Μυρσίνη Γκανά - [άτιτλο]

Τελικά μου λείπουν τα πουλιά.
Έχει κι εδώ, βεβαίως.
Σπουργίτια χαριτωμένα,
μικροσκοπικά,
και περιστέρια
που κάποιοι ονομάζουν
ποντίκια με φτερά.
Μα εγώ πεθύμησα
να βλέπω μαζεμένα
εκείνα τα σκοτεινά πτηνά,
μαύρο το φτέρωμα
μαύρο το ράμφος
μαύρα τα νύχια που γραπώνουν
το κλαδί
μαύρο και λαμπερό
το βλέμμα τους
που με καρφώνει στο έδαφος
κατάμαυρη η κουβέντα τους
στη διπλανή σκεπή
όσο αποφασίζουν
για την τύχη μου.