Γαλάτεια Καζαντζάκη-Αμαρτωλό

Στη Σμύρνη Λέλα, Ηρώ στη Σαλονίκη,

στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό...

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...

Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;

Αν ξέρω, ανάθεμά με!

Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...

'Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου

θολές σβησμένες ζωγραφιές

κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!

Το σήμερα χειρότερο απ' το χτες

και τ' αύριο απ'το σήμερα θε να 'ναι...

Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισές

κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...

Γλέντια, καβγάδες ως να φέξει,

αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού

κι ενέσεις 606.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι

όλη η ζωή μου του χαμού...

Μ' από την κόλασή μου στο φωνάζω:

εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

                                                       Νένα Βενετσάνου -Αμαρτωλό 

                         

Γαλάτεια Καζαντζάκη-Καρτερούσα τον έρωτα

Καρτερούσα τον έρωτα κι ́ έλεα θάρθη ένα βράδυ
δίχως μήνυμα, αθόρυβα σαν ανάλαφρο χάδι.
Θάρθη αγάλια κι ́ ως έρχεται το κρινάκι στα χιόνια
κι ́ ως με μιας ανθοσκέπουνε τ ́ άγριου βάτου τα κλώνια.
Θάρθη ως μέρα πασίχαρη στην καρδιά του Γενάρη
που σκορπίζει τα σύννεφα μ’ ανοιξιάτικη χάρη
κι ́ όλη χαίρεται απάντεχα η βαρύθυμη πλάση
και ξεχνιέται στο ηλιόχαρο ξαφνικό της γιορτάσι!
Καρτερούσα τον έρωτα να χυθή στό έρμο σπίτι
σαν το φως στο ηλιόχαρο του γλυκού αποσπερίτη
κι όλα γύρω να λάμψουνε κ ́ η καρδιά μου ένα αστέρι
μιας καλόβουλης μάγισσας σαν να τ ́ άγγιξε χέρι.
Καρτερούσα τον έρωτα κι ́ ήρθε! μα ήταν ωιμένα
σκοτεινός, και στην όψη του χαμογέλοιο κανένα.
Δεν επράυνε, κι ένιωσα στην καρδιά μου τον τρόμο
όπου ανοιώνουμε άγνωρο, σαν τραβάμε ένα δρόμο.
Κι ́ ως τα μάτια του στύλωσε στα δικά μου ευθύς είδα
της σκλαβιάς μου πώς έπλεκαν την βαρειάν αλυσίδα.
Είμαι ́γω που περίμενες, κι ́ ήρθα! Μούπεν αγάλι
και το χέρι του απίθωσε στο σκυφτό μου κεφάλι...
Καρτερούσα τον έρωτα κ ́ έλεα θάρθη ένα βράδυ
δίχως μήνυμα, αθόρυβα, σαν ανάλαφρο χάδι!
Κι ήρθε αμίλητος κι ́ άγριος σαν αφέντης κουρσάρος,
τη χαρά φέρνει κάποτε, συχνά γίνεται χάρος!
Στην τρανή του τη δύναμη, ωσάν σε ακροποτάμι
αφημένο στο δρόλαπα μοναχό ένα καλάμι.
Τη ζωή μου ακυβέρνητη μες στα δυο του τα χέρια
πότε την πάει στα τάρταρα, πότε ψηλά ως τ ́ αστέρια,
κι ́ όπως του ήλιου το φίλημα το λουλούδι ανασταίνει
κι ́ ύστερα έρχεται η πύρη του και σκληρά το μαραίνει.
Η ψυχή μου στο φίλημα το δικό του σαν κρίνο
πότε ανθεί, πότε καίγεται στη φλόγα του ως εκείνο