Φοίβη Γιαννίση - Σύννεφα

Όχι άλλη βροχή – είπα
κι άλλη βροχή - είπες
λίγο ήλιο - είπα
είναι νύχτα - είπες
το χτεσινό τραγούδι - είπα
την καρδιά σου - είπες

      Φοίβη Γιαννίση (1964)

       Πηγή: Ραψωδία, Εκδόσεις Gutenberg, 2017

Φοίβη Γιαννίση - Φλογέρες

      την ώρα της σκόλης

      όταν το τρυφερό αεράκι

      ο Ζέφυρος

      φυσά και τους χαϊδεύει

      τα μάγουλα

      αυτοί καθισμένοι στον πηχτό ίσκιο

      ενός βράχου

      πίνοντας γάλα

      ή κρασί

      νανουρισμένοι από το θρόισμα

     των φυλλωσιών

     και το λιγύ του τζίτζικα τραγούδι

     σκαλίζουν ξύλα

     ή τα φυσάνε

    μα η καλύτερη

    δεν είναι ξύλινη

    είναι απ’ τα κόκαλα

    του αετού, για να φυσάς τη μουσική

    ήθελε πρώτα

    να μάθεις να πετάς.

   Φοίβη Γιαννίση (1964 )

   Πηγή: Χίμαιρα, Εκδόσεις: Καστανιώτης - 2019

Φοίβη Γιαννίση - Χρόνος

 

Η σχέση μας με τους άλλους είναι ο χρόνος που τους δίνουμε

είπε εκείνος στην ταινία που έμελλε να πεθάνει ή ίσως είπε

ο χρόνος που δίνουμε είναι το μόνο που έχουμε δεν το θυμάμαι

ακριβώς πιθανώς επίσης να είπε το μόνο που υπάρχει είναι

ο χρόνος τίποτα εκτός χρόνου είπε ο ετοιμοθάνατος και

τότε άρχισες να σκέφτεσαι πόσο λίγο χρόνο έδωσες εδώ και

εκεί και μήπως τότε που έδινες ή δεν έδινε εκείνο τον χρόνο

είχες καταλάβει το ίδιο πράγμα αλλιώς δηλαδή τη σημασία

της παρουσίας και τη σημασία της απουσίας συνηθίζεται πάντα

να λέγεται πως η απόσταση είναι το σημαντικό και όχι

η εγγύτης η απόσταση που δημιουργεί επιθυμία αντίθετα η

εγγύτης την επιθυμία εξαφανίζει επιθυμία δική σου και επιθυμία

δική μου να ένας τρόπος αλλά παρουσία δική μου και

παρουσία δική σου ο άλλος τρόπος μπορεί να εξισωθεί η ένταση

της προσφοράς αν ο χρόνος δεν είναι μόνο ποσότης αλλά

και ένταση όμως ο ορισμός του χρόνου είναι η ποσότης τι είναι

ο χρόνος ενός θνητού παρά η ποσότης της ύπαρξής του ο

μετρήσιμος χρόνος ύπαρξης του θνητού είναι η θνητότης και

η ζωή του χρόνος εγγύτητας και χρόνος απόστασης χρόνος

χώρια και χρόνος μαζί είναι ό,τι μας δίνεται να ξοδέψουμε

αυτό η πορεία μας στον κόσμο είναι ή σπατάλη του χρόνου

που χωρίς να γνωρίζουμε το τελικό μέγεθός του μας έχει από

κάπου αλόγιστα να ξοδέψουμε δοθεί.

 

Φοίβη Γιαννίση, Ραψωδία, Εκδόσεις Gutenberg

Φοίβη Γιαννίση - Έξοδος

για χρόνια μέχρι χθες

ήμουν κορίτσι

πέρασε πολλή ζωή ώστε να γίνω γυναίκα

ήταν για μένα δύσκολο να μεγαλώσω

τώρα λέω πως είμαι

γυναίκα και κορίτσι μαζί

τα κατέκτησα πλέον και τα δύο

είναι δικά μου

θα είμαι γριά και μόνο εγώ δεν θα το ξέρω

 

       Ομηρικά, Κέδρος, 2007

Φοίβη Γιαννίση - Θηλιές

Μια γυναίκα
παλεύει με νύχια και με δόντια
να κρατήσει τον έρωτα
ενός άντρα που κάποτε την αγάπησε
τόσο ή έτσι
που τα λόγια έρρεαν
σαν μέλι από το στόμα του
ύφασμα πλεγμένο με λέξεις
αγάπης
ο άντρας δεν μπορεί πια να τις πει
όμως οι λέξεις έχουν πια για μια φορά πλεχτεί
ο άνδρας που τις ύφανε πλέον θα τις ξηλώνει
όταν δεν έχει παρά το νήμα απομείνει
η γυναίκα το παίρνει μαζί της
η γυναίκα μοιχός μυστικά δένει
τον επόμενο με τον προηγούμενο
πλέκει μόνη αυτή τις θηλιές
τις λέξεις θηλιές που θέλει να ακούσει
τις μύχιες θηλιές της αρχής και του τέλους
τις θηλιές του για πάντα

 
Ραψωδία

Φοίβη Γιαννίση - Χρόνος

Η σχέση μας με τους άλλους είναι ο χρόνος που τους δίνουμε
είπε εκείνος στην ταινία που έμελλε να πεθάνει ή ίσως είπε
ο χρόνος που δίνουμε είναι το μόνο που έχουμε δεν το θυμάμαι
ακριβώς πιθανώς επίσης να είπε το μόνο που υπάρχει είναι
ο χρόνος τίποτα εκτός χρόνου είπε ο ετοιμοθάνατος και
τότε άρχισες να σκέφτεσαι πόσο λίγο χρόνο έδωσες εδώ και
εκεί και μήπως τότε που έδινες ή δεν έδινε εκείνο τον χρόνο
είχες καταλάβει το ίδιο πράγμα αλλιώς δηλαδή τη σημασία
της παρουσίας και τη σημασία της απουσίας συνηθίζεται πάντα
να λέγεται πως η απόσταση είναι το σημαντικό και όχι
η εγγύτης η απόσταση που δημιουργεί επιθυμία αντίθετα η
εγγύτης την επιθυμία εξαφανίζει επιθυμία δική σου και επιθυμία
δική μου να ένας τρόπος αλλά παρουσία δική μου και
παρουσία δική σου ο άλλος τρόπος μπορεί να εξισωθεί η ένταση
της προσφοράς αν ο χρόνος δεν είναι μόνο ποσότης αλλά
και ένταση όμως ο ορισμός του χρόνου είναι η ποσότης τι είναι
ο χρόνος ενός θνητού παρά η ποσότης της ύπαρξής του ο
μετρήσιμος χρόνος ύπαρξης του θνητού είναι η θνητότης και
η ζωή του χρόνος εγγύτητας και χρόνος απόστασης χρόνος
χώρια και χρόνος μαζί είναι ό,τι μας δίνεται να ξοδέψουμε
αυτό η πορεία μας στον κόσμο είναι ή σπατάλη του χρόνου
που χωρίς να γνωρίζουμε το τελικό μέγεθός του μας έχει από
κάπου αλόγιστα να ξοδέψουμε δοθεί.

Φοίβη Γιαννίση, Ραψωδία, Εκδόσεις Gutenberg