Γεράσιμος Δενδρινός - Ζωή

Όταν ηρεμώ και η φύση μου
επιστρέφει πίσω στα καθαρά νερά της
και πέφτει τριγύρω εκείνο το παρήγορο φως,
τότε είναι που κατακλύζουν το νου μου
θύελλες κι ανατροπές,
καταστροφές και μόνιμες δυστυχίες,
που βλέπω να συσσωρεύονται
στο φαγωμένο κατώφλι μου
ή κάτω από το παράθυρό μου
και ν’ ανασαίνουν βαριά
μέχρι την αυγή.

Πηγή: Άβατοι τόποι: (Ποιήματα 1982 -2015), Μεσσηνία: (.poema..) Εκδόσεις 2015.

Γεράσιμος Δενδρινός - Γέφυρα που δεν βλέπω

 Γερνάω, μάνα, γερνάω

και δεν έχω την προσφορά

μήτε τη δανεική δροσιά  

ενός ποτηριού με νερό.

Μόνος το προσφέρω στον εαυτό μου,

μόνος το πίνω και μόνος το αδειάζω

μέσα σ' ένα σώμα ξερό.

Όταν γράφω με αίμα σελίδες επί σελίδων

με συντροφεύουν οι καφέδες όλη τη μέρα

υπό το φως του ήλιου και του ήχου της βροχής.

Και κάτω από τη γέφυρα που δεν βλέπω

κουρνιάζουν τα πουλιά της νύχτας.

Γεράσιμος Δενδρινός - Εικόνα

Κάθε απόγευμα, μια γηραιά μητέρα
ωθώντας το αναπηρικό καρότσι
του γιου της που πάσχει εκ γενετής
από νοητική στέρηση,
περνάει κάτω από το παράθυρό μου.

Ένας άγγελος που περιμένει εδώ και ώρα
πότε καθισμένος στα ηλεκτροφόρα καλώδια,
στις κεραμιδένιες στέγες του χιονιά
ή στα κλαδιά του κατάξερου δένδρου
που κάηκε πρόσφατα από κεραυνό,
πετάει προς το μέρος τους για να προσφέρει
και πάλι, σκεπάζοντάς τους
με τα μεγάλα του φτερά,
όλη τη συμπόνια του ουρανού.

Πηγή: https://greekpoetics.blogspot.com/2014/06/blog-post_15.html

Γεράσιμος Δενδρινός-Βήματα σε λιθόστρωτο (απόσπασμα)

Είναι η σειρά μου να μιλήσω. Πριν, κάνοντας λόγο για το έτος 2190, ζήτησες να μάθεις για την τύχη του ζευγαριού που είναι και συγγενείς σου, της Μπιάνκας και του Βιτόριο, τα στοιχεία των οποίων ψάχνεις επίμονα εδώ και τρία χρόνια στ’ αρχεία. Σχετικά όμως με το έτος, έχεις πέσει ολότελα έξω. Το 2195 είναι το πραγματικό.

Ζούσαν στην «Πόλη Ένα», στον έβδομο ουρανοξύστη απ’ τους δέκα κατασκευασμένους με αστρική σκόνη, διάσπαρτους τότε στον τομέα Ζ-22. Την εποχή εκείνη, αν θυμάσαι καλά, στην περιοχή Ολτένια είχαμε Πόλεις-Κράτη, όπως στην αρχαιότητα – αυτή ήταν και η απόφαση της Επιτροπής Χέρκουλες. Εκείνοι μένανε στον 108ο όροφο κι εγώ στον αμέσως επόμενο. Κάθε ουρανοξύστης αποτελούσε και μια ξεχωριστή πόλη με κάθε λογής ανέσεις. Οι δημόσιες υπηρεσίες στις οποίες εργαζόμασταν ήταν υπόγειες. Δουλεύαμε μέσα σε δυνατό φως που αιχμαλωτιζόταν στην επιφάνεια από τεράστιους συλλέκτες ηλιακών ακτίνων. Κατά τις ώρες εργασίας, αόρατες κάμερες επόπτευαν την κάθε μας κίνηση.

Επάνω η γη ήταν κατάφυτη, όπως και σήμερα, και γεμάτη ζώα ωφέλιμα στον άνθρωπο, εκτός από τ’ αρπακτικά και τα γηραιά θηράματα, που τα είχαν απομονώσει μίλια μακριά, στην τεχνητή νησίδα Νόξις. Ελπίζω να θυμάσαι ακόμα εκείνον τον αέρα που έπνεε όταν ο ήλιος έγερνε προς τη δύση του, κι ανάβανε αιφνιδίως οι μεγάλοι προβολείς σε όλο το δάσος. Η δυνατή πνοή του συνέπαιρνε τα δέντρα και τους θάμνους. Κι όσο για τα ζώα, αυτά ησύχαζαν, φοβισμένα κι αποσυρμένα στα πιο απρόσιτα μέρη.

Ο Mens Prudens ήταν ένα κτίριο στην κορυφή του μοναδικού, κεντρικού λόφου, όπου διέμενε το Στρατηγείο Φόρτιτερ. Από κει δεσμίδες φωτός, σε άτακτα χρονικά διαστήματα, έπεφταν πάνω σ’ όλη την «Πόλη Ένα». Μ΄ αυτό το σκανάρισμα, ικανό να διαπερνά ακόμα και τις πιο σκληρές επιφάνειες, πολύ δύσκολα μπορούσε να ξεφύγει κάτι αδήλωτο κι αδιευκρίνιστο, έμψυχο ή άψυχο. Οι κινήσεις μας ήταν λοιπόν ανά πάσα στιγμή προσβάσιμες, και η τιμωρία επιβαλλόταν και για ασήμαντα παραπτώματα, αρκεί να είχες παγιδευτεί από τις ακτίνες όταν έκανες κάτι άλλο που παραβίαζε τους καθημερινούς κανόνες, όπως π.χ. τις καθορισμένες ώρες του φαγητού και του ύπνου. Επίσης, μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας ή έκπληξης για κάτι συνηθισμένο ήταν ικανή να σε εκτοπίσει επί μήνες στο γυάλινο οίκημα, όπου η υψηλή θερμοκρασία έκανε αφόρητη την καθημερινότητα. Ξέρεις πως οι αντίθετοι στην πολιτική και στον τρόπο ζωής των Σέσοστριν, που τους είχαν πολεμήσει, εξαχνώνονταν αμέσως, κι ας πιστεύαμε τότε πως είχαν μεταφερθεί σε άλλο γαλαξία ή πλανήτη – εξαφανίζονταν ως νεκροί διά παντός. Αλλά αρχίσαμε να λέμε για τη Μπιάνκα και τον Βιτόριο και πήγαμε αλλού…

Γεράσιμος Δενδρινός, «Βήματα σε λιθόστρωτο», εκδ. Διάπλαση

Γεράσιμος Δενδρινός-Οδός Κορσικής

Κάθε απόγευμα, μια γριά γυναίκα

ωθώντας το αναπηρικό καρότσι του γιου της

που πάσχει εκ γενετής

από νοητική στέρηση,

περνάει κάτω από το παράθυρό μου.

Ένας άγγελος,

πότε καθισμένος στα ηλεκτροφόρα καλώδια,

στις κεραμιδένιες στέγες του χιονιά,

ή στα κλαδιά του κατάξερου δένδρου,

καμένου εδώ και χρόνια από κεραυνό,

πετάει προς τα εκεί για να προσφέρει

και πάλι, σκεπάζοντάς τους

με τα μεγάλα του φτερά,

όλη τη συμπόνια του ουρανού.

Γεράσιμος Δενδρινός-Λεωφόρος Νίκης

Αφόρητος ο εγκλεισμός μου, Κύριε.

Μένουν οι παλιές, ελάχιστες εκείνες μέρες,

οι ανέμελες, που την ερημιά συντρόφευε

η λιακάδα της πλατείας, οι άγνωστοι άνθρωποι,

τα παγκάκια με τα ζευγάρια,

η Λεωφόρος Νίκης, το κυμάτισμα της θάλασσας,

κι όλοι οι πεζοί μόνοι και σκυφτοί

να βαδίζουν προς τον Λευκό Πύργο,

σαν να ζητούσαν εν ειρήνη την ειρκτή

κι εσύ πάντα να λάμπεις μέσα μου

πάνω στα λόγια των άλλων να σημαίνεις

στους ψιθύρους πάντα να βρίσκεσαι,

στα νυχτερινά μουρμουρίσματα,

τα πληκτικά πρωινά να τέμνεις,

αλλά για να σε ανταμώσω τυχαία

στα γνωστά στέκια, ή να σε ακούσω έστω,

μέσα από την τηλεφωνική γραμμή

την άμεση, αλλά τη διαχωριστική,

που ενώνει προσωρινά, εμένα,

(ένα βήμα ατελές, συγκρουόμενο,

λικνιστό κι ετοιμόρροπο

βλέμμα θαμπό αλλά τόσο βουρκωμένο),

με σένα,

ούτε συζήτηση.

Γεράσιμος Δενδρινός- =Το ζώο]

 Το ζώο που κάθεται και σε κοιτάζει μέσα στο σκοτάδι, κι ύστερα, χαλαρωμένο, αποθέτει το κεφάλι στα πόδια του και κλείνει τα μάτια, είναι για μένα η πιο αφοπλιστική έκφραση στοργής. Ακόμα κι αν η κουρτίνα απ’ την απότομη ριπή του αέρα αγγίζει το πλούσιο τρίχωμά του, ούτε και τότε σαλεύει. Μόνο όταν σε δει να αδρανείς σιωπηλός, κουρασμένος, και σκυμμένος στα χαρτιά του γραφείου σου, τότε σε πλησιάζει αθόρυβα για ένα παρατεταμένο χάδι.

Γεράσιμος Δενδρινός- [ Από τους Συλλογισμούς ]

Πάντα λατρεύουμε τα ωραία πρόσωπα, αλλά δεν ξέρουμε πως ο πρωτογονισμός τους, η συνηθισμένη τους ζωή, η οικογενειακή τους μοίρα και η αρμύρα του τόπου τους, η ρουτίνα του βίου με την πυκνή σκόνη που πνέει στις γειτονιές τους, μας αναγκάζουν να πάρουμε ξανά τον δρόμο της επιστροφής και της απομόνωσης, αφήνοντας τη μνήμη να λαξεύει εντυπώσεις σκοταδιού και μάταιες ερωτικές συνευρέσεις. Είναι σαν τιμωρία, επειδή παράτησες και πάλι αναίτια τον κόσμο σου, για να πιεις ένα καφέ παρέα μ’ ένα σώμα χωρίς φωνή και συναίσθηση, με κοινό βίο, που χαμογελάει από άγνοια και ανία στην απελπισία.

Γεράσιμος Δενδρινός-Χωρίς

Είμαστε μόνοι, κι ας είμαστε μαζί.

Χωριστά αφήνουμε πίσω μας τις μεγάλες πολιτείες,

στις απέραντες ερήμους βουλιάζουμε μαζί,

στις οάσεις όμως ελπίζουμε ν’ ανταμώσουμε αυτόν

που θα μας αλλάξει για πάντα τη ζωή.

Θα βαδίζει δίπλα μας με το βλέμμα

στυλωμένο στον ορίζοντα,

έχοντας τα χέρια πάνω στους γερτούς μας ώμους.

Μη θλίβεσαι αν έχω άλλον στο μυαλό μου.

Έτσι κι αλλιώς, μια οπτασία ανέγγιχτη είναι.

Ζούμε μαζί κι ο αποχωρισμός μας θα γίνει,

όταν με παρασύρει κάποτε ο ποταμός της λήθης,

κι εσύ μείνεις πίσω με το αγαπημένο πρόσωπο,

που έκρυβες για χάρη του ένα ναό στο στήθος,

προσφέροντάς του φτηνά και δώρα ανούσια,

χωρίς να γνωρίζω τίποτε, μήτε εσύ για μένα

που υποτάχθηκα κάποτε ολόκληρος στη σαγήνη σου.

Είμαστε μαζί, αλλά ζούμε χωριστά.

Διαφορετικά όνειρα μας καθορίζουν και άνθρωποι.

Ο νους μας δεν επιστρέφει ποτέ στο ίδιο σπίτι,

όπου η ανία της ζωής σαλεύει στα δωμάτια.

Στα γυαλισμένα έπιπλα είδες απόψε το πρόσωπό μου,

ίσως να είμαι αυτός που στέκεται πλάι σ’ ένα δέντρο

γυμνό από φύλλα. Ο άνεμος παραδέρνει μόνο

τα ξερά κλαδιά που σαλεύουν χωρίς ανασασμό.

Ζω μονάχος, αλλά έχω εσένα πάντα στο μυαλό μου,

κι ας διάλεξα εσένα, έναν άλλο,

να με συντροφεύει στη ζωή.

Με σένα κοιμάμαι και με σένα ξυπνώ.

Ένα αδύνατο χέρι σφίγγω καθημερινά,

έτοιμο να ακρωτηριαστεί και να σαπίσει.

Είμαστε μόνοι, κι ας είμαστε μαζί.

Είμαι διαρκώς μαζί σου κι ας βαδίζουμε αλλού,

σε άλλο κήπο, σε άγνωστη θάλασσα, σε πλαγιά ξένη,

όπου ανεβαίνουν δρασκελώντας άγρια άλογα

με τις κυματιστές τους χαίτες.

Κάθε φορά που στέκονται για να πάρουν ανάσα,

στρέφουν και κοιτάζουν, σαστισμένα κάπως,

τις παρουσίες μας και τη σκιά που χαίνει μπροστά μας,

πάνω σε κοίτη ανάγλυφη και ξερή.

Γεράσιμος Δενδρινός-Στην άλλη ζωή

Για να γίνω αυτό που είμαι

παραβίασα πολλές πόρτες με αντικλείδι,

αντικρίζοντας το ίδιο υποτακτικό σκυλί

στον σκιερό διάδρομο, πεινασμένο για μέρες,

ψυχή ετοιμόρροπη, υποταγμένη

αλλά ξεδιψασμένη με δάκρυα της βροχής

σε γούβες της αυλής, ύστατο δώρημα Θεού

για κάθε ταπεινή δημιουργία.

Για να πετύχω αυτό που κατόρθωσα

σ’ αυτόν τον προθάλαμο του σπιτιού,

δέχτηκα στοργή κι αγάπη

και όχι τυχαία λόγια και υποσχέσεις

από εκπροσώπους ενός κόσμου

που κατάντησε ένα αδιάκοπο

μετερίζι και φιλόδοξες συναντήσεις

σε δρόμους όπου κανένα τροχοφόρο

δεν στάθηκε ποτέ να μας συντρέξει

στο λικνιστό μας βάδισμα για μια άλλη γειτονιά

με σπίτια παραδοσιακά

και άλλης υφής ανθρώπους.

Ιερά αγγίγματα από εγκαταλειμμένο ζώο,

σαν αυτά που δένουν αιώνια την ψυχή

κι αντιστέκονται, έτσι παγιωμένα μέσα στη μνήμη,

σε κάθε φθορά και παντός είδους θάνατο –

αυτά θυμάσαι, με τις αντηχήσεις της μνήμης

έμαθες να ζεις κι αυτές να διαδίδεις.

Γεράσιμος Δενδρινός-Υπερσιβηρικός

Για παιδιά θα έχω στο εξής τ’ αδέσποτα,

τα όρη για γονείς,

για συντρόφους τα βιβλία,

που βρήκα κάποτε τυχαία στην εξοχή,

λίγο πριν τους αβαθείς βάλτους.

Μαγευτικές ομορφιές κρύβουν τ’ αθέατα δάση.

Για χρόνια εσένα είχα εικόνα μου και φως,

μα το σκοτάδι έπεσε ατέλειωτο,

καθώς το τρένο έμπαινε

στο μεγαλοπρεπές Αικατερίνεμπουργκ

με τους ολόχρυσους τρούλους των εκκλησιών,

μίλια μακριά από το Βλαδιβοστόκ.

Κι έμεινε η φωνή του σαμάνου

να με καλεί στο παγωμένο σούρουπο.

Γεράσιμος Δενδρινός-Τριήμερο στη Λιβαδεία

Μακριά απ’ την Αθήνα δεν είχες χέρια.

Πάνω στο στήθος μια πλαγιαστή γραμμή,

λόγια ειπωμένα σε ξένο τόπο –

μέχρι που το τρένο έγειρε κάτω απ’ τη γέφυρα.

Ο κόσμος, απεγνωσμένος,

για να μην γλιστρήσει στο αιώνιο μονοπάτι

της σιγής, προτίμησε το πλευρό του κόσμου,

κι εσύ, ενώ πάσχιζες ν’ αγκαλιάσεις

τα ίδια δέντρα του δάσους,

άφησες για μας μονάχα την ηχώ

απ’ τις μετέωρες λέξεις σου.

Μακριά από την αγάπη δεν είχες χέρια.

Οι τοξότες στόχευαν ένα σώμα ξερό,

στην πολυκοσμία δεν κατάφερες να χαθείς,

ο αέρας θα κόμιζε και πάλι δυστυχία,

σε μοναχικά δωμάτια διαρκές το γέλιο σου,

ανήμπορος ν’ απολαύσεις την ευημερία των τόπων

δεν πρόλαβες να φύγεις μακριά.

Το σθένος της μνήμης σε στιγμάτισε,

υποθέσεις φτηνές κι απελπισμένες,

με τα χρόνια να φαντάζουν έκτοτε τα ίδια –

κληρονομιά σταλμένη για να στέκεται πλάι σου

– μία είναι η αλήθεια, αλλά τόσο φαύλη –

τι να γράφω τώρα.

Μακριά απ’ την Αθήνα δεν είχες μάτια

μήτε στον τόπο σου βρήκες παρηγοριά.

Γεράσιμος Δενδρινός-Ποιητής εν αποστρατεία [ Μίμησις Ν.Χ. ]

Όσοι με βρίζουν και με απεχθάνονται

νιώθω ότι με ευλογούν για το πέρασμά μου

από τούτη τη ζωή.

Μελετώντας τα ποιήματά μου σαν πολύτιμη

παρακαταθήκη, αναγνωρίζοντας πως

έχτισα με περισσή τέχνη

ένα τείχος ακλόνητο και στερεό,

είναι σαν να παραδέχονται με τις εξαντλητικές

συζητήσεις, τα κείμενα και τις τυχόν διαφωνίες τους,

πως κάτι κατόρθωσα κι εγώ,

κάτι κατέκτησα επιτέλους σαν γραφή

για τη ρημάδα την αιωνιότητα.

Γεράσιμος Δενδρινός-Η τιμή της πορφύρας

Σκηνές από την κατεχόμενη Αθήνα

Εγώ ήμουν αυτός που τόξευες εκείνο τον καιρό.

Κι όταν παρήλθαν οι καιροί,

μια κουστωδία αγγέλων έστειλα

για να σε θεραπεύσει από τα ψυχικά σου τραύματα.

(Ποτέ δεν παρουσιάστηκα αυτοπροσώπως.

Η επανεμφάνισή μου θα ήταν

και πάλι αιτία για παλιές αναμετρήσεις

κι αδίστακτες διαμάχες).

Το να εκτεθώ στα λόγια σου

ήταν σαν να όφειλα στον εαυτό μου ξανά

σειρά δεινών σε αφύλακτα πεζοδρόμια

με τηλεφωνικούς θαλάμους

κατειλημμένους εδώ και χρόνια από φίλους

που σε εχθρεύονται και σε αγαπάνε συγχρόνως.

Πλήρωσα αρκετά για τις αμαρτίες της γραφής

σε πολύβουα, καλλιτεχνικά στέκια,

σε αλάνες με σκηνίτες τσιγγάνους,

ανακαινισμένα αρχοντικά με φθαρτά υλικά,

που δεν άντεξαν σεισμούς, παρά μόνο δαίμονες.

Τώρα που διδάχτηκα τόσα

απ’ την ιώβεια υπομονή και την καταδίκη,

ψιθυρίζω κάθε πρωί μέσα στους κήπους,

στο ίδιο σκιερό μονοπάτι του απαλλαγής,

όλα μου τα μυστικά.

Μέσα στην ένταση και στο αιφνίδιο αναφιλητό,

είναι σαν να ξαναβλέπω τα παλιά μου όνειρα

να εκπληρώνονται στην άλλη ζωή.

Γεράσιμος Δενδρινός-Τα πιο πολύτιμα

 Κάποτε θα ξανάρθεις προς στα μέρη μας.

Θα στέκομαι στην ίδια γέφυρα,

κοιτάζοντας κάτω τα μικρά πλοία να περνούν

μέσα στον αφρώδη ανασασμό των κυμάτων.

Η ώρα και πάλι ακίνητη στα μάτια μου

και το σώμα μου θα μουδιάσει ξανά

από το παλιό γεγονός του αποχωρισμού,

τότε που τα χρόνια έγιναν επώδυνα

ζώντας μέσα στους ίδιους δρόμους,

όπου περπατήσαμε και σταθήκαμε

για να θαυμάσουμε τις βιτρίνες

με τα χιλιάδες αποτυπωμένα πρόσωπα.

Φώτα που έσβησαν ξαφνικά ήταν για χρόνια η ζωή μου.

Την απουσία σου κάλυψα με αλλότρια αγγίγματα.

Πλήθος από ενδιαφέροντα γεννήθηκαν

και μια στοργή για όλους και για όλα

με αναζωογονούσε.

Ταξίδια ως την άκρη της γης,

με τον πόνο σύντροφο σε κουπέ συρμών

που μύριζαν καπνό και τσάι.

Το ξέρω πως θα έρθει η μέρα που θα σε ξαναδώ

και στην πόλη θα πέσει εκείνο το αναστάσιμο φως.

Όμως την περίοδο της απομόνωσης,

το καθημερινό μούδιασμα του πόνου

που μου χάρισε αυτή η περίοδος,

την αγάπη που έλαβα και πήρα,

την ιερή ησυχία και τα νέα μου αποκτήματα

τότε που σε άλλα δωμάτια εσύ παρέδιδες

με τόση ευκολία το σώμα σου,

δεν μπορώ με τίποτε

να προδώσω.

Γεράσιμος Δενδρινός-Σεντόνια

ΣΕΝΤΟΝΙΑ

Ἀπόψε εἶδα σέ ὄνειρο τόν ἀδερφό μου
ν’ ἁπλώνει στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ μας
κάτασπρα σεντόνια μέ ἀχνά ἀποτυπώματα φιλιῶν
πού τοῦ χάρισε μιά νύχτα ἐκείνη ἡ ὁπτασία,
χαμένη ἕνα μεσημέρι στήν ὁρμή τοῦ νεροῦ─
κατέβαινε ἀπό τό βουνό παρασέρνοντας
χώματα, σπίτια, ἀνθρώπους, στέγες ἐπικλινεῖς,
(ἀνάπαυλα τῶν πουλιῶν για τό καθιερωμένο ταξίδι τους)
καί ἀγάλματα θεῶν πού ποτέ δέν ἀκοῦνε
τίς προσευχές μας.

Τόν θυμᾶμαι συχνά ἀνεβασμένο
ὑπερήφανα στή μηχανή του,
προτοῦ πάρει τή μοιραία ἀπόφαση
νά συναντηθεῖ μαζί μέ τήν ὁπτασία ἐκείνη,
σέ κάποιο ἀστρικό σμῆνος, ἔτη φωτός μακριά,
μιά νύχτα σάν αὐτή πού τόν ἐπισκέφτηκε ἡ χάρη,
ἀκολουθῶντας ξέφρενη πορεία πρός τήν ἀπαγορευμένη
κι’ ἀπότομη διάβαση.

Γεράσιμος Δενδρινός-ΑΥΛΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΟΝΙΑ

Τους θερινούς μήνες,
καταξιωμένοι ποιητές,
ζώντες και νεκροί,
μαζεύονται κάτω απ’ την τέντα της αυλής,
αφήνοντας λίγο απ’ το περίσσευμά τους
στο παιδικό μου καπέλο.

Διαβάτη, μην μας προσπερνάς.

Γι’ αυτούς έστρωσα το καλύτερο εργόχειρο
στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού
που έχουμε για τους επισήμους.

Πηγή:https://www.facebook.com/invialoca/posts/10218209636775069

Γεράσιμος Δενδρινός-(Αρχείον του Φωτίου Σακελλίωνος, Αλεξανδρεία, εν έτει 1952, αγορασμένο από παλαιοπωλείο της πόλης το 2011) ΤΩΝ ΑΙΝΙΓΜΑΤΩΝ Η ΑΙΓΛΗ

Αναμφιβόλως, η ποιητική συλλογή Τα Αινίγματα του Πολύβιου,
νεαρότατου ανθυπολοχαγού της Αγγλικής Φρουράς
εις Πορτ Σάιντ, υιού Αγγλοέλληνος φωτογράφου,
μ’ Αλεξανδρινές ρίζες ήτο θαυμασία.
Του έγραψα επαινεστάτη κριτικήν εις το περιοδικόν
Νέα Ζωή, κι’ αυτός, εις αντάλλαγμα,
προσφέρθηκε να με συναντήσει.

Έκανε ζέστη, μήνας ήτο Ιούνιος, όταν τον ανέμενα
στο καφενείον του ξενοδοχείου «Μετροπόλ»,
στον τέταρτο όροφο όπου στεγάζονται
τα γραφεία της Εταιρείας Υδρεύσεως,
όπου ειργαζόμην από πολλών ετών,
– φράσις επονείδιστος δι’ εμέ, που είμαι πλέον
εις το γέρμα του βίου και εις το αόρατο
κι’ ανεπαίσθητο δίχτυ του θανάτου.

Ο νεαρός κατέφθασε με την Αγγλίδα σύντροφό του.
Ενδεδυμένος την στολήν, έλαμπε μέσα στα παράσημα,
( αξιώματα της ξηράς αλλ’ όχι ενδόξου πολέμου ),
το ίδιο κι’ εκείνη, παρ’ όλο που εφαίνετο
μεγαλύτερη με το έντονο φτιασίδωμα
το πτυχοειδές της φόρεμα, την κορδέλα και τ’ άνθη
πίσω απ’ το ανασηκωμένο γείσο του καπέλου.
Μ’ εχαιρέτησεν τυπικώς, ενώ έσφιγγε
εις την παλάμη της την δική του.

Όταν ήλθαν τα κεράσματα,
η συζήτησίς μας, κορυφωμένη περί τα ποιητικά,
ήτο ψυχρά ήδη. Ο ποιητής σαστισμένος έδειχνε,
φοβισμένος μάλλον, ενώ η κοπέλα αδιάφορη,
έχοντας μονίμως το βλέμμα στα σταθμευμένα
δίπλα στους φοίνικες παϊτόνια της πλατείας Μανσσεγιά.
Κάποια στιγμή, ο Πολύβιος μ’ έδειξε ένα ποίημα
που με είχε αφιερώσει. Ήτο μέτριο, δεν θύμιζε καν
των Αινιγμάτων την αίγλη.
Ούτε που πρόλαβα τίποτε να είπω,
όταν με ανακοίνωσε τον γάμο του εις δέκα ημέρας
εις το Πορτ Σάιντ, κι’ εκείνη να γέρνει τότε εύχαρις
το κεφάλι τρυφερά εις τον ώμον του.
Τα βλέμματά των, άκρως σημαίνοντα,
μου προκάλεσαν αίφνης αμηχανία κι’ ενοχή.

Φεύγοντας, ενθυμούμαι πως ο ήλιος
ήτο σιμά εις την δύσιν του και δυνατός αγέρας
φυσούσε απ’ την παραλία.
Τ’ αφιερωμένο ποίημα απ’ τα χέρια μου εγλίστρησε•
παρασυρμένο απ’ τ’ αραιό σύννεφο της άμμου
χάθηκε προς το μέρος της θάλασσας
που φυραίνει με τα χρόνια.

Δεν ελυπήθηκα για το ποίημα που έχασα,
όσο για την τέχνη της ποιήσεως,
που ίσως με τον γάμο ατονήσει και λησμονηθεί,
και σβύσει δια παντός η ικανότης εκείνη,
και της δημιουργίας των στίχων η υπεροχή.

Γεράσιμος Δενδρινός-[Αρχείον Σακκελίωνος, εν Αλεξανδρεία 1953] ΔΕΗΣΙΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΩΣ 370 μ.Χ. [ K. Καβάφης ]

[Αρχείον Σακκελίωνος, εν Αλεξανδρεία 1953]

ΔΕΗΣΙΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΩΣ 370 μ.Χ. [ K. Καβάφης ]
Ανάπαυσε τες νύχτες μου, Κύριε,
οσάκις προσπαθώ την αγρύπνια μου
μ’ αναγνώσματα τερπνά να περισώσω
τα μόνα που ευχαρίστησι μου προσέφεραν
σε τούτη την ζωή.

Στο δωμάτιο ταπεινώς λάμπει η φλόγα του κεριού
μπροστά σε βυζαντινό εικόνισμα των Αρχαγγέλων,
αγορασμένο στο Γκραντ Μπαζάρ της Πόλης.
Κι’ αυτή την νύχτα, το παραμιλητό της μητέρας
με ιστορίες ανθρώπων θα με συνοδεύει
που επέρασαν κάποτες μπροστά από τα μάτια της
από τον θάνατο μην λησμονηθέντες.

Με φοβίζει καθώς το τέλος πλησιάζει,
μ’ αναστατώνει η αβεβαιότης και το χάος
των ετών που ακολουθούν.

Παραδομένος σπανίως εις του ονείρου την σαγήνη
χάλκινα πρόσωπα γιγαντώνονται εμπρός μου
από συναντήσεις συναλλαγής με ανθρώπους
που εξαργυρώνουν την αγάπη με το κέρδος.
Απάλειψε αν μπορείς τον παρασυρμόν
και τες μετέπειτα ανόφελες τύψεις μου.

Ουδέποτε σου εζήτησα ημέρας δόξης.

Εξάλειψε τας εμμονάς μου, Κύριε,
αφού γνωρίζω πως οι ανάλογες ικεσίες
ωσάν τον έρωτα είνε•
σπανίως έχουν ανταπόκρισιν
και ουδέποτε λυτρωτική γαλήνη.

[1916;]

«Συλλογισμοί» του Γεράσιμου Δενδρινού

Πάντα στη ζωή επιδίωκα να έρχομαι τελευταίος, για να βλέπω ποιους επιστράτευαν οι πρώτοι για τις επιτυχίες τους.

1. Οι σπάνιοι άνθρωποι σε πάνε παραπέρα. Οι κοινοί σε σταματάνε για να σε ρωτήσουν πού είναι η πιάτσα των ταξί ή σε ποιο δρόμο γίνεται διαδήλωση για να φωνάξουν τα δικαιολογημένα παράπονά τους. Κι εσύ που καταγίνεσαι ολοένα με τα ενδιαφέροντα της μοναξιάς, έχεις πάντα το βλέμμα στραμμένο προς την Ανατολή: Αυτό που δεν είμαστε ή που δεν γίναμε, θα μας αγκαλιάσει στην άλλη ζωή.
2. Είσαι η αδυναμία μου, γιατί ανέκαθεν απευθυνόμουν σ’ αυτό που δεν είσαι ή δεν υπήρξες ποτέ, και όχι σ’ αυτό που είσαι. Με αυτό που θα ήθελα να είσαι ασχολούμαι, και σε αυτό πάντα καταλήγω. Μην με λυπάσαι. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος να σ’ αγαπήσει χωρίς αποδοχή, κι αυτός έτυχε να είμαι εγώ. Έμαθα να συμβιώνω χρόνια τώρα με τη λύπη. Σκέπτομαι καθαρότερα κι ελπίζω τα λιγότερα. Η μοίρα του κόσμου είναι κοινή: πίσω από ανεύθυνους και χαλασμένους ανθρώπους τρέχει για ένα λειψό χάδι η μισή υφήλιος.
3. Οι πνιγμένοι μετανάστες σχηματίζουν τον δικό τους αστερισμό στον ουρανό.
4. Σαφώς και σε θυμάμαι. Ήσουν μαζί μου στην έρημο όταν μας πετροβολούσαν τα παιδιά των βεδουίνων.
5. Κοιτάζω κάθε πρωί το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Αδύνατο να είμαι εγώ εκείνο το παιδάκι, που, όταν του έκαναν κάποιο δώρο, χαιρόταν υπερβολικά, γιατί θα το χάριζε κι αυτό στους φίλους της γειτονιάς χωρίς καμία λύπη ακόμη κι αν υπήρχε η περίπτωση να το ξεχαρβαλώσουν.
6. Αύριο ανάβουμε τα φώτα σε όλον τον συσκοτισμένο κόσμο.
7. Να πεις στον εξομολόγο σου να σου εκμυστηρευτεί, έστω και μια φορά, τις δικές του αμαρτίες.
8. Μην γράφετε τίποτε. Τα πάντα έχουν ειπωθεί και μάλιστα καλύτερα. Ακόμα και οι κάλτσες που φοράτε, τις πρόβαρε μια μέρα ο Τσέχοφ και τις πέταξε.
9. Καμιά φορά πρέπει να είσαι σκουπίδι, ακόμα και στραπατσαρισμένο, και να λάμπεις μέσα στον σωρό για να σε αποδεχτούνε.
10. Στις παρελάσεις, ποτέ δεν κοιτούσε την παράταξη των παιδιών που κατηφόριζε με ρυθμικό βήμα προς το μνημείο των πεσόντων. Επικέντρωνε πάντα το βλέμμα του ψηλά, στο μεγάλο μπαλκόνι του γηροκομείου με τους καθισμένους υπερήλικες σε καρέκλες και αναπηρικά καροτσάκια.
11. Αυτή την εικόνα θέλω να βλέπω: να έρθεις απρόσκλητος και να μου κλείσεις για πάντα τα μάτια.
12. Στους γονείς μου οφείλω το ζην, ενώ στους δασκάλους μου τη βότκα και το τζιν.
13. Τα ποιήματα είναι σαν πουλιά. Όσο πετούν, αξίζουν.
14. Μην απελπίζεσαι. Το δέντρο της πλατείας δεν θα πέσει ποτέ επάνω σου. Τους χτυπημένους από κεραυνό τους παρακάμπτει. Τώρα βάζει στόχο κάτι σαν εμένα.
15. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Ακρόπολη είναι καλύτερη από το λυόμενο που έχτισε ένα καλοκαιρινό βράδυ του 1970 με τσιμεντόλιθους στο Μπλε Λιμανάκι της Σαλαμίνας η κυρα-Σεβαστή με τον σύζυγό της, έχοντας φως από μπαλαντέζα, και στη στέγη του ελενίτ οι βίδες σκούριαζαν αμέσως με τις πρώτες βροχές.
16. Να έρθεις, όποτε θέλεις, στην πλατεία, όπου τα αδέσποτα με τα θλιμμένα τους μάτια είναι σαν να σου ψιθυρίζουν μυστικά, έτσι καθισμένα στην πρασιά μέσα στον ήλιο ή στα γύρω πεζοδρόμια. Αυτά έχω για παιδιά μου. Αραιά και πού, άγραφα βιβλία αφήνω στα κλαδιά των δέντρων, μήπως και ωριμάσουν σαν τους καρπούς και πέσουν στο καλωσόρισμα της ζωής που σφύζει τριγύρω.
17. Μη ζητάς ποτέ τίποτε κι από κανέναν. Το κάθε είδους αντάλλαγμα είναι σκουριά πάνω σε σιδερένια ταυτότητα. Μόνος σου να διευθετείς τα του οίκου σου. Μην σκέπτεσαι πρόσωπα και να μην επενδύεις σε ανθρώπους. Οι μέριμνες του βίου είναι σταθμοί που μέσα τους χάνεσαι, όπως και τόσοι άλλοι. Τα ζώα που τρέφεις σπίτι σου ή ταΐζεις στην κοντινή πλατεία, ό,τι διάβασες κι αφομοίωσες και όχι ό,τι έγραψες, είναι η περιουσία σου σ’ αυτή τη ζωή.
18. Όσο μεγαλώνεις, είναι καλύτερο να κλείνεις πόρτες και όχι να τις ανοίγεις διάπλατα. Δεν έχεις καιρό για το κενό, παρά για το πλήρες, το κόσμιο και το ευπρεπές. Κι αυτό δεν σου το δίνουν οι άνθρωποι που στέκονται έξω από την πόρτα σου, οι νεοφερμένοι επισκέπτες, ακόμη και οι παλαιοί. Το ανακαλύπτεις μοναχός σου. Κατά τ’ άλλα, η ζωή προχωρεί με ανταγωνισμούς και λοιδορίες. Γεννηθήκαμε για να αγναντεύουμε από μακριά τους φτηνούς θριάμβους των άλλων, που αποκτήθηκαν με στοιχήματα και αμοιβαίες υποχωρήσεις.
19. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα για τον νάρκισσο, που, παρόλο που τον σημαδεύει ο χρόνος, εξακολουθεί να θαυμάζει την εικόνα του στον καθρέφτη. Όταν η πόζα παρακμάσει και συρρικνωθεί και τα ωραία ρούχα δεν του πάνε πια στο πρόσωπο, τότε θα θαμπωθεί από τα αναμμένα φώτα, ενώ από κάπου αντιλαλεί βραχνά η σάλπιγγα, σημάδι πως ήρθε η ώρα να γίνει ο ίδιος χώμα και νερό.
20. Το ζώο που κάθεται και σε κοιτάζει μέσα στο σκοτάδι, κι ύστερα, χαλαρωμένο, αποθέτει το κεφάλι στα πόδια του κλείνοντας τα μάτια, είναι η πιο αφοπλιστική έκφραση στοργής. Ακόμα κι αν η κουρτίνα απ’ την απότομη ριπή του αέρα αγγίζει το πλούσιο τρίχωμά του, ούτε και τότε σαλεύει. Μόνο όταν σε δει να αδρανείς σιωπηλός, κουρασμένος και σκυμμένος στα χαρτιά του γραφείου σου, τότε σε πλησιάζει αθόρυβα για ένα παρατεταμένο χάδι.

Ο Γεράσιμος Δενδρινός (1955) σπούδασε ελληνική φιλολογία. Έργα του: 1] Ένα πακέτο Άρωμα, διηγήματα, Κέδρος 1995, 2] Απέραντες συνοικίες, μυθιστόρημα, Κέδρος 2001, 3] Χαιρετίσματα από το νότο, μυθιστόρημα, Κέδρος 2003, στο οποίο βασίστηκε η ταινία του Δημήτρη Μακρή Χαιρέτα μας τον πλάτανο (ξένος τίτλος: E Tanti Saluti), η οποία διαγωνίστηκε το 2004 στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, 4] Άλκης, νουβέλα, Μεταίχμιο 2003, 5] Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, ταξιδιωτικό κείμενο, Κέδρος 2006, 6] Φραγή εισερχομένων κλήσεων, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2006, 7] Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..) 2015 και 8] Βήματα σε λιθόστρωτο, Διάπλαση, 2018. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Αναδημοσίευση από:https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/pezografia/11939-syllogismoi