Σας ένωσα μαζί μες στ' ανθογυάλι
παρθενικά λουλούδια του βουνού,
μ' αυτά που τη ζωή τους και τα κάλλη
ανάστησε το χέρι του θνητού
Μαζί μ' εσάς εκοίταξα κι εκείνα
να δω αν ταιριασμένα ζείτε εκεί,
μα μες στο ρόδο κάποια ουράνια ακτίνα
η ο μορφιά σας σκόρπιζε η δειλή.
Κι είδα το γαλανόχρωμο τ' ανθάκι
στο πορφυρένιο ρόδο ταπεινά
να γέρνει, σα να ζήταγε λιγάκι
αγάπη από τ' ανθρώπου την καρδιά.
Και σαν τη νιότη όπου σκλάβα σβήνει
στου πόνου τον αιώνιο σπαραγμό,
είδα την ανεμώνα εκεί να κλίνει
μ' ανέκφραστο παράπονο σκληρό.
Κι είδα τη λευτεριά σας σκλαβωμένη
ώ λουλουδάκια αγνά, κι είπα: γιατί
με τ' αγκαθένιο ρόδο νάν' δεμένη
των κάμπων η χαρούμενη ζωή;
Ποιήματα, Αθήνα 1911
Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου