
δέχεται πάντα με την ίδια έκπληξη
κάθε καινούριο κατακλυσμό.
Δευτέρα πρωί (1966)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου