Βασίλης Ιωαννίδης - Πέντε ποιήματα

 Δεν μεταφράζονται

Δεν μεταφράζονται
τα όνειρα,
ο πόνος,
ο καημός.

Ριζώνουν
στο ανέφικτο.

Όλο και πιο πολύ
Όλο και πιο πολύ
κατηφορίζεις
στο βυθό.

Χαλαζίες
κοράλια
και όστρακα
το κορμί σου.

Στη μυστική
πανδαισία
των άστρων
οδεύεις

Αιωρείσαι

Αιωρείσαι
λίγο πριν πέσεις.

Κοιτάζεις από ψηλά
αυτά που πέρασαν.

Άδειες πλατείες,
στεγνά πηγάδια
έρημοι κήποι.

Η νύχτα
σκεπάζει τα μάτια σου.

Αιωρείσαι
λίγο πριν πέσεις.

Ένα λιγνό κορίτσι
έναστρο
σε συνοδεύει

Χρόνια σφυρηλατούμε

Χρόνια σφυρηλατούμε
στο ίδιο αμόνι.

Ύλη ακατέργαστη
που δεν σφυρηλατείται.

Βαδίζουμε
με βήματα σημειωτόν.

Όμως το φως δεν έρχεται.

Μας περιβάλλει το σκοτάδι
από παντού.

Ν’ αδειάσεις πια

Ν’ αδειάσεις πια
ό,τι νεκρό έχεις μέσα σου,
και καθαρός να προχωρήσεις.

Γυμνός κι αμόλευτος
να περπατήσεις
μες στο περίβλημα
της μοναξιάς και τα σιωπής,
με βήμα στέρεο και σταθερό
στην χώρα αυτή την άγνωστη
που δεν υπόσχεται

Να εκπλήξεις τον εαυτό σου

Να εκπλήξεις τον εαυτό σου,
να εκπλαγείς.

Να αναστηθείς μέσα σου,
να ανορθωθείς,
να σκορπίσεις το σκοτάδι
γύρω σου.

Δεν υπάρχει άλλη οδός.

*Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ένεκεν», τεύχος Ιανουαρίου-Αυγούστου 2021.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2021/10/30/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/