Αιμιλία Δάφνη - Ψιχάλες

Η πρώτη απόψε ανατριχίλα
του χινοπώρου στα κλαδιά,
μια, δυο ψιχάλες μες στα φύλλα...
Τι έχεις και πόνεσες καρδιά;

Σκορπούν τραγούδια οι χαροκόποι,
σβήνουν θρηνώντας τα βιολιά. -
Ίσκιοι περνούν,θλιμμένοι ανθρώποι,
καημοί- και πέφτει η σιγαλιά.

Πώς έγινε κι αυτό,ψυχή μου,
τόσο στον πόθο να δεθείς,
που ένα-και συ κι η απαντοχή μου-
με το τραγούδι να γενείς.

Και την καρδιά μου να λυγίσεις
τόσο πολύ, τόσο πολύ,
που τρέμει,αλήθεια να μην σβήσεις
καθώς του δρόμου το βιολί...

Στην πρώτη απόψε ανατριχίλα
του χινοπώρου τα κλαδιά,
μια,δυο ψιχάλες μες στα φύλλα...
Τι έχεις και δέρνεσαι καρδιά;

Πηγή: " Φιλολογική Πρωτοχρονιά",1954

Αιμιλία Δάφνη-Γυναίκα

Ξεκίνησα απ' τα βάθη των αιώνων

με την υδρία στον ώμο, ταπεινή Ρεβέκκα,

στη δίψα σου έγειρα να πιής, κ' εμπρός σου

στέκω συμβολική Γυναίκα.

Εσύ του νου τα θεία τα δώρα

μου σκόρπισες στα πόδια και στα χέρια

κι άστραψε ο πόθος της ψυχής στα μάτια

όπως στις σκοτεινές νυχτιές τ' αστέρια.

Με την υδρία στον ώμο ακολουθώ σε

και με της βιβλικής γυναίκας την απλότη,

κάμε απο φως να φέγγη μου το βήμα

κι απ' τη σοφή χαρά μου η νειότη

Έτσι μας τώγραψεν η Μοίρα πάντα

μέσα στην Πλάση δυάδα τρισάγια,

Εσύ του νου να μου σκορπάς τα δώρα,

κ΄ εγώ στη δίψα σου να γέρνω την υδρία.

Αιμιλια Δαφνη (1881-1941)

Ανθολογία Σπύρου Κοκκίνη, Εστία

Αιμιλία Δάφνη- Τρεις Νέοι...

Ήτανε Θε μου, μια φορά
τρεις νέοι (τρεις φίλοι, τρία παιδιά),
αγάπες, όνειρα, τραγούδια,
μέσα στο φως, μες στα λουλούδια,
τρεις νέοι (τρεις φίλοι, τρία παιδιά).

Τώρ' απομένουνε βαθιά,
ένας εδώ κι άλλος εκεί,
χείλη, καρδιές, μάτια κλειστά,
μέσα στο χώμα, μες στη γη,
ένας εδώ κι άλλος εκεί...

Κάθε π' ανθίζουν τα κλαδιά,
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά
ή στ' ασημένια καλοκαίρια,
που υψώνονται στο φως τα χέρια,
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά.

Και μ' αρμονία γλυκολαλεί,
-κιθάρα, φλάουτο και βιολί-
η θεία του Σούμπερτ σερενάτα,
κι είν' όλ' αγάπη, φως, γεμάτα,
-κιθάρα, φλάουτο και βιολί.

Του πρώτου η μάνα τ' αγροικά
βουβή κι ανάβει τα κεριά,
τ' άλλου αδελφή, και γονατίζει,
του τρίτου η αγάπη θυμιατίζει
σ' ένα κελί καλογριά.

Μοίρες οι νύχτες τριγυρνούν
και τα παιδιά ξεπροβοδούν,
στέλνουν μηνύματα στ' αστέρια,
και με καλόβολα τα χέρια
τα τρία παιδιά ξεπροβοδούν.

Ήτανε Θε μου, μια φορά
τρεις νέοι... και τώρα είναι βαθιά
μέσα στο χώμα μες στη γη,
ένας εδώ κι άλλος εκεί,
τρεις νέοι (τρεις φίλοι, τρία παιδιά).

Αιμιλία Στεφ. Δάφνη-Η Γη και τα στάχυα

 Αιμιλία Στεφ. Δάφνη (1881–1941)

Ποιήτρια και πεζογράφος, το πραγματικό της όνομα ήταν Αιμιλία Κούρτελη —Ζωιοπούλου μετά τον γάμο της με τον Θρασύβουλο Ζωιόπουλο (=Στέφανος Δάφνης)—. Υπέγραφε και ως Αιμιλία Κούρτελη αλλά και Στεφανία Δάφνη.

Πηγή: Ποίηση Μεσοπολεμική

Αιμιλία Δάφνη-Ελπίδα

Τόσο σκοτάδι, τόση θλίψη
πέφτει απ’ τα νέφη προς τη γη
που λίγο ακόμα και θα λείψει
μέσα απ’ την πλάση η αναπνοή.

Κι έτσι χλωμά και αραιά τα φύλλα
τρέμουν απάνω στα κλαδιά
όσο η καινούρια ελπίδα τρέμει
μέσα στου ανθρώπου την καρδιά.

Φως ανοιξιάτικο γα φέξε
μες στη θλιμμένη μου ψυχή
κι ας είσαι σαν αστροπελέκι
πάνω στου δέντρου τη κορφή.

Αιμιλία Δάφνη (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Αιμιλίας Κούρτελη, 1881–1941)


Πηγή:http://www.peri-grafis.net/ergo.php?id=372