Αέρας από φύλλα, μαρμαρυγία και γαζέλα.
Σάρκα από ροδοπέταλα, γρανίτη και πουλάκια.
Κομμάτι του Σύμπαντος· εορταστικός αερόλιθος.
Μοναξιά που απλώνεται στις πλαγιές.
Νέα, στρουμπουλή, ανθρακούχα και μονίμως πιωμένη.
Μια άγνωστη απλώς που πρέπει να πει κάτι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Tu as marché par les rues de chair
René Crevel, Babylone
Δε βρίσκεται εδώ πλήρης η προσευχή του Μακρόλ του Βαρκάρη.
Έχουμε περιλάβει μόνο μερικά από τα πιο σημαντικά μέρη της,
την καθημερινή χρήση των οποίων συνιστούμε στους φίλους μας σαν αποτελεσματικό αντίδοτο ενάντια στη δυστυχία και την απρόκλητη ευτυχία.
Έλεγε ο Μακρόλ ο Βαρκάρης.
Κύριε, καταδίωξε τους λάτρεις του μαλθακού ερπετού!
Φρόντισε ώστε όλοι να δεχτούν το κορμί μου σαν μια ανεξάντλητη πηγή της infamia σου.
Κύριε αποξήρανε τα πηγάδια που υπάρχουν καταμεσής της θάλασσας όπου τα ψάρια ζευγαρώνουν χωρίς να καταφέρουν να αναπαραχθούν.
Καθάρισε τους κήπους από τα καρτέλ και προστάτευσε τους μαύρους που κατηγορούνται ως τσιλιαδόροι. Γέννησε, Κύριε, στα άλογα τον θυμό των λέξεών σου και τον πόνο των γηραιών άπιστων γυναικών.
Κομμάτιασε τις κούκλες.
Φώτισε το υπνοδωμάτιο του παλιάτσου. Ω, Κύριε!
Γιατί προκαλείς αυτό το άσεμνο χαμόγελο της ηδονής στην σφίγγα του αγύρτη που κηρύσσει μέσα στις αίθουσες αναμονής;
Γιατί αφαίρεσες από τους τυφλούς το μπαστούνι τους με το οποίο έσκιζαν το πυκνό βελούδο της επιθυμίας που τους ενοχλεί και τους εκπλήττει μέσα στα σκοτάδια;
Γιατί εμποδίζεις στη ζούγκλα να εισβάλλει στα πάρκα και να καταβροχθίσει τους δρόμους της άμμου τους διασχισμένους από τους αιμομίκτες, τους αργοπορημένους εραστές στα απόβραδα της γιορτής; Με τη γενειάδα σου του Ασσύριου και τα ροζιασμένα χέρια σου, επίβλεψε Ω γονιμότατε! την ευλογία των δημόσιων πισίνων και το επακόλουθο μπάνιο των αθώων εφήβων. Ω Κύριε! δέξου τις ικεσίες αυτού του άγρυπνου ικέτη και δώσε του τη χάρη του να πεθάνει βυθισμένος στη σκόνη των πόλεων, γερμένος στις κερκίδες μιας αχρείας κατοικίας και φωτισμένος από όλα τ’ αστέρια του στερεώματος. Θυμήσου Κύριε ότι ο δούλος σου τήρησε υπομονετικά τους νόμους του ποιμνίου σου. Μη λησμονήσεις το πρόσωπό του. Αμήν.
Μετάφραση:Στέλιος Καραγιάννης
Πηγή:https://hecatepoesia.files.wordpress.com/2020/11/alvaro-mutis.pdf
Αναδημοσίευση από:
https://ennepe-moussa.gr/%CF%87%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82/%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CE%AC%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B9%CF%82?fbclid=IwAR3kJ5Pg0R3tpPgAZGgNDjPNHY8eV3LbXPoVnhSf-frMz64gHmCDMECahD0
Είμαι εκείνο τ' αγόρι με το στρογγυλό, βρώμικο πρόσωπο
Που σε κάθε γωνιά σ' ενοχλεί μ' εκείνο το "σου περισσεύει ένα τάλιρο"
Είμαι εκείνο το αγόρι με το βρώμικο πρόσωπο
Αναμφίβολα ανεπιθύμητο
Που από μακριά ατενίζει τα βαγόνια
Γεμάτα παιδιά που γελάνε και χοροπηδάνε
Είμαι εκείνο τ' αντιπαθητικό αγόρι
Οριστικά ανεπιθύμητο
Με το στρογγυλό βρώμικο πρόσωπο
Που απέναντι στα γιγάντια φώτα του δρόμου, ή κάτω από τις ποδιές των
ηλικιωμένων γυναικών επίσης φωτισμένων, ή μπροστά από τα μικρά κορίτσια
που μοιάζουν να αιωρούνται
Προβάλλει την προσβολή του βρώμικου προσώπου του
Είμαι εκείνο το οργισμένο και μοναχικό αγόρι παντός καιρού
Που σου πετάει την προσβολή του οργισμένου αγοριού παντός καιρού
Και σε προειδοποιεί:
Αν υποκριτικά μου χαϊδέψεις το κεφάλι
Θα εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να σου κλέψω το πορτοφόλι
Είμαι εκείνο τ' αγόρι παντός καιρού
Μπροστά στο πανόραμα του επικείμενου τρόμου, της επικείμενης λέπρας, των
επικείμενων ψύλλων, των προσβολών και του επικείμενου εγκλήματος.
Είμαι εκείνο τ' αποκρουστικό αγόρι που αυτοσχεδιάζει ένα κρεβάτι από παλιά
χάρτινα κουτιά και περιμένει, βέβαιο, πως θα με συνοδέψεις.
Reinaldo Arenas ( Χολγουίν, Κούβα 1943- Νέα Υόρκη 1990)
Μετάφραση: Χαράλαμπος Αριστοτέλους,
Πηγή: από το Avant Garde - Cyprus Free Press
Ποιος βογκάει;
ένας νέγρος ή ένα κάρο που το σέρνουν βόδια;
Ένα κάρο που το σέρνουν βόδια
βογκάει όποτε θέλει
μα ένας νέγρος όχι!
ένας νέγρος βογκάει
γιατί κρατιέται όσο μπορεί
να μη βογκήξει.
Ο βόγκος του νέγρου είναι τραγούδι
ο βόγκος του νέγρου είναι ποίημα.
Βογκά μες στην ψυχή μου
η ψυχή του Κονγκό,
της Νιγηρίας, της Γουινέας,
της Αφρικής ολόκληρης…
Βογκά η ψυχή και της Αμερικής
η ψυχή της οικουμένης όλης…
Ποιος βογκάει;
ένας νέγρος
ή ένα κάρο που το σέρνουν βόδια;
(Από την Παγκόσμια Ανθολογία Νέγρικης Ποίησης «Ο μαύρος αδελφός», επιμ. Ρίτα Μπούμη-Παπά, εκδόσεις «Τύμφη», Αθήνα 1973)
Μιλάω τόσο λίγο
καλημέρα
αμάν πώς βρέχει
μα τί αέρας
τί αίσχος
ή κάθε μέρα κάθε βράδυ κάποιος σκύλος
τρώγοντας το λέω το θα σου πω το είπα
το τα λέμε αργότερα
το ναι συγγνώμη γειτόνισσα
και καμιά φορά πολλή σκόνη
απ’ το αυτοκίνητο
τόσο σύντομο πουλάκι
ή ευγενική μοναξιά
τί όμορφο απόγευμα
τί ασήμι
καλημέρα
γελάστηκα γιατί είμαι πολύ καλός
γιατί όλα είναι εκεί
όπως στο χέρι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Σ’ εκατό παράθυρα προβάλλω,
ο αέρας σιωπηλά-σιωπηλά κυλάει
στα χωράφια.
Σ’ εκατό δρόμους τ’ όνομά σου
να το ανταμώσει βγαίνει η νύχτα,
άγαλμα τυφλό.
Κι ωστόσο
από την αμίλητη
των Μυκηνών τη σκόνη,
να που η όψη σου
και κάτι από το δέρμα σου
ήρθανε να κατοικήσουν
στων ονείρων μου την πρόσβαρη ύλη.
Μόνο εκεί απαντάς
νύχτα τη νύχτα, όλες τις νύχτες.
Και η θύμησή σου όλο ν’ αγρυπνά
και στην αγρύπνια μαζί και η απουσία σου
ν’ αποστάζουν μι’ ακαθόριστη αλκοόλη
που διατρέχει των ετών
το αργόρευστο ναυάγιο.
Σ’ εκατό παράθυρα προβάλλω,
ο αέρας σιωπηλά-σιωπηλά κυλάει.
Στα χωράφια
μια στυφή σκόνη μυκηναϊκή
αναγγέλλει τον ερχομό μιας νύχτας τυφλής
που θα ’χει του δέρματός σου το αλάτι
και την όψη σου σαν νόμισμα πανάρχαιο.
Στη βεβαιότητα τούτη αφήνομαι.
Βέβαιη τύχη, βέβαιη.
Álvaro Mutis (Μπογκοτά Κολομβίας 1923 —Πόλη του Μεξικό 2003)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
.jpg)
Απόλυτος Έρωτας
Είσαι σαν άπεφθο πρωινό που σφύζει από μελαχρινά φιλιά
απ’ όταν έπιασαν τα φτερά της αυγής
να βάζουνε στον ουρανό μονογραφές. Σαν ευθεία
πτώση και τέλεια χαραυγή.
Απέραντη αγαπημένη
σαν βιολέτα αμιγούς κοβαλτίου
και λόγος καθαρός του πόθου.
Σταξιά γλυκάνισου στο μούχρωμα
και σε αγαπώ τρέφοντας εκείνη την ελπίδα του αυτόχειρα ποιητή
που λικνιζότανε στη θάλασσα
με την πιο μεγάλη ρομαντική νωθρότητα.
Σε κοιτάζω έτσι
πώς θα σε κοίταζαν και οι βιολέτες ένα πρωί
πνιγμένο στων αναμνήσεων τη δρόσο.
Είναι η πρώτη φορά που κυλάει στις φλέβες μου
χρυσός απόλυτος έρωτας.
Το πιστεύω: έτσι σε αγαπώ εγώ
και μια πλατινένια περηφάνια διατρέχει το κορμί μου.
Τρυφερότητα
Αυτό που πιο σύντομο δεν γίνεται:
το περιστέρι, το άνθος,
το φεγγάρι στων ματιών τις κόρες·
αυτό που έχει την απαλότερη νότα:
το φτερό με το ρόδο,
του αστεριού τα μάτια·
το τρυφερό, το απλό,
αυτό που τρέμει όταν κοιτάει τον εαυτό του,
αυτό που αγγίζεται και σώζει
όπως σώζουν οι άγγελοι
όπως σώζει και το καλοκαίρι
τις βρόμικες ψυχές·
αυτό που μας δίνει ευημερία και ισότητα
και φτιάχνει τη ζωή μας
κι έχει την ίδια γεύση
με τον ουρανό και τα βουνά.
Αυτό που αν φιληθεί εξαγνίζει.
Αυτό ακριβώς, καλή μου φίλη: τα χέρια σου.
Το μεθυσμένο κορίτσι
Τούτ’ η οκνή πτώση στην αγκαλιά μιας άγνωστης
τούτο το βάναυσο καθήκον να τσαλαπατάς παπαρούνες και ίσκιους και πτώματα·
τούτ’ η σκέψη πως είσαι δέντρο, μποτίλια ή κάνουλα που βγάζει αλκοόλ,
ίχνος κοιμώμενου ποδιού, σουγιάς πράσινος ή μαύρος·
τούτ’ η σκληρότατη στιγμή οπού ένα κορίτσι στριγκλίζει,
χειρονομεί και ονειρεύεται κάποιαν αρετή που ουδέποτε υπήρξε δική της.
Όλα τούτα άλλο δεν είναι πάρεξ η νύχτα,
η νύχτα που κυοφορεί αίμα και γάλα,
παιδιά που ασφυκτιούν,
γυναίκες απανθρακωμένες
και άντρες μελαχρινούς μες στη μοναξιά τους
και μια μυστηριώδη φθορά αποπνικτική τελείως.
Δεν είναι πάρεξ η νύχτα του μεθυσμένου κοριτσιού
που οι οργίλες και μελαγχολικές κραυγές της
με πλήγωσαν σαν τον πιο άμωμο θρήνο,
σαν τις ναυτίες και τη μνησικακία,
σαν την εγκατάλειψη και σαν τη φωνή που έχουνε οι ζητιάνες.
Η θλίψη είναι ο θρήνος ετούτος, φίλοι μου, ο φτιαγμένος από γυαλί αλεσμένο
και από πένθιμες γαρδένιες κομματιασμένες στα κατώφλια των καντινών,
θρήνος και ιδρώτας αλεσμένοι, όπου άντρες γυμνοί, με μόνο τη μαύρη τους γενειάδα
και βρόμικα μελένια χέρια λούζονται χωρίς μαράζι, δίχως λύπη:
θρήνος μεθυσμένος, δάκρυα γαρύφαλλα, δάκρυα ταβέρνες μουλιασμένες,
του κοριτσιού δάκρυα που μεθάει άνευ σκοτισμού και σχόλης,
του κοριτσιού δάκρυα που μια νύχτα –και ήταν μι’ άγια νύχτα–
τη λειωμένη μού εχάρισε καρδιά της,
τα χέρια της από καυτό νερό, χλόες και μετάξι,
τους στοχασμούς της, ίδιους κι απαράλλαχτους με πουλιά πεθαμένα,
την εκστατική από τρυφερότητα οκνηρία της,
το στόμα της με τη γεύση φλιτζανιού δαγκωμένου από τόσα δόντια μεθυσμένων,
το στήθος το απαλό σαν μάγουλο με πυρετό,
τα τατουάζ των χεριών και των ποδιών της,
και την αρχόμενη φυματίωσή της
και το υπνώττον εφηβαίο της το σάμπως μαρτυρική ορχιδέα.
Αχ, το μεθυσμένο κορίτσι, το κορίτσι με το ηλίθιο χαμόγελο
και τη γενναιοδωρία στων δακτύλων του την άκρη,
το κορίτσι με την ακλόνητη, άφατη τρυφερότητα για έναν άντρα
σαν εμένα, που μόλις και αποφεύγω τη βία την ερωτική.
Τούτ’ η τρυφερή ανάμνηση θα μείνει πάντα μπρος στα μάτια μου σαν λάμπα αναμμένη,
επέτειος λεκιασμένη από αίματα και πρόξενος βαρειάς αθυμίας.
Γειά στο μεθυσμένο κορίτσι, καλοί μου φίλοι!
Efraín Huerta ( Silao, Guanajuato 1914 – Πόλη του Μεξικό 1982)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
