Χρίστος Λάσκαρης - Δύο Ποιήματα

Η μύγα

(η μήπως η ψυχή του)

Κανένα όνειρο,
κι οι λεπτοδείχτες να ψαλιδίζουνε το χρόνο
μ' ένα ρυθμό μονότονο.
Άλλαζαν στο ημερολόγιο οι μέρες
εκείνος γέρναγε
ενώ μια μύγα
παγιδευμένη μαζί του στο γραφείο
όλο πάνω στο τζάμι εριχνότανε,
όλο πάνω στο τζάμι.

Διαβάζοντας ένα νέο ποιητή

Λιτοί,

και υποβλητικοί οι στίχοι του.

Μπροστά τους οι δικοί μου ωχριούν.

Μου λείπει το θάρρος να τους παινέσω.

Απόγευμα προς βράδυ