Η απόγνωση του Τσεπέτο (του Ζάκαρι Ζαν Τσάρτκοφ)
Στην αρχή υπήρχε το ξύλινο τραπέζι, μια καρέκλα,
ένα μικρό τραχύ κρεβάτι, το καλύβι με την καμπυλωτή
στέγη, όλα καμωμένα από την απόγνωση του Τσεπέτο,
δεμένα σε μια σχεδία. Ότι ένας πατέρας διέσχισε
τις θάλασσες αναζητώντας το χαμένο παιδί του
δεν το κατάλαβες. Όχι. Ήταν η αξιοθρήνητη
σχεδία που αγάπησες• να τραβήξεις καταπάνω σ’ αυτόν τον
άγριο τρόμο μονάχος. Οι θάλασσες είναι όλες στοιχειωμένες
με φαντάσματα που κραυγάζουν ‘’ παιδάκι! Θα σε σώσω!’’
Όμως πες μου, μικρό φάντασμα με τα γαϊδουρινά αυτιά, το κάνουν;
Όταν γυρίσεις σε τούτο το φως, πες μου τότε,
ποιος βρέθηκε στην κόλαση για λογαριασμό σου; Ποιος
σε σήκωσε απ’ την αρμύρα, καθάρισε τη λάσπη
και σ’ έμαθε ξανά ν’ ανασαίνεις;
μτφρ. δημήτρης νικηφόρου, 2014
* *
“Gepetto’s Despair” by Zachary Chartkoff
First there was the wooden table, a chair,
a rough little bed, the hut with a crooked
roof, all fashioned from Gepetto’s despair,
lashed to a raft. That a father floated
across the seas looking for his lost child
was lost on you. No. It was the wretched
raft you loved; to go out upon this wild
terror alone. The seas are all haunted
with ghosts crying “bambino! I’ll save you!”
But tell me, little ass-eared ghost, do they?
When you return to this light, tell me then,
who went to hell all on your account? Who
raised you up from the brine, wiped away
the muck and taught you to breathe once again?
*
από τις εκδόσεις ‘’The New Formalist’’ του Leo Yankevich
