ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Δεν αγαπώ την πατρίδα μου
Η αφηρημένη λάμψη της
δεν προσφέρει ερείσματα.
Όμως (κι ας ηχεί άσχημα)
θά ‘δινα τη ζωή μου
για δέκα δικά της μέρη,
κάποιους ανθρώπους,
λιμάνα, πευκιάδες, ερημιές,
φρούρια,
μια κατεστραμμένη πόλη,
πολλές μορφές της ιστορίας της,
βουνά
– και τρία-τέσσερα ποτάμια.
ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ
Ας κάνουν άλλοι το μεγάλο ποίημα
τα ομοιόμορφα βιβλία, τα στρογγυλά
έργα, καθρέφτης αρμονίας.
Εμένα, μ’ ενδιαφέρει μόνον η μαρτυρία
της άπιαστης στιγμής, οι λέξεις
που υπαγορεύει στο διάβα του ο ιπτάμενος χρόνος.
Η ποίηση που επιθυμούμε είναι σαν ένα ημερολόγιο
χωρίς πρόγραμμα ούτε μέτρο.
ΔΙΑΛΕΞΗ
Επαίνεσα το ακροατήριό μου
Ανανέωσα την παρακαταθήκη του
από κοινούς τόπους,
ιδέες ανάλογες με τα σημερινά χρόνια.
Τα κατάφερα να τους κάνω
να γελάσουν μια-δυο φορές
και τελείωσα όταν άρχιζε η πλήξη.
Πού τάχατες
να κρυφτώ για να ξεπλύνω τη ντροπή μου
Μετάφραση Γιώργος Ρούβαλης, από το βιβλίο Jose Emilio Pacheco, Εσχάτη προδοσία – Ανθολογία ποιημάτων 1958-2000.
Κοίταξα απ’ το παράθυρο κι αντί για κήπο αντάμωσα τη νύχτα
αστροκέντητη με χιόνι όλη.
Το χιόνι καθιστά απτή την ησυχία, είναι η κατάρρευση του φωτός
κι έπειτα σβήνει.
Το χιόνι δεν προσπαθεί τίποτα να πει: Είναι μονάχα μια ερώτηση που
απλώνει μυριάδες ερωτηματικά πάνω στον κόσμο.
Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο (José Emilio Pacheco, 1939-2014)
Μετάφραση: Άννα Βερροιοπούλου
Αναδημοσίευση από: https://www.poeticanet.gr/nyxta-xioni-a-1476.html
