Πασχάλης Κατσίκας - Φοιτητικές εστίες

Μετά το πρώτο ραντεβού

κάτω από την Καμάρα

με φίλησες στο κρύο μάγουλο

Στις σκάλες πριν χαθείς

γύρισα στο δωμάτιο 

Με τα ρούχα ξάπλωσα

δίχως να πλυθώ

Μόνο το βράδυ εκείνο

με ονειρεύτηκα ανάμεσα στα σύννεφα

Πασχάλης Κατσίκας, Νήσος Κίρκη, Δρόμων 2024.

Πασχάλης Κατσίκας - Νοσταλγία

Ήρθες σε πανί λευκό

ένα κερί να μου χαρίσεις

όπως εκείνα που ’φτιαχνες

Αφού τρυγήσαμε το μέλι

βγήκα βρεγμένος από το σινεμά

τη φλόγα έβαλα κάτω απ’ το πέτο

Ας αναβλύζουν οπτικά εφέ στο εξής

Θα βηματίζω αέρινα με τους κομπάρσους

Νήσος Κίρκη, Δρόμων, 2024.

Πασχάλης Κατσίκας - Το δωδεκαήμερο

Ουρλιάζει το αλυσοπρίονο

στο άγγιγμα του πλαστικού δέντρου

Οι φωτογραφίες χλωμές πάνω στο τζάκι

με δυο σώματα σάπια

στα άλλα δύο μούχλιασε το χαμόγελο

Άδειες οι κόκκινες κάλτσες

μελομακάρονα δεν αναβοσβήνουν στην πιατέλα

και οι κουραμπιέδες ξύλινοι με άχνη ληγμένη

Οι Κάηδες ενηλικιώθηκαν

έπαψαν να τρέφονται με φίδια και σκουλήκια

Τα οικογενειακά άλμπουμ μαγαρίζουν

Κακομούτσουνοι και σιχαμένοι

έμειναν νάνοι γεμάτοι σακατιλίκια

για να χωράνε στις κορνίζες

* Κάηδες: καλικάντζαροι

Πασχάλης Κατσίκας -Μάνα

Όσα βιβλία διάβασα είναι θαμμένα σ’ ένα ντουλάπι.
Ποντίκια έφαγαν το βελούδο απ’ τα ροδάκινα.
Ήρθε ο χειμώνας, το μέλι δεν λάμπει πια μέσα στο γάλα.
Οι καθρέπτες των εφηβικών ματιών
θόλωσαν ένα βήμα πριν την ενηλικίωση
κι ένα παρατεταμένο κλάμα
έρχεται να θραύσει την κρούστα της λάσπης.
Στην αθέατη εξορία της σπείρας του χρόνου,
ο φρουρός έξω από την πόρτα υποψιάζομαι πως είναι νεκρός.

Πασχάλης Κατσίκας - Οι ανεμώνες της Πύλου

Αυτός επάνω είναι ο ουρανός
Πίσω από τον καθρέφτη
Μες στο νερό εμείς
Άμμος κινούμενη από κάτω
Με σώμα κάπως κυλινδρικό
Εκεί θα αποικίσουμε
Αν το επιτρέψει ο Γερηνιώτης Νέστορας
Ανθόζωα της θάλασσας
Γερά θα γαντζωθούμε με το πόδι
Πάνω σε στέρεο από κοχύλια σώμα
Δεν θα πλανιόμαστε άλλο εδώ κι εκεί
Ζημιά αδύνατον να φέρουμε έτσι
Στον λαίμαργό σας κόσμο.

Πασχάλης Κατσίκας ( 1971 - )

Πηγή: «Λογοτεχνικό δελτίο για τον άνθρωπο
τη λογοτεχνία της έκφρασης μέχρι την ουτοπία»
Τεύχος 27ο – Σεπτέμβρης 2023

Πασχάλης Κατσίκας - Ο μόδιστρος

Με επιδέξια χέρια
ξετυλίγει τόπια ύφασμα
κόβει ολόισια τις αναμνήσεις
πετάει τα παλιά του υπογείου
που ’ναι φτηνότερα
εδώ και χρόνια μουχλιασμένα

Μου ράβει σάβανα
απ’ του ισογείου
να είναι σίγουρος
πως όσοι έρθουν
για τον τελευταίο ασπασμό
θα με θυμούνται αγέραστο.

Ρετάλια, Θεσσαλονίκη 2020.

Πασχάλης Κατσίκας - Νεκρά πλοία

Με κάθε ρουφηξιά πυρώνει
το βλέμμα σου στα δάχτυλα
Το τραγούδι μου γλιστρά
Πίσω απ’ την ομίχλη γαντζώνεται
σε φτερούγες αποδημητικών πτηνών
Οι νεφέλες στενάζουν
Λικνίζουν τα νεκρά πλοία
Κι εσύ, σ’ ένα λιμάνι χιονισμένο,
σφυρίζεις τον σκοπό
που πέφτει από τα δέντρα

Πηγή: Τα κόκκινα πουλιά, εκδ. Δρόμων, 2022.

Πασχάλης Κατσίκας Δύο Ποιήματα

 ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ

Μια ζοφερή νύχτα ονειρεύτηκες κόκκινα πουλιά

μέσα σε παραλήρημα

σκέπασαν άξαφνα με κρότους έναν ακάνθινο ουρανό

Από τότε κοιμάμαι μ’ εκείνα τ’ αγκάθια

καρφωμένα στον φάρυγγα

ουρλιάζω στα φλαμίνγκο σου ν’ αποδημήσουν

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

στον γιο μου

Έδωσα μιλιά στα δέντρα

κι αισθήματα στα τρεχούμενα νερά

ποιήματα έγραψα στα χώματα

Όταν με καταπιούν ν' ακούς τη φωνή μου

πάνω στο δέρμα της μάνας μου, της γης

Πασχάλης Κάτσικας, Τα Κόκκινα Πουλιά, Εκδόσεις Δρόμων, 2022