Λουκάς Κούσουλας - Οικονομία

Παράξενη συναλλαγή… Κάθε φορά
που νοικοκυρεύομαι και παντέχω
να χαρώ την ησυχία μου,
ρημάζω το βιο μου και ξεπέφτω
στην έσχατη διάλυση.

Μα σα βγάζω στο σφυρί το υστέρημά μου
και δε φοβάμαι να απομείνω γυμνός,
κερδίζω μιαν ειρήνη γιομάτη
πλούτη, νιάτα και δροσιά.

Το πιο σίγουρο κέρδος είναι η προσφορά.

Περιοδικό Κόσκινο,  τχ. 1 (Απρίλιος-Ιούνιος 1968)

Λουκάς Κούκουλας - Περί Μεταθέσεως

                            Γέμισε ο φάκελος χαριστικές 

                           μετακινήσεις. Με τόσα μέσα,

                           τόσα δικαιολογητικά,

                           επόμενο είναι να πετύχει

                           άλλη μια.

                           Να καταλάβει επιτέλους,

                          να το χωνέψει: μετάθεση

                          δεν είναι και μεταμόρφωση!

                          Λουκάς Κούσουλας ( 1929 -2019 )

                         «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ» ( 1962 -2002)

                           Εκδόσεις : Δόμος- ΑΘΗΝΑ 2003

Λουκάς Κούσουλας - Μαγική εικόνα

Βλέπεις αυτή
την προβατόσχημη πολυχρωμία,
το τοπίο της άνοιξης με τα πουλιά
και τα λουλούδια του; Είναι τόπος
εγκλήματος· κοίτα τα ίχνη,
το αίμα που το ξεπλένει
η έκτακτη βροχή στη χλόη…
Όλα οργανωμένα.

Λουκάς Κούσουλας - Τα Τέμπη

 Σαν έχεις μπροστά σου τα Τέμπη

σαν απαντέχεις τον παράδεισό τους,

κάθε άλλο

παρά που είναι προς θάνατο

να περάσεις το Δομοκό - κι ας είναι Ιούλιος,

και καταμεσήμερο

κι ας καίονται όσο θέλουν οι καλαμιές,

κι ας πνίγουν ολόθυμο τον αγέρα

καπνιά και στάχτη.

Τέμπη είναι αυτά

κι αξίζουν ό, τι να πεις.

(Μόνο αν κατεβαίνεις από Θεσσαλονίκη

έρχονται όλα ανάποδα.)

Τα Ποιήματα (1962-2002)

Λουκάς Κούσουλας - Ενέδρα

 

Πίσω από νοτισμένα τζάμια παραμονεύω

τη φύση να σταθεί μπροστά μου γυμνή.

Σε κάποιο δρόμο της θα ξεχαστεί...

Σαν στο σπίτι της θα βγάλει αντίκρυ μου

ένα - ένα τα ρούχα της

και θα ιδώ!

Το βαρύ τίμημα τ' αποφάσισα.

Με θάνατο ή τύφλωση αν πληρώσω

καρτερώ μια φορά στην ενέδρα

με τις αισθήσεις όλες στα πρόσω!

Πηγή: Νέες Τομές, τ. 1, Άνοιξη 1985

Λουκάς Κούσουλας-Το φθινόπωρο του παιδιού

Καλοκαίρι μου
που είχα συνηθίσει το ρούχο σου
κι είχα τη θερμοκρασία σου στο κορμί μου,
είναι μακριά κιόλας το ακρογιάλι σου
και οι τελευταίοι μου φίλοι.
Παραδίνομαι, αντιστέκομαι
— είναι αργά πια· γλιστρά
το φθινόπωρο πάνω μου
τη μεγάλη του σκιά.
Κι είναι άβολες οι μικρές μέρες
σαν την καινούργια μου
φορεσιά,
κι όμορφες πάλι
και παράξενες
σαν τ΄ άγνωστα που αρμενίζουμε
νερά.

Λουκάς Κούσουλάς, Τα Ποιήματα, (1962-2002), εκδόσεις Δόμος

Λουκάς Κούσουλας-Μονάχα ο ποιητής

                           Και η γυναίκα του Καίσαρα

                           και τ’ άλλα πράγματα,

                           μπορεί να είναι 

                           (ό,τι τελοσπάντων είναι)

                           κι ας μη  φαίνονται.

                           Όχι όμως ο ποιητής∙ αυτός δεν είναι

                           παρά όταν φαίνεται.

                           Και μόνο τότε.

         Λουκάς Κούσουλας ( 1929 -2019 )

ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ,  ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1962-2002)

Λουκάς Κούσουλας-II Θερινός κινηματογράφος

Μας πήραν στο λαιμό τους ένα-δύο ονόματα ηθοποιών· η όλη υπόθεση απεδείχθη για κλάματα. Μείναμε ωστόσο. Πού να πηγαίνεις περασμένη πια η ώρα, χάνοντας ίσως αποπάνω και τη δροσιά. και τα εισιτήρια καλοπληρωμένα... Αφρίσει-ξαφρίσει που λέει κι ο λαός. Το πήραμε εξάλλου ελαφρά. Ωραίο καλοκαιρινό βράδυ με τον κόσμο να σμαριάζει χαρούμενος στα μπαλκόνια και τα ουράνια πάνω μας ανοιχτά. Ξεχώριζαν κάτι αστέρια. Από το ένα στο άλλο, χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά, ανεπαισθήτως λοιπόν σχηματίσαμε, θαμπή στην ανταύγεια με μια νέα ομορφιά, τη Μεγάλη Άρκτο ολόκληρη. Όχι, δεν ήταν μια χαμένη βραδιά η περιπλάνησή μας στο απρόοπτο καλοκαιρινό σινεμά. Πηγή: (Από τη συλλογή «Σχηματοποίηση», εκδ. Πλειάδος, 1962. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Λουκάς Κούσουλας, Τα ποιήματα 1962-2002», εκδ. Δόμος, 2003.) Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/oi-poihtes-mas-gia-ta-therina-cinema/2/ ]

Λούκας Κούσουλας-Φθινόπωρο 1958

Γεννήθηκε δικασμένη η φτωχή μέρα

που πάλεψε από νωρίς

στ' ανοιχτά· παρά-

πατούσε αδιάκοπα σε μια

κακή σκάλα φως

ως να κατρακυλήσει 

στη μονοτονία.

Παραδόθηκε τέλος ήσυχα.

                             Κι ακόμα

μια στιγμή προτού κλείσει

για πάντα τα σβημένα μάτια της

κέρδισε κάποιο χρώμα.

Σα μια μικρή ντροπαλή νίκη

πάνω στην άδικη μοίρα της.

Λουκάς Κούσουλας,  Τα Ποιήματα  (1962-2002). Δόμος 2003. 

         

Λουκάς Κούσουλας - Στο ροδάνι

Όπου βρεθώ
άλλο δεν κάνω
μόνο τυλίγω
του αποχαιρετισμού
το κουβαράκι.
Στα δάχτυλα η κλωστή,
ψάχνω το πάχος,
τη δύναμή της...
Να μη
μεγάλωνε το κουβάρι
να μη σωνόταν η κλωστή,
να ήταν αλλιώς
το παιχνίδι...
Και η άκρη της όλο
επικρέμεται.

Πρωτομαγιά 1963

Ενθύμιον - Εκλογή από τα ποιήματα, Γαβριηλίδης 2010.

Λουκάς Κούσουλας Όμηρος, A 43

Τοῦ δ’ ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων.

ΟΜΗΡΟΣ, Α 43


α΄
Αφού δεν ήταν κουφός ο θεός,
στην κορυφή του Ολύμπου, κι ο ιερέας του
μιλούσε από πολύ κοντά, μόλις
από την πέρα όχθη του Αιγαίου,
με καθαρή φωνή, κλῦθί μευ, ἀργυρότοξε,
πώς δε θα είχε ακουστεί.
Για τί άλλο αν όχι να συνακούονται
είναι αυτιά και φωνές.

β΄
Δεν ερχόταν
από τίποτα πούλσαρ τώρα η φωνή,
βαβούρα και μικρολογίες, να συγχυθεί.
Μιλούσε ο γέροντας πατέρας, ο ίδιος
που καταφρονέθηκε και προδόθηκε.
Τείσειαν Δαναοὶ ἐμὰ δάκρυα.
Και δεν ήταν ο Απόλλων
κανένας απροσωπόληπτος.

Λουκάς Κούσουλας.1996. Νέα ποιήματα. Αθήνα: Δόμος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο Λουκάς Κούσουλας. 2003. Τα ποιήματα (1962–2002). Αθήνα: Δόμος.

Λουκάς Κούσουλας Όμηρος, Τ 301–302

Ὥς ἔφατο κλαίουσ᾽, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκες,

Πάτροκλον πρόφασιν, σφῶν δ᾽ αὐτῶν κήδε᾽ ἑκάστη.

ΟΜΗΡΟΣ, Τ 301–302


Είναι πολύ σοβαρά πράγματα
να παίζει κανένας μαζί τους
προσωπικά πένθη και βάσανα
γυναικών και ανδρών...
Και η πρόφασις όμως! Όταν μάλιστα
είναι αυτή του Πατρόκλου!
Και του Θερσίτη όμως αν είναι
πάλι σπουδαία η πρόφασις.

Λουκάς Κούσουλας.1996. Νέα ποιήματα. Αθήνα: Δόμος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο Λουκάς Κούσουλας. 2003. Τα ποιήματα (1962–2002). Αθήνα: Δόμος.

Λουκάς Κούσουλας-Πρώτα γενέθλια

Μεγαλώνεις πλάι μου -
κι εγώ μικραίνω.

Έμαθες να περπατάς -
κι εγώ αρκουδίζω.

Έμαθες να γελάς -
κι εγώ δακρύζω.

Έμαθες να μιλάς -
κι εγώ τα χάνω.

Λουκάς Κούσουλας-ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΥΧΑΙ, Β΄

Καθώς -ἔτσι τό θέλησε ἡ κατάρα-
δύσκολα πλέον ἀκούω μουσική ἀφοῦ
δέ θέλω οὔτε μπορῶ
νά τῆς παραδοθῶ,
νά μέ πάρει (ὅπως οἱ νεαρές ἀλκυόνες
τον γέρικο κηρύλο στή ράχη τους),
νά μέ ταξιδέψει· καθώς πάλι,
μέ τόν ἀντιπερισπασμό της,
στόν ξεπεσμό της αὐτόν,
παραστέκει τίς διαδρομές μου ὅταν,
ἀναγκαστικά,
πηγαινόρχομαι μέ τό ΦΙΑΤ· κι ἄλλοτε,
σέ φανάρια σινιάλα λωρίδες,
σχεδόν ἀνακλαστικά,
ἁπλώνω τό χέρι μου στά CD
πού θωρακίζουν τίς πόρτες· τή μιά
πέφτοντας σέ «λαϊκά», σαχλά,
καί μαγευτικά ὅμως
-«μῆλο μου κόκκινο ρόϊδο βαμμένο»-
κι ἄλλοτε πάλι
στούς παλιούς δασκάλους, στή μουσική μου
-«Μουσική, γαλήνια μουσική…»
τοῦ φίλου τῆς ἐφηβείας μου Ζάν Κριστόφ-
καί συνεπιβαίνει τώρα
στό πάτημα τοῦ κομπιοῦ -ἄχ,
τί μᾶς ὅριζαν τά κακά πνεύματα…

Σέ φορτηγά πλάι καί δίκυκλα,
στά «ἔργα» καί στά σύνεργά τους,
ἄλλοτε ἀνάκουστη,
καί λιγοθυμισμένη τοῦ θανατᾶ,
καί μόνο σέ κανένα φόρτε της
διεκδικώντας τήν προσοχή μου,
μισό τουλάχιστο αὐτί,
κι ἀλίμονό μου ἄν ὁλόκληρο -ἄχ,
τί μέλλονταν τῆς ἀθάνατης τέχνης,
τῆς πρώτης τῶν μουσῶν…

(Τό φεγγάρι τοῦ Ὑμηττοῦ)

Πηγή:https://giorgosaragis.wordpress.com/antho4/

Λουκάς Κούσουλας-Ἀνεπίληπτα ἐπῆρε τό μαχαίρι ὁ Ἀτζεσιβάνο. Κ᾿ ἤτανε ἡ ψυχή του τήν ὥρα ἐκείνη ὁλάσπρο περιστέρι. Κτλ, κτλ. … ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ, Ἡ αὐτοκτονία τοῦ Ἀτζεσιβάνο μαθητῆ του Βούδα

Ἀνεπίληπτα ἐπῆρε τό μαχαίρι
ὁ Ἀτζεσιβάνο. Κ᾿ ἤτανε ἡ ψυχή του
τήν ὥρα ἐκείνη ὁλάσπρο περιστέρι.

Κτλ, κτλ. …

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ, Ἡ αὐτοκτονία τοῦ Ἀτζεσιβάνο μαθητῆ του Βούδα

Ἄν θέλει κανείς τό πιστεύει

ὅτι μπορεῖ νά πηγαίνουν μαζί

τό «ἀνεπίληπτα» μέ τό «μαχαίρι»

-ἀλλά καί τίς ρίμες πού ἀκολουθοῦν,

μέ τό ἀστέρι, τό ἀγέρι καί τράβα κορδόνι.

Τοῦ Βούδα ἤ ἄλλου μαθητής, ἄς εἶναι,

στήν καλύτερη περίπτωση, συχωρημένος

ὁ Ἀτζεσιβάνο ὁ καημένος…

(Τό πουκάμισο τό θαλασσί)

Πηγή:https://giorgosaragis.wordpress.com/antho4/

Λουκάς Κούσουλας «Οδυσσέας Ελύτης- Πουθενά ἀλλοῦ δέν ἔνιωσα τή ζωή μου τόσο δικαιωμένη ὅσο πάνω στή γέφυρα ἑνός πλοίου. ΕΛΥΤΗΣ, Ὁ Μικρός Ναυτίλος»

Πουθενά ἀλλοῦ δέν ἔνιωσα τή ζωή μου τόσο
δικαιωμένη ὅσο πάνω στή γέφυρα ἑνός πλοίου.

ΕΛΥΤΗΣ, Ὁ Μικρός Ναυτίλος

α΄

Μέ τόν Ἀνδρέα Ἐμπειρίκο παρέα,
τόν καιρό δικό μας,
στή γέφυρα τοῦ πλοίου ἐκτός βάρδιας,
ἀπαγγέλοντας τίς μικρές κυκλάδες,
ἀφρίζοντας τήν ἄσπρη θάλασσα
-δέν εἶναι καί ἡ χειρότερη θέση
νά νιώσει κανένας ἀνάλογα· μακάρι
κι ἄν πρόκειται γιά στεριολλαδίτη!

β΄

Ἀνάλογα λέω ἄν κι ὄχι ἀκριβῶς ἀφοῦ,
ἀντί ζωή χαρισάμενη ἄς ποῦμε,
βγαίνει στή μέση αὐτό τό δικαιωμένη.

Πῶς ἔτσι δικαιωμένη δηλαδή…

Ἀμφισβήτησε μήπως κανένας τό δικαίωμά του,
προηγήθηκε καμιά δοκιμασία στό ἀμπάρι,
ὑπηρέτησε στό πολεμικό ναυτικό μήπως
ὁ ἀνθυπολοχαγός τῆς Ἀλβανίας…

Πηγή:https://giorgosaragis.wordpress.com/antho4/

Λουκάς Κούσουλας-Παροιμιακό

Ὅπου κρεμοῦσε ὁ κλέφτης τό σπαθί του,
κρεμάει ὁ γύφτος τό βρακί του.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΚΟ
α΄

Τά ἔχει αὐτά ἡ διαλεκτική
Καί μή πρός κακοφανισμόν…
Τό μόνο ἔκτακτο στήν ὑπόθεση,
ἡ στερνή γνώση μάλλον εἶναι
ὅτι μποροῦσε ὁ εὐλογημένος κι αὐτός,
ὁ κλέφτης ἐννοῶ, νά πρόσεχε λίγο
ποῦ κρεμάει τ᾿ ἄρματά του.

Θά γλυτώναμε κάμποσα παρατράγουδα

β΄

Ποῦ ὅμως ἐκεῖνος…

Στά τρία πλάτανα πρῶτα,
τά γνωστά ἐκεῖνα τά τρία ἀράδα ἀράδα,
στά ἔλατα ὕστερα καί τίς ὀξιές,
στό τέλος καί στήν ἐκκλησιά!

Ἐκεῖ νά λειτουργιῶνται κτλ. …
Ἑπόμενο ἦταν πλέον νά μή μείνει
ξεβρώμιστο τίποτα.

https://giorgosaragis.wordpress.com/antho4/

Λουκάς Κούσουλας-[Καί τό νά ξέρεις πώς ὑπάρχει ἥλιος, αὐτό εἶναι κιόλας ὅλη ἡ ζωή. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ]

Καί τό νά ξέρεις πώς ὑπάρχει ἥλιος, αὐτό
εἶναι κιόλας ὅλη ἡ ζωή.

ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Μά ὅλη ὅλη ἐφόσον τό ξέρεις
πώς ὑπάρχει ἥλιος· μά ἀφόσον τό ξέρεις…

Γιατί τά κομμάτια της,
τά ξεροκόμματα μᾶλλον, τῆς ζωῆς
πού μᾶς πέφτουν,
καί τή βγάζουμε ὅπως ὅπως μαζί της,
δείχνουν τό ἄλλο: τί δύσκολη
ἐπιστήμη εἶναι ὁ ἥλιος.

Κράτησε ὡστόσο
αὐτό: πώς ὑπάρχει.

Πώς ὅ,τι καί νά γίνει,
κι ἄν μαγαρίζουν τόν κόσμο
οἱ Μπερνάρηδες καί οἱ ἄλλοι,
κάπου ὁ ἥλιος ὑπάρχει
καί λάμπει· μακάρι
καί σύρριζα στό μυαλό σου.

(Νέα ποιήματα)

Πηγή:https://giorgosaragis.wordpress.com/antho4/

Λουκάς Κούσουλας, «Ολιγοήμερη αναρρωτική»

Τρία συνέχεια βράδια πάω στο θέατρο
κι αύριο γυρίζω πάλι
στο σχολειό
που ξαναρχίζει.
Στις εχθροπραξίες που χάσανε
το βολικότερο στόχο τους
και κάμανε μαύρα
μάτια να τον γυρεύουν.

Γυρίζω αύριο· τέρμα
Στα χρυσά βράδια της ανακωχής
με τις γνώριμες φωνές να με ταξιδεύουν
στα νέα λιμάνια.
Η Ρόζα η Άλμα κι απόψε
η καλύτερη χάρη: καθώς η Γρούσα
γλιστρούσε πλάι μου απ’ το βυθό
του Κυκλικού τραγουδώντας πέρα
στα Μαγικά βουνά,
μ’ άγγισε μια ιδέα στα σκοτεινά
το φόρεμά της… Μην πείτε
δεν είναι ποιητικό!
Αφού πήρα
έναν όλο μυστήριο
πολυσήμαντο
χαιρετισμό!

[πηγή: Λουκάς Κούσουλας, Τα ποιήματα (1962-2002), Εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 2003, σ. 33]

Λουκάς Κούσουλας-Του Σεληνόφωτος

…………………………………………………….
Τότε
–ήταν ακόμα καιρός–
κατέβηκε το φεγγάρι.
Φτερούγισε πάνω μου
σα να σημάδευε
το Δάχτυλο του Θεού.
Μου χάρισε μια λιγοστή
ζωή˙ όση αναπνέει
στα κοιμισμένα χρώματα,
στʼ αναπαυμένα δέντρα.
Μια ζωή στην ένταση του ονείρου

Πηγή: http://www.poiein.gr/2007/04/29/eioeuo-eiyoioeao-adhu-oa-dhiethiaoa/