Τρίζω και σείομαι
όταν με πετάς ψηλά
και με τινάζει η ανάσα σου
ραγίζουν τα λεπτά ξυλάκια
που με συγκρατούν
και κουδουνίζουν
τα βραχιόλια μου
καλώντας τον ήλιο
να λιώσει το χρυσάφι τους.
Πουλάκια αποδημητικά
με πιάνουν από τις γωνίες
και με ξαναφέρνουνε στο Νότο.
Τα πέρα μέρη
Ό, τι σου ζήτησα παιδί,
Θεέ,
δεν το 'κανες.
Τότε φοβόμουν ότι έφταιγα.
Τώρα ξέρω: δεν μπορείς.
Ανοίγω το βήμα μου
τις Κυριακές
όταν περνάω μπροστά
από τους τρούλους σου,
να μη με δεις
που το ψωμάκι
το επιούσιο
το βρίσκω
σε άλλο φούρνο.
Τα πέρα μέρη
Σαν φάρος κατακόκκινος
έλαμπε όλη τη νύχτα
το παιδί
τα πυρωμένα μάγουλα
άνοιγαν ένα μονοπάτι
στο αδιάβατο
εκεί που βρίσκεις ψηλαφητά
το δρόμο
αγγίζοντας θερμόμετρα,
κομπρέσες και σιρόπια
μαλλάκια ιδρωμένα
ώσπου σου δένει στο λαιμό
ένα σκοινί ο τρόμος
που έρχεται από άγνωστες
νύχτες σε σπηλιές
και σε τραβάει με τινάγματα
μην ξεχαστείς
μην υποθέσεις
πως κάπου, κάποτε, αλλού
θα ξαναβρείς τον ύπνο.
Μυρσίνη Γκανά, Τα πέρα μέρη, Εκδόσεις Μελάνι, 2017.
Εγώ ήθελα να 'σαι
μια προσευχή
σαν του Προσκυνητή,
αυτή που συντονίζεται
με τους χτύπους της καρδιάς
και κυλάει στην ανάσα
χωρίς σκέψη καμιά.
Αλλά εσύ είσαι μια ξένη γλώσσα
γεμάτη εξαιρέσεις
και λέξεις αμφίσημες
πολύπλοκο συντακτικό.
"Απταίστως" δεν θα γράψω ποτέ
στο βιογραφικό μου
δίπλα στο όνομά σου.
Τα πέρα μέρη, εκδόσεις Μελάνι
Κι αν ήρθε αυτή η άνοιξη
ήταν ο χειμώνας αδύναμος
και άσχημος.
Μπαίνει ο Απρίλιος
και δεν είναι ούτε σκληρός
ούτε γλυκός,
μου λείπουν
όσα με σέρναν απ’ τη μύτη,
χώμα νοτισμένο και
άνθη νεραντζιάς
κλαδιά κομμένα
κι εκείνη η μυρωδιά του αέρα
την πρώτη μέρα που βάζεις κοντομάνικο
και θέλω να γυρίσω εκεί
που ό,τι άστραφτε
ήταν θεϊκό
και ό,τι θρόιζε
είχε αθάνατη ψυχή.
Βραδιάζει όλο και πιο αργά
μαζεύω το χρυσάφι του απογεύματος
το φοράω στο δάχτυλο
το τυλίγω με πανί,
ανοίγω, το κοιτάζω όταν λείπεις
Τυφλώνομαι
Όλα τα αναρριχητικά
που φύτεψες γύρω μου
μεγάλωσαν
σκαρφάλωσαν
και με σκεπάζουν.
Κρίμα που λείπεις
και δεν θα ψάξεις
να με βρεις.
Τα Πέρα Μέρη, 2017
Σκέψου
να είχαμε μαζί ένα παρελθόν.
Να είχαμε γνωριστεί παιδιά
σε κάποιο εξοχικό
να μας έδεναν
μεσημέρια με ζέστη
βαρετά κι ιδρωμένα
και βράδια με λουκουμάδες
και παγωτά στις πλατείες.
Και να βρισκόμασταν τώρα ξανά
και να ‘κλειναν ξαφνικά
τα χρόνια
πόρτες συρόμενες πίσω μας
και στα τετράδια να γινόταν
οι παρατατικοί
μέλλοντες διαρκείας.
*
Άνοιξα ένα σύκο
και είδα τη νύχτα
που καταπίνει
σιγά σιγά
τον Αύγουστο.
*
Ευτυχώς που ήρθες.
Δεν άνοιξες τη θάλασσα
στα δύο
δεν μετακίνησες οροσειρές
δεν έβαλες εσύ μπροστά
το μοτεράκι που πολλαπλασιάζει
τη ζωή
δεν γύρισες τον κόσμο μου
τα πάνω κάτω
δεν έγινες το πρωί, το βράδυ μου,
το Σαββατοκύριακό μου
δεν κυλιστήκαμε σε κύματα,
χορτάρια και σεντόνια
δεν φτιάξαμε σπίτια,
παιδιά υποσχέσεις.
Μ’ ακούμπησες στον ώμο,
γύρισα
και με είδα.
Τα πέρα μέρη
Σήμερα άκουσα φωνές.
Τσακώνονταν δυο ποιήματα
μες στο μυαλό μου.
Το ένα μίλαγε για σένα,
το άλλο όλο δικό μου.
Μη μαλώνετε, έλεγα,
καθώς τραβούσαν
τα μαλλιά των στίχων
και μπερδεύονταν
κι εγώ γινόμουν
πότε επιθυμία
και πότε αντίσταση.
Στο τέλος έπραξα
όπως κάθε γονιός
που σέβεται τον εαυτό του.
Στο δωμάτιό σας, είπα,
κανένα από σας
δεν θα γραφτεί.
Τρίζω και σείομαι
όταν με πετάς ψηλά
και με τινάζει η ανάσα σου
ραγίζουν τα λεπτά ξυλάκια
που με συγκρατούν
και κουδουνίζουν
τα βραχιόλια μου
καλώντας τον ήλιο
να λιώσει το χρυσάφι τους.
Πουλάκια αποδημητικά
με πιάνουν από τις γωνίες
και με ξαναφέρνουνε στο Νότο.
Τα Πέρα Μέρη
Πώς καταφέρνουνε και ζουν όλοι οι άλλοι;
Πιέζουν κι αυτοί
τη σάρκα τους συχνά πυκνά
να βρουν ανωμαλίες;
Ξυπνούν λαχανιασμένοι
το πρωί, εξαντλημένοι, καθόλου έτοιμοι
για μια καινούργια μέρα;
Παίρνουν τους δρόμους
μεσημέρι, βράδυ, απόγευμα,
να λιώσουνε το σώμα τους
για να το υπακούσουν,
για να πονούν τα δαχτυλάκια τους,
οι γάμπες, οι μηροί τους;
Ή μήπως σηκώνονται ανέμελοι
και στύβουν πορτοκάλια,
τρώνε καρύδια κι αβοκάντο εξωτικά
και τσάγια απ’ την Ινδία;
Κι αντί να συγκεντρώνουν πράγματα,
πετούν κι αγάλλεται το πνεύμα
και κάθε βράδυ συζητούν
δεν πέφτουνε σε τέλμα;
Πολύ θα ‘θελα να ‘ξερα
το μυστικό που κρύβουν
όσοι τα κάνουν όλα αυτά,
αλλά πολύ φοβάμαι
πως είν’ τα πράγματα απλά,
είναι φτιαγμένοι από άλλα υλικά.
Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ
Τρυφερή είναι η μνήμη
που ξεφυτρώνει
στα ερείπια του μυαλού.
Μίσχος λεπτότατος
που κινδυνεύει διαρκώς
μα ξεδιπλώνει
φυλλαράκια
προς ένα φως
που μόνο αυτή γνωρίζει
και θρέφεται μυστικά
κι όλο θεριεύει
ώσπου καλύπτονται τα πάντα
από ένα πράσινο τρεμάμενο
που λάμπει και χαϊδεύει
τον άνεμο
κι αυτός το υμνεί
με ρυθμικές αναπνοές
και πότε πότε
ένα τραγούδι σιγανό
για δυο φωνές,
πες το παράπονο
ή κι εμβατήριο πένθιμο
για όσα δεν έγιναν ποτέ.
Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ
Το φθινόπωρο αυτό
θα καταθέσουμε τάματα.
Το μάτι με τον παλλόμενο φακό του
το χέρι που εκτελεί διαταγές
εκείνο το σώμα που μόνο του
ξαναγυρνά στα πέρα μέρη
και μια πλακέτα τσίγκινη
με σκαλισμένη πάνω της
μια εκ γενετής κωφάλαλη επιθυμία
που δεν γνωρίζει
την τέχνη της διαπραγμάτευσης.
Προσδοκούμε
χειμερινή ανάσταση
κι αποκατάσταση των αρχικών λειτουργιών.
(Από τη συλλογή «Τα πέρα μέρη», εκδ. Μελάνι, 2017
Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ
πέρα από σένα,
τον ουρανό με λίγα σύννεφα,
τον άνεμο στη Βόρεια θάλασσα,
τις σελίδες που κόβουνε τα δάχτυλα
και κοκκινίζει λίγο το χαρτί στην άκρη του,
την ώρα που ξυπνάει ο ήλιος και μαζί του σηκώνονται
πουλιά, λουλούδια, οι ακάλυπτοι,
τις γάτες που τεντώνονται
και τα σκυλιά όταν κοιμούνται και τρέχουνε στον ύπνο τους
και κάποιες φορές γρυλίζουν ή βγάζουνε κραυγούλες τρυφερές και λαχταράω να τα ζουλήξω, το χιόνι όταν πέφτει νύχτα μπροστά σε λάμπες σε άλλες χώρες,
να σταματάω τ’ αυτοκίνητο μες στο σκοτάδι κάπου στην Πάρνηθα
και να φοβάμαι και να θυμάμαι ότι κάποτε, εκεί, κάποιος μου είπε μια ιστορία και τσίριξα από τρόμο με μια υποψία ηδονής
και όλα αυτά, που πάντα μου δίνουνε χαρά, πετάγονται απ’ τα κουτάκια τους
και τρέχουν στο αίμα μου ξέφρενα όποτε χωρίς λόγο μ’ ακουμπάς.
Ι
Πώς λέγεται άραγε
στη γλώσσα αυτή
η αίσθηση
που έρχεται σαν όνειρο
στον ξύπνιο
πως είναι το σώμα σου
ατσάλινο,
μια μηχανή
που γουργουρίζει διαρκώς
και διατρέχει τα τοπία
και τους χρόνους
της ζωής σου
σαν σφαίρα αδέσποτη
ελεύθερου σκοπευτή,
και ποιον θα βρει
για να χωθεί στο σώμα του,
ν’ αφήσει τραύμα διαμπερές;
ΙΙ
Από άλλη χώρα έρχεται
εδώ, νομίζω,
η πεταλούδα που υφαίνει
το κουκούλι της
για χρόνια,
όχι στο στομάχι,
μα κάπου στο διάφραγμα κοντά
και περιμένει
να φανείς εσύ.
Το σκίζει τότε και απαλά
ανοίγει τα σκοτεινά φτερά της
και τα κινεί διστακτικά
για λίγο
και ύστερα κάθε φορά,
το κάθε βήμα σου
μια νότα καινούργια μουσική
ορίζει τον χορό της
και κάτω από το θρόισμα
εμείς.
ΙΙΙ
Μαθαίναμε κάποτε
πως είναι η γλώσσα
σύστημα αυθαίρετο.
Γιατί το είπαμε χέρι το χέρι,
και ποιος το αποφάσισε,
πού και πότες
Κι έτσι μοιάζει λογικό
με άλματα παράλογα
να φτιάχνεις λεξιλόγιο προσωπικό,
αυθαίρετα να συνδέεις
λέξεις και έννοιες,
όπως ας πούμε,
κοπετός, που μέσα μου
ξορκίζει τον ορισμό του λεξικού,
θρήνος, οδυρμός, κλάμα βαθύ,
και φέρνει μονάχα στο μυαλό
βροχή πυκνή, καταρρακτώδη,
που καθαρίζει και σαρώνει.
Ή ο αειθαλής,
που δεν γράφεται
για δάση φουντωτά,
μα για το στήθος σου,
και η ελευθερία δεν είναι
λέξη υψιπετής, πολιτική,
ούτε ουσιαστικό αφηρημένο,
μονάχα το σώμα μου
μαζί με το δικό σου.
Πηγή: https://www.hartismag.gr/
