Δεν άντεχε άλλο σ' αυτή την πρέσσα
-λέω για το δωμάτιο
που μύριζε χαλασμένα φρούτα και μοναξιά.
Ώρες-ώρες ένιωθε σφίξιμο στα πλευρά
κι ένα στημόνι να σκαλώνει ανάμεσά τους.
Έπαιρνε να στηλώνει τότε το βλέμμα
καρφώνοντας το πάτωμα
ώρες ολόκληρες,
μέρες ολόκληρες
κι η σκέψη του τριβότανε αργά-αργά
στον πάτο του σταχτοδοχείου.
Κάποτε πια τ' αποφάσισε.
Ξέφυγε βγαίνοντας στο μπαλκόνι.
Πρόλαβα για λίγο να τον δω καθώς πετούσε.
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου