Αν γύριζες απόψε κοντά μου
στον δρόμο με τους κυανούς ίσκιους
λες κι ήταν πάλι άνοιξη,
και πως φωτίζεται απ’ τα όνειρά μας
και τις ελπίδες μας για ελευθερία
για μας τους φτωχούληδες των ουρανών
Θα ξανάβρισκα το παιδικό μου κλάμα
και δυο χαμογελαστά μάτια, μαύρα
μαύρα σαν γλαρόνια.
Θα μου αρκούσε να ήσουν ζωντανός,
θα ‘ταν όνειρο ένας ζωντανός άντρας με τη δική σου καρδιά.
Τώρα σαν σκιά πάνω στη γη η θύμηση της φωνής σου
που έλεγε σε μας τα παιδιά: “Πόσο όμορφη είναι η νύχτα
και που αγαπιόμαστε με τον αέρα να τρυπώνει στον ύπνο μας”.
Εσύ έβλεπες τον κόσμο να ξεπροβάλει νύχτα με πανσέληνο
τους ανθρώπους να παν να συναντήσουν την αυγή.
(μτφρ Σωτήρης Παστάκας.
“La storia delle vittime”, 1945)
~*~
"A mio padre" | Alfonso Gatto
Se mi tornassi questa sera accanto
lungo la via dove scende l’ombra
azzurra già che sembra primavera,
per dirti quanto è buio il mondo e come
ai nostri sogni in libertà s’accenda
di speranze di poveri di cielo,
io troverei un pianto da bambino
e gli occhi aperti di sorriso, neri
neri come le rondini del mare.
Mi basterebbe che tu fossi vivo,
un uomo vivo col tuo cuore è un sogno.
Ora alla terra è un’ombra la memoria
della tua voce che diceva ai figli:
“Com’è bella la notte e com’è buona
ad amarci così con l’aria in piena
fin dentro al sonno”. Tu vedevi il mondo
nel novilunio sporgere a quel cielo,
gli uomini incamminati verso l’alba.
da “La storia delle vittime” (1945)
