Στίχοι: Τάκης Σιμώτας
[ΣΤΙΧΟΙ]
Τα ορνιθοσκαλίσματα
που γράφω με μολύβι
τα κανονίζω μια χαρά
μ’ ένα καλό σβηστήρι
Αλλά στην κόλλα γίνεται
ακόμα μια μουτζούρα
και το μολύβι άσπλαχνα
το τρώει η ξύστρα τώρα
Μια σελίδα δίπλωσα
κι έφτιαξα καραβάκι
Να ταξιδέψει το ‘βαλα
σ’ ένα βαθύ πιατάκι
Κατάρτι το μολύβι μου
το κείμενο φορτίο
μα το νερό αμίλητο
σαν Δελφικό μαντείο
και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί,
μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες,
που έχουν στην μεριά τους
τον ίδιο τον ποιητή.
Ζεί τα ωραία πράγματα μ' αίμα και με θυσίες,
προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό.
Δε θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες
και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό.
Μούσα καρβουναρού,
θράκα μου πυρωμένη,
σπιθίτσα φουντωμένη
μ' αναπνοές τρελού.
Βαρδάρη που μιλά
σαν ψάρι φαγωμένο,
αχ, πολλαπλασιασμένο
και σαν καρβέλι να.
Έλα την Κυριακή
με το βαρύ σου τέμπο
κι οι δυο Σοφία Βέμπο
ακούγαμε εκεί.
-Ποιος μας γηροκομεί
τη σήμερον ημέρα,
ψηστιέρα, καρβουνιέρα,
μούσα δεκεμβριανή.
Πολέμησα καιρό
σε όλα τα πεδία
και με τυφλή μανία
ξέσκιζα τον εχθρό.
Τώρα με χειρουργεί
η αλλήθωρη νεολαία,
μια τσογλανοπαρέα,
που κάνει κριτική-
Οι γέροι χωριστά,
οι νέοι άλλο πράμα.
Όποιος τους θέλει αντάμα
πληρώνει ακριβά.
Πρόστιμο μια ζωή
στην κλεψύδρα και στα εφετεία.
Είναι μια κοροϊδία,
σειρά του δικαστή.
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Στους ίσκιους παίζουνε κρυφτό της νύχτας οι εραστές,
όλοι αγαπούν εκείνη,
που κάθε βράδυ γίνεται πιο όμορφη από χτες,
με όνειρα τους ντύνει.
Μικρή φαντάζει γόησσα στο φως των αστεριών,
η μά'ισσα σελήνη,
με μιας τους κλέβει το μυαλό, πλανεύτρα των καρδιών,
με όνειρα τις ντύνει.
Στους δρόμους παίζουνε κρυφτό της νύχτας οι φωνές,
που τραγουδούν για κείνη,
ανήμπορες ανοίγουνε μαγάλες αγκαλιές
και της ζητούν να μείνει.
Νοιώθω ποια είσαι όταν λες το σ' αγαπώ
σαν μια βασίλισσα τσιγγάνα που περνάει
και μπαίνει στις καρδιές σαν να 'τανε μετρό
που φωτισμένο βάζει μπρος και ξεκινάει
Τρελή κι αδέσποτη παρόλη την αγάπη
έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά
έλα σαν όνειρο στο άδειο μου κρεβάτι
έλα εδώ κάτω στη θλιμμένη μου καρδιά
Κι είσαι εκείνη που αν μαζί της κοιμηθώ
θα 'χω ξεχάσει ποιος να είμαι και πού πάω
κι αν αφορμή 'σαι συ ν' αλλάξω εαυτό
το παρελθόν μου μπρος τα πόδια σου πετάω
Τρελή κι αδέσποτη παρόλη την αγάπη
έτσι σε θέλω κι έτσι είσαι αληθινά
έλα σαν όνειρο στο άδειο μου κρεβάτι
έλα εδώ κάτω στη θλιμμένη μου καρδιά
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Ο μοναχός ο άνθρωπος-Νίκος Παπάζογλου
Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
ντρέπεται που 'ναι μοναχός
και στη χαρά φαλτσάρει
Όταν με φτιάξει το κρασί
το κέφι όταν σκορπιέται
ντρέπομαι εγώ να τραγουδώ
κι αυτός να μη μιλιέται
Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε
Ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας
Βγήκα μια βόλτα και μπροστά της βρέθηκα
Στάθηκα κι απόμεινα κοιτώντας
Φλόγες ζωηρές που τρεμοπαίζουνε
τα ρούχα, τα μαλλιά της στον αέρα
Στη στάση πέρα-δώθε σπινθηρίζουνε
τα δυο της μάτια, κάρβουνα αναμμένα
Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου
σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο
κι έμεινα να κοιτώ καθώς χανόσουνα
κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο
Πριν να σε χορτάσουνε τα μάτια μου
σε άρπαξε θαρρείς το λεωφορείο
κι έμεινα να κοιτώ καθώς χανόσουνα
κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...
για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.
Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.
και θ’ ανάψουνε φωτιές
οι καιροί νερό θα φέρουν
έτσι λεν αυτοί που ξέρουν
κι όμως θα καούν καρδιές
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν
Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θα φύγουν οι Ιχθείς
Έτσι ήτανε γραμμένα
Μέσα στ’ άστρα τα σβησμένα
Που `χα δει στα μάτια της
Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν
και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν
Στιχουργός: Μιχάλης Πασιαρδής
[ΣΤΙΧΟΙ]
Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
δυο λόγια που μου είχαν πει,
γίνουνται ξαφνικά μαχαίρι
σε κάποια ανύποπτη στιγμή.
Κι εσύ όταν λείπεις σε ταξίδι
στεγνώνει μέσα μου ο καημός
σαν τη φωτιά που καίει στην πέτρα
κι όμως δεν γίνεται καπνός.
Ό,τι με πλήγωσε πριν χρόνια,
με σφράγισε για μια ζωή,
κλείνεις τα σπίτια κλείνεις δρόμους
όμως δεν κλείνεις την πληγή.
Στίχοι: Τάκης Σιμώτας
Άλλη μια μέρα πέρασε
βιάστηκε να νυχτώσει
Δύσκολη θα ναι η βραδιά
ώσπου να ξημερώσει.
Κατέβηκα αργά στο μπαρ
να πιω κανά ποτήρι
κουβέντες, φώτα, μουσικές,
της νύχτας ακρωτήρι.
Όπως τα έργα τα κακά
που φεύγουμε στη μέση
οι έρωτές μας κι οι ζωές
ένα μεγάλο φέσι.
Σκαρφάλωσα στο κάθισμα
την πιο σκληρή παγίδα
στρίμωξα τους αγκώνες μου
απάνω στη σανίδα.
Κοιτάζουν τα ποτήρια τους
αμίλητοι οι θαμώνες
Οι ευκαιρίες χάθηκαν
θα ρθουν σκληροί χειμώνες.
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Τραγούδι: Νίκος Παπάζογλου
Δίσκος: Όταν κινδυνεύεις, παίξε την πουρούδα (1995)
Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι
Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ’ άλλους πλανήτες
Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμ’ ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ’ αδερφός του
Τράβηξα μια ρουφηξιά
κι η κάφτρα του τσιγάρου,
το πρόσωπό σου φώτισε
σα λάμψη κάποιου φάρου
Είδα απόκρημνη αγκαλιά
τα χέρια σαν κουρσάρους
και μια ψυχούλα ναυαγό
στη μέση του πελάγους
Νησάκι το δωμάτιο
το σκάψαμε ως τις άκρες
μα δεν υπήρχε θησαυρός
κι ας έγραφαν οι χάρτες
Τη γόπα έσβησα κλεφτά
σηκώθηκα στα νύχια
το Σ.Ο.Σ. που σου ψιθύρισα
ήταν μια καληνύχτα.
Στίχοι: Τάκης Σιμώτας
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Στη συμφορά του εικοσιδυό
πρόσφυγας η γιαγιά μου
από την Πάνορμο έφτασε
στη χώρα του Αλεξάνδρου
Τη νύχτα στους καταυλισμούς
φέγγανε τα καντήλια
στα στρώματα οικογένειες
τσαμπιά από σταφύλια
Γλυκιά πατρίδα, σπιτικό
μια ιστορική αρλούμπα
σε εικονοστάσι τα κλεισε
καημένη κάτω Τούμπα
θα πληρωθεί άραγε ποτέ
και από ποιον γιαγιάκα
η θλίψη που σε γιαλαντζή
τύλιγες ντολμαδάκια
