Σκηνές από την κατεχόμενη Αθήνα
Εγώ ήμουν αυτός που τόξευες εκείνο τον καιρό.
Κι όταν παρήλθαν οι καιροί,
μια κουστωδία αγγέλων έστειλα
για να σε θεραπεύσει από τα ψυχικά σου τραύματα.
(Ποτέ δεν παρουσιάστηκα αυτοπροσώπως.
Η επανεμφάνισή μου θα ήταν
και πάλι αιτία για παλιές αναμετρήσεις
κι αδίστακτες διαμάχες).
Το να εκτεθώ στα λόγια σου
ήταν σαν να όφειλα στον εαυτό μου ξανά
σειρά δεινών σε αφύλακτα πεζοδρόμια
με τηλεφωνικούς θαλάμους
κατειλημμένους εδώ και χρόνια από φίλους
που σε εχθρεύονται και σε αγαπάνε συγχρόνως.
Πλήρωσα αρκετά για τις αμαρτίες της γραφής
σε πολύβουα, καλλιτεχνικά στέκια,
σε αλάνες με σκηνίτες τσιγγάνους,
ανακαινισμένα αρχοντικά με φθαρτά υλικά,
που δεν άντεξαν σεισμούς, παρά μόνο δαίμονες.
Τώρα που διδάχτηκα τόσα
απ’ την ιώβεια υπομονή και την καταδίκη,
ψιθυρίζω κάθε πρωί μέσα στους κήπους,
στο ίδιο σκιερό μονοπάτι του απαλλαγής,
όλα μου τα μυστικά.
Μέσα στην ένταση και στο αιφνίδιο αναφιλητό,
είναι σαν να ξαναβλέπω τα παλιά μου όνειρα
να εκπληρώνονται στην άλλη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου