Εγώ
ο αγέρωχος ο αμαρτωλός εγώ τώρα και όποτε
εγώ ο υπέρμετρος
ο αγέρωχος εγώ
το απρόσεκτο θηρίο εδώ στα κρυφά
θηρίο χωρίς σύνεση αχ όμως πάντα
τούτο το τραπεζομάντηλο η μάνα εκείνη και
η γωνιά εδώ
και το βιβλίο και το άλογο
όλα πάνε αγέρωχα υπερήφανα
ο μεγάλος κίτρινος ιππόδρομος
ο μεγάλος κύκλος, και ό,τι μεγάλο-μεγάλο
πάει και τον τρέχει και επιστρέφει και όχι δεν
γιατί είναι ήδη κάτι άλλο
μεταμελημένο γιουχάισμα δεν είναι το ίδιο
το σιδεράδικο η πόρτα το τα λέμε αργότερα
είναι άλλα σιδηράδικα άλλες πόρτες
και όπως διευθύνει τη φωνή του είναι αυτό το στάχυ
που μου καθαρίζει το στόμα
ω και όλα φτάνουν το πιο μικρό που είναι και αυτό
στάχτη και αυτό δοχείο μνήμης
και μετά
αυτός είναι να και πάλι ο δρόμος μου
και πότε και ποιά είναι η γωνία και πότε; και ποιά;
Álvaro Figueredo (1907- 1966)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου