Ανδρέας Π. Μαγδαληνός Αφροδίτη της Μήλου

 

Οι γραμμές του σώματός σου

με τυλίγουν με τόση επιδεξιότητα κάθε φορά,

Τέτοια αρμονία μού κόβει την ανάσα,

τέτοιο κάλλος με πονάει.

Οι γραμμές του σώματός σου

με ναυάγησαν αμαχητί κι έρμαιο πια

στον κυκλώνα της ακτογραμμής σου γυρεύω να πνιγώ,

μήπως σωθώ από την τόση εμορφιά σου.

Πηγή: Ανδρέας Μαγδαληνός, Το Σαράβαλο: Ταξίδι εντός, Αθήνα: Ιωλκός 2025.

Ανδρέας Π. Μαγδαληνός - Δύο ποιήματα

Όνειρο μέσα στο όνειρο

Είναι πρωί -ξανά-,
η πάχνη της αυγής
δροσίζει τα ρόδα των επιθυμιών.

Εκείνος· χαμένος -ξανά-
στον κήπο
των χαμένων ονείρων.

Έψαλλε —ξανά—
ύμνο στη μοναξιά
του κόσμου του.

Εκείνη· ξεπρόβαλε άξαφνα
σαν πεταλούδα
και ξάπλωσε —ξανά—
στο ακροδάχτυλό του.

Μόλις ξύπνησε — ξανά—
δεν ήταν πια εκεί.

Μαύρη σελήνη

Νύχτωσε κι ακόμα να φανείς.

Περιμένω ν’ ακούσω

το θρόισμα της σκιάς σου.

Το παράθυρο σκοτεινό,

η καταχνιά κάνει τα πάντα

πιο ενδιαφέροντα.

Λύτρωσέ με από την αναμονή,

μέσ’ από το βαθύτερο

σκοτάδι σου

δείξε μου να ζω.

Το φιλί σου

—θανάσιμο—

κοκτέιλ από

αψέντι και κυάνιο

με διέφθειρε·

κι όλο το ζητώ.

Ανδρέας Μαγδαληνός, Το σαράβαλο: Ταξίδι εντός, Ιωλκός Ποιήματα 2025.

Ανδρέας Μαγδαληνός -Γράμμα στα Τέμπη

Εκεί που πήγες έχει πάντα κρύο και δεν πήρες μαζί σου κουβέρτα, παιδί μου! Μόνο κάτι συντρίμμια, κάτι στάχτες, και την ψυχή μου. Άδικο είναι, πόνος αβάσταχτος είναι. Έμεινε ορφανό εκείνο το μήνυμά σου, μείναν ορφανές οι καλημέρες μας στα χείλη που μείνανε σφιγμένα, μαρμαρώσαν εκείνο το πρωί - και κάθε πρωί - έμεινε το χτυποκάρδι, ο κόμπος στο λαιμό, ο θυμός. Άδικο είναι. Μην κλαις μάνα! Θυμήσου μου έλεγες: «κανείς δεν φεύγει, όταν τον θυμούνται» Μην μας ξεχάσεις, μάνα. Κι όταν όλα περάσουν, σε περιμένω.

Το σαράβαλο: Ταξίδι εντός