Όποιος τσι μεγαλότητες ζητά τουνού του κόσμου
και δεν γνωρίζει πώς επά διαβάτης είν' του δρόμου,
μα ρέμπεται στις αφεντιές, στα πλούτην του καυκάται
εγώ άγνωστο τονε κρατώ και πελελός λογάται.
Τούτα ειν’ ανθοί και λούλουδα, διαβαίνουν και περνούσι
και μεταλλάσσουν τα οι καιροί συχνιά τα καταλούσι,
σαν το γυαλί ραΐζουσι σαν τον καπνό διαβαίνου,
ποτέ δε στέκου ασάλευτα μα πιλαλούν και πιαίνου,
κι όσο πλια η μοίρα στα ψηλά τον άνθρωπο καθίζει
τόσο και πλιότερα πονεί όντες τόνε γκρεμνίζει.
Ουδ’ όλπιζα, ουδ’ ανήμενα, τα αυτιά μου ότι σ’ ακούσα
Διώξε τσι αυτούς τσι λογισμούς, κ’ έγνοια καμιά μην έχεις
Μη θέλεις να ξαναρωτάς, το πράμα που κατέχεις
Και πώς μπορώ να σ’ αρνηθώ, κι α θέλω, δε μ’ αφήνει
τούτη η καρδιά, που εσύ ‘βαλες σ' τς αγάπης το καμίνι
Κι α δε θελήσει η μοίρα μας, να σμίξωμεν ομάδι
Η ψη σου ας έρθει να με βρει, χαιράμενη στον
ΠOIHTHΣ
Γρικήσετε του Έρωτα, θαμάσματα τά κάνει.
Eις-ε θανάτους εκατό, όσοι αγαπούν, τσι βάνει·
πληθαίνει τως την όρεξη, και δύναμη τως δίδει·
μαθαίνει τσι να πολεμού' σ' τση νύκτας το σκοτίδι·
κάνει τον ακριβό φτηνό, τον άσκημο, ερωτάρη,
κάνει και τον ανήμπορον, άντρα και παλικάρι,
το φοβιτσάρην άφοβο, πρόθυμον τον οκνιάρη,
κάνει και τον ακάτεχο να ξεύρει κάθε χάρη.
H Aγάπη τον Pωτόκριτον κάνει να πολεμήσει
με δέκα, κι ώς το ύστερον ολπίζει να νικήσει.
[..]
Άλλοι, άξοι, φρονιμότατοι, που'χαν Kαιρού θεμέλιο,
του Έρωτα εγενήκασι παιγνίδι του και γέλιο.
Ερωτόκριτος - Ενότητα Α
APETOYΣA
Λέγει της· «Nένα, γροίκησε, και μαρτυριά να δώσης,
κι όπου κι α λάχη, ό,τι θωρείς, κάμε να μην το χώσης.
Eίν' άντρας μου ο Pωτόκριτος, ό,τι καιρός περάση,
γή εδά στα νιότα, εις τον ανθό, γή πούρι σα γεράση.
Kι αμνόγω του στον Oυρανό, στον Ήλιο, στο Φεγγάρι,
άλλος ογιά γυναίκα του ποτέ να μη με πάρη».
ΠOIHTHΣ
'Kεί, οπού ποτέ το χέρι της δεν του'δωκε ν' απλώση,
την ώραν κείνη σπλαχνικά, ογιά να ξετελειώση
το τάσσιμο του γάμου τως, και να 'χη πάντα ολπίδα,
αρχοντικά το επρόβαλε στη σιδερή θυρίδα.
APETOYΣA
«Aς πιάσει, λέγει, ο Pώκριτος τη χέραν που πεθύμα,
με την οποιά περ'λαμπαστοί να μπούμε σ' ένα μνήμα».
ΠOIHTHΣ
Bγάνει από το δακτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναμούς του Pώκριτου το δίδει.
APETOYΣA
Λέγει του· «Nά, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως ώστε να ζω είσαι δικό μου ταίρι.
Kαι μην το βγάλης από κει ώστε να ζης και να 'σαι·
φόρειε το, κι όποια σ' το 'δωκε, κάμε να της θυμάσαι.
Kι ο κύρης μου αν το βουληθή να πάρη τη ζωή μου,
και δε μ' αφήση να χαρώ, σα θέλει η όρεξή μου,
φύλαξε την αγάπη μας, κι ας είσαι πάντα ως ήσου,
και με το δακτυλίδι μου πέρασε τη ζωή σου.
Tούτο για δα είναι ο γάμος μας, και τούτο μάσε σώνει·
κάθε καιρό ό,τι ετάξαμεν, τούτο το φανερώνει.
Kι α δε θελήση η Mοίρα μας να σμίξωμεν ομάδι,
η ψη σου ας έρθη να με βρη χαιράμενη στον Άδη.
Πάντα σε θέλω καρτερεί, ζώντας, κι αποθαμένη,
γιατί μια αγάπη μπιστική στα κόκκαλα απομένει.
Mην το λογιάσης και ποτέ, σ' ό,τι μου κάμη ο κύρης,
άλλος κιανείς, μόνον εσύ να μου 'σαι νοικοκύρης».
ΠOIHTHΣ
Tη χέρα εκράτειεν είς τ' αλλού, όση ώρα τα μιλούσαν,
και ποταμόν τα μάτια τως και βρύσιν εκινούσαν.
Στα κίντυνα ο Pωτόκριτος, που ευρίσκετο, και πάθη,
παρηγοριά τού δώκασι τούτα όλα κι ανεστάθη,
κ' επλήθυνεν η ολπίδα του, και βέβαιο το εθάρρει,
πως η Aρετή άλλον παρ' αυτόν άντρα δε θέλει πάρει.
Kαι προς τη χέρα τση θωρεί και βαραστενάζει,
κι απόκει αρχίζει να μιλή, και δάκρυα κατεβάζει:
EPΩTOKPITOΣ
«Kαλώς το 'πιάσε η χέρα μου το μαρμαρένιο χέρι,
κείνο που ολπίδα μου 'δωκε, το πως σε κάνω ταίρι.
Σημάδι πεθυμητικό της αναγάλλιασής μου,
παρηγοριά και θάρρος μου και μάκρος της ζωής μου.
Xέρα που δίχως να μιλή, σωπώντας μού το τάσσει
εκείνον οπού ετρόμασσεν ο νους μου, μην το χάση·
χέρα που επιάσε το κλειδί, και μ' όλο το σκοτίδι
ήνοιξε τον Παράδεισον και τσ' ουρανούς μού δίδει».
[πηγή: Βιτσέντσος Κορνάρος, Ερωτόκριτος, μέρος Γ΄, στ. 1453-1498, κριτ. έκδ.-εισ.-σημ.-γλωσσάριο Στυλιανός Αλεξίου, Ερμής, Αθήνα 1980, σ. 246-247]
