Αριστέα Παπαλεξάνδρου - Ποιήματα

 Requiem

Στην μάνα μου

Ι

Να θυμηθώ να σε ρωτήσω

τι καιρό και τι φοριέται

ταιριαστό με την ανυπαρξία

ΙΙ

Το αίνιγμα της Σφίγγας

λύνεται και ξελύνεται

για να εξοντώσει

την απάντησή του

ΙΙΙ

Τέλειωσαν οι βεβαιότητες

Όλες με θα και παρατατικό

πλέον οι απαντήσεις

Ακόμα και στα όνειρα

ποτέ δεν είσαι σίγουρη

τι θα 'κανες στ' αλήθεια

Εμένα θα ρωτούσες λες

κι ύστερα φεύγεις βιαστικά

λέξη να μην προλάβω

Ακόμα και στα όνειρα

που προσποιούμαι ότι είδα

*

Υπέρ αναπαύσεως

Δεν έχω τίποτα χειροπιαστό

εκτός απ' τα αντικείμενα καμίας

πλέον χρήσης

Από τα ληξιπρόθεσμα συμφωνητήρια

μέχρι τις αποδείξεις

σε δραχμές παρακαλώ

χιλιάδες τόσες πληρωμένες

παροχές σε όποιους πλέον

προσφέρεται το Υπέρ αναπαύσεως

με μέγιστο αντίτιμο έναν λεκέ από λάδι

της χείριστης ποιότητας φτηνό

ό,τι έσταξε στο μάρμαρο

το άγριο σκοτάδι

Δεν έχω τίποτα χειροπιαστό

εκτός απ' τις παραλλαγές

που άφησε το όνειρο

στο φόρεμά σου

Απ' όταν σου τ' αγόρασα

ζωήρεψαν τα χρώματά του

Κι ευθύς σαν να ζωήρεψες κι εσύ

βιάζεσαι να προλάβεις

σε λίγα δευτερόλεπτα

να δώσεις οδηγίες

Σε λίγα δευτερόλεπτα

θα 'χεις ξαναπεθάνει

και ούτε από την άλλη όχθη

την απέναντι ποτέ

θα συνεννοηθούμε

Δεν έχω τίποτα χειροπιαστό

και ούτε είναι αυτό το φόρεμα

που σου είχα κάνει δώρο

Το άλλαξες· με άλλαξες

Υπέρ ποιας αναπαύσεως

κι αντί ποιας νέας

ντελικάτης θυγατρός

μου έχεις ξεφύγει;

*

Ωδή στην ασυνταγογράφητη

λευκή σεροτονίνη

Όχι, δεν έπαιρνε miltown,

απλώς τα ανορθογραφούσε.

ΤΙΣ ΜΕ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ, ΤΟ 2012 Μ.Χ.

Είναι η υπαίτιος αυτού

του ποιήματος

του μη ποιήματος

με δίχως τέλος

δίχως αρχή που

αυτή το γράφει

μία κουκκίδα λευκής πικρίας

που σε λιγάκι με γλυκαίνει

και αντί για κείνη σας ομιλεί.

Ladose ολίγων μιλιγκράμ

κι ένα χαμόγελο αμηχανίας

την καθ' εκάστην ακολουθεί.

Το αντιγράφω προσεκτικά

μην τάχα κάποιος σε λίγα χρόνια

προσάψει στην διορθώτρια

μια τέτοια αβλεψία

Και λυπηθώ τότε διπλά

για τα Miltown της

που δεν τα πρόλαβα

κι οφείλεται σ' άλλα προζάκ

η κάλπικη αυτή ευφορία

το παραμύθι αυτό που σβήνει

γράφεται και άντε πάλι

απ' την αρχή να ετοιμαστείς

γι' άλλη απάντηση

λογοκρισία.

Αχ τα προζάκ της

που έστω και ανορθόγραφα

την κάνουν τη δουλειά τους.

ΑΡΙΣΤΕΑ

ΠΑΠΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Νυχτερινή

βιβλιοθήκη

ΚΕΔΡΟΣ 2020

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη

Αριστέα Παπαλεξάνδρου - Η αντοχή των σκυθρωπών

Έμπροσθεν της οικίας μου

Είχα μια λίμνη θέα

Πάντοτε γκρίζα κι ελαφρώς κυματιστή

θα τη θυμάμαι

Βλέπεις όλο την έσπρωχνε

αγέρας προς τα μένα

Ο μόνος έγινα προορισμός της

Ώσπου τα χρόνια κύλησαν

χιόνια δεν πέσαν

αποξηράνθηκε

Και να το κοίλωμα της ανομβρίας

πήλινο πιάτο στο φεγγάρι

Και να το πλήρωμα της απουσίας

κοφτή ανάσα στο σκοτάδι

Πηγή: Άλλοτε αλλού, Νεφέλη 2004.

Αριστέα Παπαλεξάνδρου - Εξομολόγηση ενός νεκρού ψαριού

Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων.

Κατά Ματθαίον, ΙΔ΄, 20-21.

Αν πίστευε στην μετενσάρκωση
θα καταγόταν από άνθρωπο
γένους εκ των προτέρων θηλυκού
με τρεις χιλιάδες εναλλακτικές
ν’ αντέχει να πεθαίνει συνεχώς
τον θάνατό του επιτυχώς ν’ αναπαράγει
με άπειρα πτώματα μωρά θάλασσες ν’ ασημώνει.
Είπε το ψάρι, ελάλησε
προτού αυγατίσει τα μικρά του:
«Κατάγομαι από ξηρά, λίμνη ποτέ δεν είχαν δει οι πρόγονοί μου
ούτε βεβαίως θάλασσα· αυτά είναι πολύ πρόσφατα δεινά.
Δεν έχω παρελθόν ψαριού ούτε γλυκού
ούτε αλμυρού νερού.
Απλώς, οι κυβερνήτες τους
έπεισαν τον πατέρα μου να μετεγκαταστεί
στην λίμνη, λέει, του κάμπου.
Δυο-τρεις πιστώσεις Market-pass
προκάτ εργατικές εστίες
σ’ έναν βυθό που, λέει, θα μοιραζόμασταν
αρμονικά με τα άλλα ζώα της ξηράς.
Αυτά, και υποσχέσεις άφθονες
πως σύντομα θα πάρουμε τα πάνω μας
και θ’ ανανήψουμε ως ψάρια του παλιού νερού
και θα ρεφάρουμε μια μέρα
και πες πες το πιστέψαμε πως είμαστε παντός καιρού
κι όλα τα καταπίνουμε
μαύρο νερό και λάσπη
και τόνους δηλητήρια νέας τεχνολογίας.
Κι από τα τόσα ψέματα
στο τέλος την συνήθισε και το στομάχι μας την λάσπη.
Πλέον δεν άντεχε το όποιο καθαρό νερό μάς είχε μείνει.
Πίναμε μόνο απ’ το άλλο το καλό
του πολλαπλού θανάτου μας
ώσπου κι αυτό μάς στέρεψε.
Μας εκτοπίσαν, με μια λέξη, δηλαδή
και συνοψίζονται άνυδρα τα εκατομμύρια
νεκρά παιδιά μας».
 
Είπε το ψάρι, ελάλησε κι έγραψε απ’ την ανάποδη
το θαύμα ως αντιθαύμα.
Και ναι, κύριοι, σας έδωσε.
Εσάς ξεκάθαρα έδειξε.
Εσείς είστε που θρέψατε
τόση αρχαία θάλασσα
με πεθαμένα ψάρια.
 
Αριστέα Παπαλεξάνδρου
(με καταγωγή από τον Βόλο)

Δημοσιέυτηκε στην Εφημερίδα Η Αυγή στις 15/09/2024

Πηγή: https://avgi-anagnoseis.blogspot.com/2024/09/blog-post_930.html

Αριστέα Παπαλεξάνδρου -Η γεωμετρία των οστών

Σκοτάδι πίσσα πανικού
Ακούω ήχον έρποντος
βηματισμού
Περιποιήσεις του πλησίον
άρτι αφιχθέντος από του κόσμου
Θα είναι νύχτα ή ημέρα
περίπου νύχτα ίσως
ή περίπου μέρα
Τόσα γνωρίζω για του χρόνου τη ροή
Είμαι καλά
Τούτο πιστοποιούν οι ειδικοί
Ήτοι οι ορθοπεδικοί
Λεν: «πτώμα ίσιο όλο ζωή»
Δεν καμπουριάζουν βλέπεις οι νεκροί
Τι κι αν υπήρξαν ζωντανοί
μια τσακισμένη βέργα

Αριστέα Παπαλεξάνδρου (1970 )
Πηγή: Άλλοτε αλλού, Εκδόσεις: Νεφέλη, 2004

Αριστέα Παπαλεξάνδρου-Άπαντες απόντες

Είχε καλόν καιρό και μαύρη θλίψη στην Αθήνα

Χριστούγεννα του εννιά

Πρωτοχρονιά του δέκα

Κινητικότητα πολλή

Γιορτές που κλήθηκαν

κι οι πεθαμένοι να γιορτάσουν

Δείπνα μ’ ευχές και προτροπές

να σας ξεχάσω κάποιες μέρες

όλοι το λέγαν κι έλιωνα πως ίσως κάτι ξέραν

τόσο πικρό κι ανείπωτο

σαν νά ’ναι θάνατός μας

Ώσπου μου τό ’στειλες κι εσύ

το λυπημένο γράμμα

κι ό,τι κι αν πω θά ’ναι ϕαιδρό

σαν όλα τα θλιμμένα

Και θα κρατούν αιώνια

οι νύχτες που θα έρθουν

με δίχως την ανάσα σου

με δίχως την ϕωνή σου

σαν τις παλιές τις εποχές

Πρωτοχρονιές του κόσμου

Έξω να βγω κόσμο να δω

κι εσένα να ξεχάσω

Λες κι η ζωή μου δόθηκε

για να την διαγράψω

Αριστέα Παπαλεξάνδρου ( 1970 - )

(Από τη συλλογή Υπογείως, εκδ. Τυπωθήτω – Λάλον ύδωρ, 2012)

Αριστέα Παπαλεξάνδρου «Σαν απάντηση»

 Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα / πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές. //...//. Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλει, /... /ή να βυθομετρούσατε και σεις / με μία φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι! //... // γλοιώδη στόματα υποκριτικά, ανυποψίαστα, μηδενικά / πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα...

Κ.Γ. Καρυωτάκης Αποστροφή

Ερωτευμένα θηλυκά

με μοιρασμένα όνειρα

που όλο τα τρέφει στα κρυφά

κάποια χαμένη ελπίδα

Είναι πολλά, πιστέψτε με,

και ζουν απ’ την περίσσεια

των ονείρων τους

τ’ αγέραστα κορίτσια

Αιώνας ούτε πέρασε

απ’ τον πικρό σας λόγο

και σας κοιτάζουν σιωπηλά

απ’ τ’ άνομα τα μυστικά κρεβάτια

όπου θυσίασαν ζωές

για την χαρά μιας ώρας

κι είδαν το τρένο να περνά

οριστικά να φεύγει

χωρίς στιγμή να φοβηθούν

χωρίς στιγμή να κλάψουν

τον αγαθό τους σύζυγο

τον αγαθό τους άντρα

της χαρισάμενης ζωής

τα νόμιμα βλαστάρια

του κανενός πιστού πατρός

του κανενός ονείρου

Κορίτσια τόσα αγέραστα

στο κουρασμένο σύμπαν

Γυναίκες που αγάπησαν

κι ας μην αγαπηθήκαν

μισή μοιράσαν μοιρασιά

κι ευθύς ολόκληρα μισά

για πάντα ξεχαστήκαν

Αριστέα Παπαλεξάνδρου, Υπογείως, Αθήνα: Τυπωθήτω (2012)

Αριστέα Παπαλεξάνδρου «Έσχατη αποτύπωση»

Μουντή πολύ μουντή

και ξεφτισμένη

τριχρωμία

Ασπρόμαυρο

στο κίτρινο το χλιαρό

της ώχρας

Πορτρέτο πιθανόν

ή σκίτσο ή

φωτογραφία

Του περασμένου μου

θανάτου το συμβάν

με θέμα

Αιμόφυρτη γυναίκα

χάμω

Το βλέμμα καρφωμένο

στο ταβάνι

Κάποιος τη σκότωσε

Κανείς δεν ξέρει

Τούτη η φάση

η επόμενη

ένα σημάδι θα ’πρεπε

να φέρει

Αριστέα Παπαλεξάνδρου, Άλλοτε αλλού, Αθήνα: Νεφέλη 2004.