Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος - Πέντε ποιήματα

 ΕΙΚΟΝΑ

Βλέποντάς την τυχαία στο παράθυρο,
την πήρε μαζί του φεύγοντας,
την ώρα που αυτή στεκόταν
πίσω από το τζάμι
κοιτώντας με θλίψη τη βροχή.
Έπειτα από χρόνια πολλά,
ξεφυλλίζοντας χαρτιά κιτρινισμένα,
τη συνάντησε πάλι
σε κάποιο ξεχασμένο ποίημά του.

 

ΤΑ ΚΙΑΛΙΑ

Είχε ανοίξει με λαχτάρα το κουτί.
Το δώρο τους ένα ζευγάρι κιάλια
που τα χάρηκε για καιρό
παίρνοντάς τα σ’ εκδρομές
και περιπάτους.
Με τον καιρό έδειχνε να τα ξεχνά.
Οι δικοί του είπαν
πως μεγαλώνοντας τα βαρέθηκε,
μα αυτός το μόνο που ήθελε πια
ήταν να βλέπει το κάθε τι
στις σωστές του διαστάσεις.

 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Συνήθιζε να του μιλά
για ό,τι έβλεπε στον ύπνο της.
Θυμόταν λεπτομέρειες
– τα όνειρά της ήταν πάντα ζωηρά.
Τελειώνοντας, ζητούσε να της πει
και τα δικά του.
Της έλεγε τότε πως δεν είχε δει
ή πως τα ξέχασε
κι άλλοτε πάλι σώπαινε
χαμογελώντας ντροπαλά.
Αυτός τα όνειρα δεν τα ’βλεπε στον ύπνο του.

 

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ

Θέλουμε φως, του έλεγε.
Όμως αυτός
συνηθισμένος να βλέπει
καλά στο σκοτάδι,
μάταια πρόσφερε το χέρι του.
Δεν ήταν εύκολο
να γίνει πιστευτό ότι το φως
από μόνο του δεν αρκεί.

Πρέπει κανείς να μπορεί
να ψηλαφίζει στο σκοτάδι.

 

ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΡΑΒΔΙ

Με μάτια ορθάνοιχτα
που δεν βλέπουν κοντά
συνηθισμένα ν’ ανιχνεύουν στα σκοτάδια
προχωράς κρατώντας ασήκωτα βάρη
όμως ανάλαφρος σα να πετάς
σφίγγοντας πένα στα δάχτυλα
φτωχός οδοιπόρος που του ’λαχε
μαγεμένο ραβδί.

Καπνός αναθρώσκων

Πηγή: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/13537-poihmata-antoni-papadopoulou

 

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος - Η φυγή

 

Δεν άντεχε άλλο σ' αυτή την πρέσσα 

-λέω για το δωμάτιο 

που μύριζε χαλασμένα φρούτα και μοναξιά. 

Ώρες-ώρες ένιωθε σφίξιμο στα πλευρά 

κι ένα στημόνι να σκαλώνει ανάμεσά τους. 

Έπαιρνε να στηλώνει τότε το βλέμμα 

καρφώνοντας το πάτωμα 

ώρες ολόκληρες, 

μέρες ολόκληρες 

κι η σκέψη του τριβότανε αργά-αργά 

στον πάτο του σταχτοδοχείου. 

Κάποτε πια τ' αποφάσισε. 

Ξέφυγε βγαίνοντας στο μπαλκόνι. 

Πρόλαβα για λίγο να τον δω καθώς πετούσε. 

 

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος 

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος - Ανείπωτη χαρά

 Τού ‘λεγαν πως μεγάλωσε πια,

πως πρέπει να προσγειωθεί,

να πατήσει γερά τα πόδια του στη γη,

να πάψει να πετά στα σύννεφα οικτρός αιθεροβάμων.

Αυτός επέμενε να γλυστρά πίσω από τα όνειρα,

κλαίγοντας κάτω από διάφανα καλύμματα στίχων.

Απορούσε με τους άλλους που δεν ένιωσαν

ή που μπορεί ακόμα να ξεχάσαν

εκείνη την ανείπωτη χαρά

να σε πετούν ψηλά τα μπράτσα του πατέρα,

να μένεις μετέωρος στις κορυφές των δέντρων και των βουνών,

ψηλά να στροβιλίζεσαι στου λούνα παρκ τη Ρόδα.

Για τέτοια ανείπωτη χαρά

έπρεπε τώρα πια μεγάλος να λυπάται.

Πηγή: Πληγές χωρίς αίμα, Διογένης: Αθήνα 1992.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος - Μισάνθρωπος

 

Είπα να γίνω άλλος άνθρωπος,

ν' αποκτήσω κοινωνικότητα,

έναν άλλον αέρα.

(Πόσο μπορεί να σκάψει κανείς μέσα του

θάβοντας ονόματα παλιά

κι ένα πλήθος ζωηρές χρονολογίες).

Μα γιατί μισώ ετούτο τον περίπατο,

περνώντας σύρριζα από τις παρέες των κοριτσιών,

στις πάπιες του πάρκου σκορπώντας ένα φρέσκο κουλούρι!...

(Πώς έγινα μισάνθρωπος εγώ

που φλογισμένος προχωρούσα με τα πλήθη...)

Περιοδικό Νέα Σύνορα, τευχ. 39-40, 1975, σ. 25.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Πέντε Ποιήματα

Εικόνα

Θερμές ευχαριστίες στον ποιητή και κριτικό Αντώνη Θ. Παπαδόπουλο (1945) - ενεργό από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 στο νεολληνικό λογοτεχνικό γίγνεσθαι- για την γενναιόδωρη αποστολή της ενδέκατης συλλογής ποιημάτων του με τίτλο: «Καπνός Αναθρώσκων».

Στην καλαίσθητη έκδοση συμπεριλαμβάνονται 36 αποστάγματα μιας Ποίησης, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί χαμηλόφωνη, λιτή, κουβεντιαστή, αλλά μεστή συναισθημάτων και βαθύτατα ανθρώπινη, κεντρίζοντας τις λεπταίσθητες χορδές του αναγνώστη.

Μεταξύ άλλων αφουγκραζόμαστε, τις ψευδαισθήσεις και τις λανθασμένες εκτιμήσεις που, ένεκα των γρήγορων, σχεδών βιομηχανοποιημένων ρυθμών ζωής, μοιραία οδηγούν σε ανατροπές.

Ενδεικτικά, αξίζει να παρατεθούν πέντε ποιήματα:

Εικόνα

Βλέποντάς την τυχαία στο παράθυρο,

την πήρε μαζί του φεύγοντας,

την ώρα που αυτή στεκόταν

πίσω από το τζάμι

κοιτώντας με θλίψη τη βροχή.

Έπειτα από χρόνια πολλά,

ξεφυλλίζοντας χαρτιά κιτρινισμένα,

τη συνάντησε πάλι

σε κάποιο ξεχασμένο ποίημά του.

Οι σκιές

Ποτέ του δε φοβόταν τις σκιές.

Τον γοήτευαν στα μάγουλα των γυναικών.

Τον μαγνήτιζαν στις γρίλιες των παραθύρων.

Τη νύχτα του άρεσε κρυφά να τις συναντά

ή να τις βλέπει να φεύγουν σύρριζα στους τοίχους.

Σκιά του εαυτού του τώρα πια,

τα βράδια κλείνεται νωρίς

να μην τη βλέπει και φοβάται.

Η αποθήκη

Το σπίτι διαθέτει αποθήκη.

Είναι μικρή και γεμίζει γρήγορα.

Κι αυτός πάντα να πετά,

χρήσιμα κι άχρηστα

κι αυτή πάντα γρήγορα να γεμίζει.

Για εκείνη την άλλη αποθήκη μέσα του,

τι τάχα θα μπορούσε να πει,

που πάντα ελιναι γεμάτη,

χωρίς να μπορεί ποτέ να ξαλαφρώσει.

Μονόδρομος

Νόμιζε πως μπορούσε

κάποια στιγμή να διαλέξει

ανάμεσα σε δύο δρόμους.

Με έκπληξη είδε να απλώνεται μπροστά του,

απελπιστικά μονότονη,

εφιαλτικά επικίνδυνη,

μία και μόνη

οδός ταχείας κυκλοφορίας.

«Καπνός αναθρώσκων»

Έλειψε χρόνια πολλά.

Γυρίζοντας πίσω

σαν να ξεχώρισε από μακριά

καπνό πάνω από τη στέγη.

Τάχυνε ελπίζοντας το βήμα του.

Στον κουρνιαχτό της μπουλντόζας

ούτε που πήγε το μυαλό του.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος, Καπνός Αναθρώσκων. Αθήνα: Μανδραγόρας 2022.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Δύο ποιήματα

ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Καθώς το σκοτάδι απλώνεται πάνω στην πόλη
θ’ αρχίσεις πάλι εκείνο το παράξενο παιχνίδι
των λέξεων πάνω στο χαρτί.
Χωμένος στην έρημη γωνιά σου
θα κρυφτείς ξανά από τους άλλους
για να μπορέσεις μυστικά να φανερωθείς ακέραιος
μπροστά στον έκπληκτο εαυτό σου,
που δύσκολα περιμένει.
Το λαχταράς στ’ αλήθεια το παιχνίδι αυτό,
γιατί στο βάθος ξέρεις καλά
πόσο αξίζουν αυτές οι λέξεις,
πόσες θυσίες μέσα τους κουβαλούν
με πόσο αίμα και δάκρυ είναι φορτωμένες.

***

ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ

Οι μέρες που θα ‘ρθούν δε με τρομάζουν.
Θα παρελάσουν μπρος μου σα γνώριμοι φαντάροι
με βήμα κοφτό, συγκρατημένο, ήρεμο ύφος.
Εγώ, κρατώντας μια θέση βολική μέσα στο πλήθος,
θα καμαρώνω με την ανύποπτη σιγουριά
που δε γνώρισε τρικυμίες ή τις απέφυγε.

Οι μέρες που θα’ ρθούν δε με τρομάζουν.
Μαζί μου θα σβήσουν – γυμνές γυναίκες, ήμερες,
ολοκληρωτικά καταχτημένες.
Θα πάρουν μαζί τους το στερνό τραγούδι μου
– εκείνο το γνωστό τραγούδι, που φοβισμένα ψιθυρίζουμε,
όταν σκεφτόμαστε τρικυμισμένα όνειρα μιας άλλης εποχής,
ημέρες φωτερές,
ολόδροσα βήματα,
βραδυνά χωρίς υποψία.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Αναδημοσίευση από: https://agrimologos.com/2021/12/14/14-12-21/?fbclid=IwAR3omOL1v6nfDgAhZfU8KaglP6nMPIAOJo-XxaZQhkFA2ElhOBlHqTlXH3o

Αντώνης Παπαδόπουλος-Δύο ποιήματα

Τα όρνια 

 

Πως είναι δύσκολη η προσπάθεια το ξέρω.

Όρνια κι εμείς αρπακτικά μοχτούμε ν’ αλλάξουμε,

να πάψουμε να είμαστε παμφάγα.

Έτσι στην αρχή

δεν κάναμε καμιά εξαίρεση.

Μετά τρώγαμε μόνο αλλόφυλους.

Αργότερα αλλοεθνείς.

Κι ύστερα τίποτα.

Τους σκοτώναμε και τους θάβαμε όλους, χωρίς να τους τρώμε.

Όμως το ξέρω, κάποτε θ’ αλλάξουμε.

Τίποτα πια δε θα θυμίζει τα όρνια.

Θα κρατήσουμε μόνο τα φτερά τους.

 

 

Η φυγή

 

Για να την ευχαριστήσει

έβαλε στο πικάπ

το δίσκο με το τραγούδι που της αρέσει.

Πήγε κοντά της κι ένιωθε χαρά

κι ας έφευγε αυτή με το τραγούδι.

Πηγή: https://www.fractalart.gr/ta-ornia/

 

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος- Για μια στιγμή

Τη θυμάται ακόμα.
Το ερωτικό τραγούδι της προπάντων:
“Οι μέρες νά ‘ναι του Μαγιού
κι οι νύχτες του Γενάρη….”
Τότε γελούσε.
Ούτε η μέρα ούτε η νύχτα τον ένοιαζε.
Ζούσε και πέθαινε για μια στιγμή.


Ο καιρός πέρασε
αδειάζοντας και τις μέρες και τις νύχτες,
αδειάζοντας και το κορμί και την ψυχή.
Σίγουρα τώρα θα ντρεπόταν να δει
τα χαλαρά του δάχτυλα
μόλις να συγκρατούν το τσιγάρο
κι εκείνο το βλέμμα
ν’ αργοσέρνεται με τις ώρες
στο μισοσκότεινο δωμάτιο,
τσακισμένο από τις μέρες,
προπάντων από τις νύχτες
με τη λαχτάρα εκείνης της στιγμής,
που δεν ήρθε ποτέ
ούτε πρόκειται να ‘ρθει.

Πηγή: https://www.monocleread.gr/2021/10/20/antwnis-th-papadopoulos-gia-mia-stigmi/?fbclid=IwAR30-pr3xGnB4ZhykHw-ntp0Y5-3lDLOQHTpfyamksBj6nPxIFE0M0SYUsQ

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Γιατί φοβήθηκε

Φαντάστηκε τη ζωή του σαν βιβλίο και χάρηκε.
Θα μπορούσε να γυρίσει άσκοπα τις σελίδες,
να πηδήξει τα δυσάρεστα κεφάλαια,
να ξαναβάλει το βιβλίο στο ράφι,
γυρεύοντας άλλο.
Χάιδεψε τα βιβλία
κι είδε τα χέρια του να γεμίζουν σκόνες.
Φαντάστηκε πάλι τη ζωή του σαν βιβλίο,
αζήτητο όμως, βουτηγμένο στη σκόνη
κι ανατρίχιασε,
νιώθοντας πως αυτό δεν τό ‘χε μόνο φανταστεί.

Πηγή: http://www.periou.gr/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B8-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1/?fbclid=IwAR3imvdiQLDL4KR9Mt8zTIJC9oYne_Gw_uBVb9oRkZDxLFWYVloSXhNURfs

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Η πέτρα

Μη μου μιλάς για τον πόλεμο,
για τα πεινασμένα παιδιά,
για τα κορίτσια που τους έκλεψαν την ηδονή,
για τα χωράφια που τους στέρησαν το σπόρο.
Εγώ την ξέρω την παλιά ιστορία του Δευκαλίωνα
–Θέλω να πω για τις πέτρες,
που έριξε πάνω από τον ώμο του
μετά τη μεγάλη καταστροφή.
Αυτές οι πέτρες είμαστε εμείς –θυμάσαι;
Βέβαια εμείς έχουμε κόκαλα,
έχουμε αίμα και σάρκα.
Όμως η πέτρα ήταν η πρώτη ύλη μας.
Έμεινε πάντοτε μέσα μας,
σφηνωμένη στη σάρκα μας και στο μυαλό μας.
(Αυτή η πέτρα πάντοτε με φόβιζε).

 Πηγή: https://www.monocleread.gr/2021/06/18/antwnis-th-papadopoulos-i-petra/?fbclid=IwAR2zCBPktV8FABOvcZKm9ocAGnXTZIap9Vvc_zP54XnAJ-iyBWNu1WitDaU

Παπαδόπουλος Αντώνης Θ.-Έτσι κι αλλιώς

Ένα χαμόγελο πικρό θά ‘χες στα χείλη.

Πίσω από τα βλέφαρα μόλις που θα κρατούσες το δάκρυ,

σκύβοντας ν’ απιθώσεις στα χείλη μου απαλά

το στερνό σου φιλί.

Ύστερα με αργό, επίσημο βήμα

θα κινούσες να βγείς από την κάμαρη,

αφήνοντας να σέρνεται ελαφρά στο πάτωμα

το μακρύ σου πανωφόρι.

Έτσι ωραία τα είχα φανταστεί. Ποιητικά.

Όμως γελάστηκα και πάλι. Γιατί,

αφού κατακόκκινη μ’ έβρισες υστερικά,

έφυγες βιαστική,

βροντώντας πίσω σου την πόρτα,

χωρίς να σου περάσει ούτε στιγμή από το νου,

πως έτσι κι αλλιώς,

εγώ τους στίχους θα τους έγραφα.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Από την ποιητική συλλογή “Εκτός προγράμματος”, εκδ. “Διογένης”, Αθήνα 1991, σελ. 28. 

Αναδημοσίευση από:https://tokoskino.me/2016/10/04/%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%b8-%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b4%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%84%cf%83%ce%b9-%ce%ba%ce%b9-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b9%cf%8e%cf%82/?fbclid=IwAR32apk9EB9K-dlL69b3Hy_wl9esUgt0A7a7N1Oy13BpYlOWCt5nmcZF9b0

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Το πηγάδι

 Ζήσαμε σε μιαν άλλη εποχή

ψιθυρίζοντας στίχους του ουρανού και της θάλασσας.

Καθόμαστε στην πλατεία με τα χαμόσπιτα

χαζεύοντας τις γελαστές πόρτες

που ανοιγόκλειναν δειλά.

Τώρα οι τοίχοι έχουν ψηλώσει.

Η πλατεία βάθυνε σιγά  – σιγά,

λιγοστεύοντας πάνω μας τον ουρανό.

Κάποιος θα μίλαγε για πηγάδι.

Για ένα πηγάδι

ξερό.

Πηγή:https://www.monocleread.gr/2019/11/18/antwnhs-tha-papadopoulos-to-phgadi/?fbclid=IwAR14QnurTXSvZxJUvkY8m2FBZjGGUJL4J6cpQmokR8TkDAGCdBAFKXgQkV8

 

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-In Memoriam

Μου στερέψανε την πηγή,
για να ξεχάσω τη δροσιά.
Μου κάψανε τις συστάδες των πεύκων,
για να μη συνομιλώ με τον άνεμο.
Μου μολύνουν τη θάλασσα
και δε στολίζει τη ματιά μου ο αφρός της.

Την πέννα μου όμως εγώ δεν πετώ.
Με στίχους πεισματάρηδες
θα μιλήσω και πάλι
για τη δροσιά της πηγής.
Στο θρόισμα του ανέμου θ’ απαντήσω.
Και με λευκότατον αφρό στολισμένη
θα χαίρομαι την ομορφιά
ν’ αναδύεται από τη θάλασσα
βρίσκοντας καταφύγιο στα τραγούδια μου,
για να μην την ξεχάσουν οι άνθρωποι
και να την πεθυμάνε.

Πηγή:http://www.periou.gr/%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%b8-%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b4%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%ce%bc%ce%b1-12/?fbclid=IwAR3XR3Bl-KuHj2hZScWXvVf6aL5vUKTjDAvZA1NIOzWnerbKAsu20gfbM-I

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Ήρωες

Στο σχολείο μάθαμε

για τους ήρωες του Εικοσιένα.

Στη γειτονιά για τους ήρωες του Σαράντα

και της Αντίστασης.

Τώρα το σχολείο τέλειωσε.

Οι γειτονιές τελειώσανε κι αυτές

και ποιός θα κάτσει τώρα πια

να μας μιλά για ήρωες.

- μια που ευτυχώς οι ήρωες

ποτέ τους δεν τελειώνουν.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Έλλειψη καυσίμων

Όλοι οι εμπρηστές επικηρύχτηκαν

κι οι φίλοι μου συστήνουν να προσέχω,

να μη σκορπίζω απρόσεχτα τους στίχους μου,

να κρατώ μακριά το δαυλό,

που πυρπολεί τις νύχτες μου,

απειλώντας τον ύπνο των άλλων.

Πως με προσέχουν τί μ’ αυτό;

Κι αν μ’ αγαπούνε τί σημαίνει;

Τόσο καιρό δεν μπόρεσαν να δουν,

να καταλάβουν πόσο έχω πια αλλάξει.

Πόσο προσέχω συγκεντρώνοντας τους στίχους μου,

με πόση τέχνη τους πλέκω χάρτινα ανθοστέφανα

ή τους προσφέρω ευγενικά

σε λευκώματα λησμονημένα.

Ό,τι μπορούσε να καεί, έχει καεί.

και το μπαρούτι στις καρδιές, έχει μουλιάσει.

Πηγή:

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Τα Όνειρα

 Συνήθιζε να του μιλά

για ό,τι έβλεπε στον ύπνο της.

Θυμόταν λεπτομέρειες

– τα όνειρά της ήταν πάντα ζωηρά.

Τελειώνοντας, ζητούσε να της πει

και τα δικά του.

Της έλεγε τότε πως δεν είχε δει

ή πως τα ξέχασε

κι άλλοτε πάλι σώπαινε

χαμογελώντας ντροπαλά.

Αυτός τα όνειρα δεν τα ’βλεπε στον ύπνο του.

Πηγή:https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/13537-poihmata-antoni-papadopoulou

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος- Η σιδερένια μπάλα

 Δε θα ‘θελε τίποτα πια να θυμάται

έρωτες, μίση

κι εκείνα τα εφηβικά όνειρα,

που καιρό τον ταλάνισαν.

Ώριμος πια θα ‘θελε να κοιτάξει μπροστά,

προσγειωμένος ν’ αντιμετωπίσει το μέλλον,

ξανοίγοντας το βήμα σταθερά.

Μια σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι

εξασφαλίζει τη σίγουρη πορεία του στο χώμα.

Βλέποντάς τον ν’ απομακρύνεται αργά

άθελά μου θυμήθηκα παλιές ταινίες του σινεμά

με τους δραπέτες να σπάνε τις αλυσίδες

στο πέρασμα του τρένου.

Να του μιλήσω τάχα για τις ταινίες αυτές,

δείχνοντάς του τις ράγες στις παρυφές της πόλης;

Κι εγώ; Τί κάνω εγώ;

Τη σιδερένια μπάλα του δικού μου ποδιού

ακόμα δεν έτρεξα να σπάσω.

Πηγή:https://www.monocleread.gr/2019/10/23/antwnhs-papadopoulos-h-siderenia-mpala/?fbclid=IwAR0zMjwhVlDeAMtdHN6-k7WTqXl10DOIL94XT1wZXM5p75yspFp4wf7iPdA

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Τα χειρόγραφα

Εμβρόντητος κρατούσε τα χειρόγραφα που του ’δειξα

κι όχι για λάθη, κάποια πεζότητα των στίχων ίσως.

Πρόσεχε μόνο τα κόκκινα γράμματα,

συστήνοντάς μου αμήχανα κανονικό μελάνι.

Στάθηκε λίγο στην υγεία των ματιών,

στον κίνδυνο των κόκκινων γραμμάτων,

αν και το βλέπαμε κι οι δυο

πόσο κενά ηχούσαν τέτοια λόγια,

καθώς κρατούσε με δέος τα χειρόγραφα

και δάκρυζαν τα μάτια του θωρώντας με ωχρό,

σάμπως να το ’χε καταλάβει ξαφνικά

πώς γράφεται η ποίηση.

Πηγή:http://www.periou.gr/%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%b8-%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b4%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%ce%bc%ce%b1/?fbclid=IwAR3I05H6JxlRcMUZIeTkgw58RrbbPcy7s7mJ7z7TBTLYce1oIUONZZCUAYs

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Αυθαίρετο

Γυμνό τοπίο κι άνυδρο, θαρρείς ερημικό
κι ας τρέχουν τόσοι άνθρωποι τριγύρω.
Ήλιος καυτός καίει τα σώματα
μα τις καρδιές τίποτα δε ζεσταίνει
κι αντίς πουλιά να κελαϊδούν
οι λύκοι ν’ αλιχτούνε.

Εδώ θα χτίσω ένα αυθαίρετο
σκέφτηκε ο ποιητής
κι έγραψε ποίημα.

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Πηγή:https://marialenadisakia.gr/%ce%b1%cf%85%ce%b8%ce%b1%ce%af%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%bf-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b4%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%bf%cf%82/?fbclid=IwAR1jH3-eAh5TACdIPN-QTpUiQsJyfRM8YxvAi-hvg7vzU5KuT82Wi_4hr1k

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος-Τα βήματα

Κι αν δεν πιστεύεις, θα το δεις,
όσο κι αν μοιάζει μύθος,
να χύνεται μεσοδρομίς
της εργατιάς το πλήθος,
για να γκρεμίσει με ορμή
του άδικου τα κάστρα
κι η θέλησή του νιας ζωής
να ξεπροβάλει πλάστρα.
Κι εσύ που μυστικές φωνές
ακούς, ποιητή, στοχάσου
και της καινούργιας εποχής
τα βήματα αφουγκράσου.

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
(Από την ποιητική συλλογή "ΚΕΝΟ ΑΕΡΟΣ", εκδ. "Βακχικόν", Αθήνα 1914, σελ. 18).