Georg Trakl - Δύο ποιήματα

 ΩΡΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ 

Μαύρο μέσα στον φθινοπωρινό κήπο το βήμα

Ακολουθεί το αστραφτερό φεγγάρι,

Η κραταιή νύχτα βουλιάζει στον παγωμένο τοίχο.

Ω, η αγκαθωτή ώρα της θλίψης.

Στο δωμάτιο που σκοτεινιάζει τρέμει ασημένιο το κηροπήγιο

Του Μοναχικού, πεθαίνοντας, όσο συλλογιέται ένα κάτι σκοτεινό

Και γέρνει την πέτρινη κεφαλή του πάνω απ’ το εφήμερο,

Μεθυσμένος από κρασί και αρμονία νυχτερινή.

Ολοένα το αυτί ακολουθεί

Τον απαλό θρήνο του κότσυφα μέσα στα θάμνα της φουντουκιάς.

Σκοτεινή ώρα με το κομποσκοίνι. Ποιος είσαι,

Φλάουτο μοναχικό εσύ,

Μέτωπο, κρυώνοντας γερμένο πάνω από καιρούς σκοτεινούς.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΘΡΗΝΟΣ
(Α΄ σχεδίασμα)

Ανέτειλε η νύχτα πάνω απ’ το καταβασανισμένο μέτωπο
Μ’ άστρα ωραία στον λόφο
Καθώς έστεκες πετρωμένος απ’ τον πόνο,

Κι ένα αγρίμι σπάραζε στον κήπο την καρδιά σου.
Ένας πυρωμένος άγγελος
Κείτεσαι με σπασμένο στήθος σε πέτρινο χωράφι,

Ή ένα πουλί της νύχτας
Στο δάσος δίχως τέλος θρηνεί
Ολοένα πάλι και πάλι μες στ’ αγκαθωτά κλαδιά της νύχτας.

Πηγή:Georg Trakl, Ποιήματα, Μετάφραση– επίμετρο: Θανάσης Λάμπρου, Εκδόσεις Περισπωμένη, 2014

Georg Trakl - Σ’ ένα παλιό λεύκωμα

Μελαγχολία που γυρνάς ξανά, μελαγχολία,

γλυκύτητα ψυχής μοναχικής.

Στο τέρμα της καίει χρυσαφένια.

Ο άρρωστος στον πόνο σκύβει ταπεινός,

μ΄ ήχους αρμονικούς, γλυκιά παραφροσύνη.

Κοίτα, σκοτείνιασε!

Νύχτα ξανά θρηνεί μια θανή

κι άλλη μια συμπάσχει.

Ριγώντας κάτω απ’ τ’ αστέρια του φθινοπώρου

Το κεφάλι κάθε χρόνο όλο και βουλιάζει.

μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Περιοδικό Ευθύνη, τ. 175, Ιούλιος 1986.

Georg Trakl - Ο ύπνος

Καταραμένα εσείς σκοτεινά δηλητήρια, 

Λευκέ ύπνε!

Ο τόσο αλλόκοτος τούτος κήπος

Από δέντρα λυκόφεγγα

Όλο φίδια, νυχτοπεταλούδες,

Αράχνες, νυχτερίδες.

Ξένε! Ο ίσκιος σου, χαμένος

Μέσα στο βραδινό κόκκινο, 

Ένας ζοφερός κουρσάρος

Στην αλμυρή θάλασσα της κατήφειας.

Λευκά πουλιά φτερουγίζουν στις παρυφές της νύχτας

Επάνω από ατσάλινες πολιτείες, 

Που καταρρέουν

Μετάφραση: Έλενα Νούσια

Georg Trakl - De profundis

Είναι ένας κάμπος με καλαμιές όπου πέφτει μαύρη βροχή.

Είναι ένα καστανό δέντρο, που στέκεται εκεί μόνο του.

Είναι ένας άνεμος που σφυρίζει και σαρώνει άδειες καλύβες.

Πόσο θλιμμένο αυτό το βράδυ.

Κοντά σε ένα μικρό χωριό

Ένα γλυκό κορίτσι ορφανό μαζεύει ακόμα τα ελάχιστα στάχυα σταριού.

Τα μάτια της στρογγυλά και χρυσαφένια συνεπαρμένα μες στο σούρουπο.

Και η μήτρα της περιμένει τον ουράνιο νυμφίο.

Στον γυρισμό

Οι βοσκοί βρήκαν το τρυφερό της σώμα

Σαπισμένο μες στις αγκαθιές.

Είμαι ένας ίσκιος μακριά από τα σκοτεινά χωριά.

Ήπια τη σιωπή του Θεού

Από τη πηγή του άλσους.

Κρύο μέταλλο περνάει πάνω απ’ το μέτωπο μου

Αράχνες ψάχνουν την καρδιά μου.

Είναι ένα φως που τρεμοσβήνει στο στόμα μου.

Τη νύχτα βρέθηκα πάνω σ’ ένα σκίνο

Ξεραμένο μέσα σε σκουπίδια και αστερόσκονη

Στις φουντουκιές

Ψιθύρισαν πάλι άγγελοι από κρύσταλλο.

μετάφραση: Νίκος Ερηνάκης

Georg Trakl - Η καταιγίδα

Άγρια εσείς βουνά, αετών
Περήφανο πένθος.
Νέφος χρυσό
Αχνίζει πάνω από κακοτράχαλη ερημιά.
Καρτερίας σιωπή ανασαίνουν τα άγρια πεύκα
Και τα μαύρα αρνιά στο γκρεμό,
Όπου άξαφνα
Παράξενα βουβαίνεται το μπλε
Και της αγριομέλισσας το ανάλαφρο βούισμα.
Ω, εσύ λουλούδι πράσινο ‒
Ω, εσύ σιωπή!

Σαν σ΄όνειρο ανταριάζουν την καρδιά
Τα σκοτεινά στοιχειά του άγριου χειμάρρου,
Μαυρίλα
κατακλύζει ορμητικά τις ρεματιές!
Σάλος λευκών φωνών
Σε αυλές τρόμου,
Ρημαγμένοι εξώστες,
Πατέρων μήνις σφοδρή, θρήνος
Μητέρων,
Του αγοριού η χρυσή πολεμική κραυγή
Και το Αγέννητο
Βογκώντας αόμματο.

Ω οδύνη, φλεγόμενο αντίκρισμα εσύ
Της μεγάλης ψυχής!
Μα να, τώρα χτυπά στο μαύρο συνονθύλευμα
Αλόγων και αμαξών
ροδόχρωμος τρομακτικός ένας κεραυνός
Το φλύαρο έλατο.
Ψύχος μαγνητικό
Τυλίγει το αγέρωχο τούτο κεφάλι,
Χολερική κακοκεφιά
Οργίλου θεού.

Φόβε, όφι φαρμακερέ,
Μαύρε εσύ, να ψοφήσεις στις πέτρες!
Αίφνης ξεχύνονται ορμητικοί
Δακρύων χείμαρροι,
Τρικυμιά ελέους,
Ολόγυρα βοούν στις απειλητικές βροντές
Οι χιονισμένες κορφές
Και φωτιά
Εξαγνίζει τα ράκη της νύχτας.

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης

Πηγή:https://frear.gr/

Georg Trakl - Μεταμορφωμένο φθινόπωρο

Πόσο βίαια τελειώνει η χρονιά

Με τους καρπούς των κήπων και το χρυσό κρασί.

Έξοχη είναι τριγύρω των δασών η σιωπή

Και στον μοναχικό κάνουνε συντροφιά.

Τότε λέει ο γεωργός: Όλα καλά.

Εσείς χαμηλοί και μακρόσυρτοι ήχοι εσπερινοί

Χαρίστε επιτέλους τη χαρά

Περνούν και χαιρετούν τα αποδημητικά πουλιά .

Είναι η γλυκιά της αγάπης εποχή.

Μέσα στη βάρκα που κατεβαίνει το γαλάζιο ποτάμι

Πόσο όμορφα στοιχίζονται οι εικόνες η μια δίπλα στην άλλη –

Όλα βυθίζονται μες στη γαλήνη και στη σιωπή

Μετφρ: Ιωάννα Αβραμίδου

Georg Trakl - Το τραγούδι Κάσπαρ Χάουζερ

Για την Bessie Loos

Αγαπούσε πράγματι τον ήλιο που πορφυρός κατέβαινε το λόφο,

Τους δρόμους του δάσους, το ωδικό ψαρόνι

Και τη χαρά του πράσινου.

Στιβαρή ήταν η κατοικία του στον ίσκιο του δέντρου

Κι η όψη του καθάρια.

Μια γλυκιά φλόγα άρθρωσε ο Θεός στην καρδιά του:

Ω, Άνθρωπε!

Σιγανά βρήκε το βράδυ το βήμα του την πόλη•

Ο σκοτεινός θρήνος του στόματός του:

Θέλω να γίνω καβαλάρης

Όμως τον καταδίωκε θάμνος και ζώο,

Σπίτι και θαμπόφωτος κήπος ανθρώπων λευκών

Και ο φονιάς του έψαχνε να τον βρει.

Έαρ και Θέρος και ωραίο το Φθινόπωρο

Του δίκαιου, το σιγανό του βήμα

Καθώς προχωρούσε στις σκοτεινές κάμαρες των νειρομένων.

Τη νύχτα έμενε μονάχος με τ’ αστέρι του

Έβλεπε το χιόνι να πέφτει πάνω στο γυμνό κλωνάρι

Και στην αμφιλύκη του διαδρόμου τον ίσκιο του φονιά

Ασημένια έπεσε τ’ αγέννητου η κεφαλή

Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου

Georg Trakl - Στη Γιοχάννα

Ακούω συχνά το βήμα σου

Να αντηχεί μέσα στο δρόμο

Στον καστανόχρωμο κηπάκο

Τη γαλαζωπή σκιά σου

Κάτω από την κρεβατίνα

Καθόμουν σιωπηλός μπρος στο κρασί

Μια σταγόνα αίματος

Έσταξε από τον κρόταφό σου

Στο τραγουδιστό ποτήρι

Δίχως τέλος η μελαγχολία.

Φυσάει από τα άστρα σαν χιόνι

Ένας άνεμος ανάμεσα στα φύλλα

Διπλό θάνατο πεθαίνει

Τη νύχτα ο άνθρωπος ο ωχρός

Το πορφυρό σου στόμα πληγή

Που μέσα μου κατοικεί

Σαν να ερχόμουν από τους πράσινους

Ελάτινους λόφους και τους θρύλους

Της δικής μας πατρίδας,

Που την ξεχάσαμε εδώ και καιρό-

Ποιοι είμαστε; Γαλάζιος θρήνος

Μιας βρυοσκεπούς πηγής

Όπου οι βιολέτες

Την άνοιξη ευωδιάζουν μυστικά

Ένα ειρηνικό χωριό το θέρος

Κάποτε προστάτευε τα χρόνια τα παιδικά

Από το δικό μας γένος,

Τώρα πεθαίνουν στον βραδινό

Λόφο οι άγγελοι οι λευκοί

Ονειρευόμαστε τον τρόμο

Του νύχτιου αίματός μας

Σκιές στην πετρωμένη πόλη

Από το βιβλίο “Γκεόργκ Τρακλ, Ένας Οδοιπόρος στον Μαύρο Άνεμο, εκδόσεις Νησίδες, 2014, σε εισαγωγή, σημειώσεις, σχόλια, μετάφραση Ιωάννας Αβραμίδου.

Georg Trakl - Στο σκοτάδι (2ο σχεδίασμα)

Τη γαλάζια άνοιξη η ψυχή σωπαίνει.

Κάτω από τα κλαδιά της εσπέρας

Το μέτωπο των εραστών βυθίστηκε σε ρίγος.

Ω, ο χλοερός σταυρός. Μέσα από μια σκοτεινή συνομιλία

Αναγνωρίστηκαν ο Άντρας και η Γυναίκα.

Πλάι στο γυμνό τείχος

Περιπλανιέται ο μοναχικός με τα άστρα του.

Πάνω στους σεληνόφωτους δρόμους του δάσους

Βούλιαζαν οι αγριότοποι

Ξεχασμένων κυνηγιών· γαλάζιο βλέμμα

Προβάλλει μέσα από ερειπωμένους βράχους.

Georg Trakl, Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς, Εισαγωγή – Μετάφραση: Νίκος Ερηνάκης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011.

Georg Trakl - Ποιήματα

Σήψη

Το βράδυ που τα σήμαντρα διαλαλούν ειρήνη
Ξωπίσω είμαι απ’ των πουλιών τα θαυμαστά φτερά,
Που όπως προσκυνητών μακριές πομπές κι ευλαβικές, σε σμήνη,
Σε πλάτη φθινοπωρινά χάνονται λαγαρά.

Συνεπαρμένος απ’ αυτά το λιόγερμα στον κήπο
Τη φωτεινότερη τη μοίρα τη δική τους νοσταλγώ
Κι ούτε που νιώθω καν το ζύγωμα του χρόνου ή δείκτη κτύπο.
Πάνω απ’ τα σύννεφα λοιπόν στις διαδρομές τ’ ακολουθώ.

Χνότο ανέμου σήψης τότε με ταράζει.
Θρηνεί ο κότσυφας μες στ’ άφυλλα κλαδιά.
Σε σκουριασμένο πλέγμα κόκκινο σταφύλι τρεμουλιάζει,

Ενώ μες στον αέρα σαν θανάσιμος  ωχρών παιδιών χορός ανθίζει
Ολόγυρα σε σκούρα στόμια πηγαδιών σαθρά
Γαλάζια μια αστρομαργαρίτα παγωμένη που λυγίζει.

***

Η φρίκη

Μ’ έβλεπα να περιπλανιέμαι σε δωμάτια έρμα.
Έσερναν σε γαλάζια βάθη χορό μανιακό τα αστέρια,
Φθάναν απ’ τα χωράφια των σκυλιών δυνατά ουρλιαχτά,
Κι άγρια με λύσσα χτύπαγε ο νοτιάς της κορφής τα κλαδιά.

Μα ξαφνικά: απόλυτη γαλήνη! Άναμμα πυρετού υπόκωφο
Αφήνει φαρμακερά λουλούδια από το στόμα μου να βγουν
Και απ’ τα κλαδιά όπως από πληγή σταλάζει
Ωχρή αχνοφεγγιά δροσιάς  που πέφτει  κι όπως αίμα στάζει.

Από το πλανερό  ενός καθρέφτη το κενό
Παίρνει ένα σχήμα κάπως και υψώνεται αργό
Το πρόσωπο του Κάιν: ερεβώδες και φρικτό!

Απ’ το παράθυρο κοιτάζει το φεγγάρι σαν στο Άδειο,
Θροΐζει ελάχιστα το βελουδένιο παραπέτο,
Μόνος με το φονιά μου είμαι εκεί και στέκω.   

***

Κατάνυξη

Ό,τι απ’ τον καιρό της νιότης μου έχει διασωθεί:
Η σιωπηλή κατάνυξη, όταν ηχούν καμπάνες,
Όταν μέσα στις εκκλησιές βραδιάζουν οι βωμοί
Και ατενίζω τις γαλάζιες τους αψίδες τις πλατιές κι ουράνιες.

Τις νότες απ’ το Όργανο εκεί τις βραδινές,
Το σβήσιμο το σκοτεινό των ήχων στις πλατείες,
Τον παφλασμό σιντριβανιών ήρεμο κι απαλό
Που ηχεί όπως παιδιών γλυκές κι άγνωρες ομιλίες.

Γαλήνιο σαν σε όνειρο με βλέπω να σταυρώνω
Τα χέρια μου και να ψελλίζω  προσευχές που έχω καιρό να πω,
Το βλέμμα απ’ την αλλοτινή βαρυθυμία ν’ αμαυρώνω.  

Τότε μέσα απ’ τη σύγχυση εικόνων απαυγάζει
Μια γυναικεία μορφή μέσα σε μαύρα πέπλα πένθους ,
Και ένα ρίγος μιαρό από κύπελλο μέσα μου να αδειάζει.   

***

Ψυχή της ζωής

Μαλακά τα φύλλα η σήψη ένα γύρω σκουραίνει,
Σε δάσος μέσα  κατοικεί η σιωπή της πλατειά.
Σαν φάντασμα θα μοιάζει ένα χωριό σε λίγο να γέρνει.
Της αδελφής το στόμα ψιθυρίζει από μαύρα κλαδιά.

Ο μόνος σύντομα θα αλλαξοδρομήσει,
Ίσως ένας βοσκός σε σκοτεινά μονοπάτια.
Σιγά  ένα ζώο από δέντρων τόξα να βγει θα τολμήσει,
Διάπλατα αντίκρυ στο Θείο ανοίγουν τα μάτια.

Αργά το ποτάμι γαλάζιο κυλά,
Διαγράφονται σύννεφων όγκοι το δείλι ΄
Η ψυχή όπως άγγελος κι εκείνη σιωπά.
Εφήμερα πλάσματα καταρρέουν σαν ύλη.  

***

Εκθαμβωτικό φθινόπωρο

Έτσι τελειώνει η χρονιά επιβλητικά
Με ολόχρυσο κρασί και με καρπούς ο κήπος.
Ολόγυρα σιωπούν τα δάση θαυμαστά
Και είναι του μοναχικού ο συνοδός και φίλος.

Είναι τότε που λέει ο αγρότης: αρκετά,
Καμπάνες σεις ηχήσετε  αργόσυρτα το δείλι,
Καλό κουράγιο δώστε μέχρι τέλους σιγανά.
Και χαιρετάνε τα πουλιά που φεύγουν σε ταξίδι.

Είναι η ώρα της αγάπης η γλυκιά.
Μέσα στη βάρκα που το γαλανό ποτάμι κατεβαίνει
Τι όμορφα που στέκουν οι εικόνες  στη σειρά  –
Κι η πλάση είναι σε σιωπή και ησυχία βυθισμένη.

Στις κόκκινες φυλλωσιές με τις κιθάρες…

Με τις κιθάρες μες στην κόκκινη τη φυλλωσιά
Τα κίτρινα μαλλιά των κοριτσιών κυματίζουν
Στο φράχτη, όπου οι ηλίανθοι ανθίζουν
Και μια χρυσή καρότσα μες στα σύννεφα πετά.

Στην ησυχία σωπαίνουν σ’ ένα ίσκιο παχύ
Εκείνοι οι γέροι αγκαλιά σα χαζοί.
Γλυκά την εσπέρα τα ορφανά τραγουδούν.
Σε κίτρινη μπόχα οι μύγες βομβούν.

Πλένουν γυναίκες στο ρυάκι ακόμα.
Τα άσπρα λινά ανεμίζουν κρεμασμένα.
Κι εκείνη η μικρή που αρέσει σε μένα
Στης μέρας έρχεται πάλι το γιόμα.

Από χλιαρό ουρανό σπουργίτια ορμούν
Σε πράσινες τρύπες γεμάτες σαπίλα να μπουν.
Τον πεινασμένο, πως θα φάει, ξεγελά η οσμή
Από μπρούσκο μπαχάρι κι η ευωδιά από ψωμί.  

***

Το βράδυ της καταιγίδας

Ω, οι ώρες του βραδιού οι πορφυρές!
Φέγγουν αχνές στο παράθυρο το ανοικτό και χορεύουν
Κληματαριάς ανάκατες  στριμμένες φυλλωσιές,
Τρομακτικά φαντάσματα  στο σπίτι εμφωλεύουν.

Σκόνη λικνίζεται στην απόπνοια του βούρκου.
Πέφτοντας τρίζει ο αέρας στα τζάμια.
Και όπως κοπάδι από άγρια άτια
Οι αστραπές διασχίζουν στριγκές συννεφιές.

Με θόρυβο σχίζεται της λίμνης ο πάγος.
Και κράζουνε γλάροι δυνατά  στο πρεβάζι
Πυρός καβαλάρης απ’ το λόφο καλπάζει
Κι αναφλέγεται πέφτοντας στο ελατοδάσος.

Οι άρρωστοι στο νοσοκομείο ουρλιάζουν.
Οι φτερούγες της νύχτας βοούν γαλανές.
Και απότομα στάλες βροχής σπίθες βγάζουν
Χτυπώντας σα θύελλα σπιτιών τις σκεπές.

***

Tα κοράκια

Πάνω απ’ τη μαύρη τη γωνιά πετώντας βιάζουν
Το μεσημέρι τα κοράκια και κράζουν ξερά.
Ο ίσκιος τους από μίας λαφίνας το πλάι περνάει ξυστά
Και άλλοτε κακόκεφα  τα βλέπει κανείς να ησυχάζουν.

Ω, πως ταράσσουν τη σιγή την  καφετιά,
Στο χωράφι σα θάμπος που απλώνει,
Όπως  γυναίκα που  βαρύ προαίσθημα πλακώνει,
Και κάποτε ακούγεται η κραξιά

Για ένα ψοφίμι που κάπου μυρίζουν,
Και ξαφνικά προς το βορρά αντιγυρίζουν
Και χάνονται ίδια με πομπή νεκρική
Μέσα σε αιθέρες  που αδηφάγα λαγνεία τους ριγεί.

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης.

Αναδημοσίευση από: https://tokoskino.me/2017/01/23/georg-trakl-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-2/

Georg Trakl - Τέσσερα Ποιήματα

 ΜΠΡΟΣΤΑ Σ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΛΜΠΟΥΜ

Γυρίζεις πάντοτε, μελαγχολία,
Ώ, γλυκύτητα της μοναχικής ψυχής.
Διάπυρη οδεύει προς το τέλος της η χρυσαφένια μέρα.

Με ταπεινότητα λυγίζει στον πόνο ο υπομονετικός,
Βγάζοντας ήχους αρμονίας και τρυφερής παραφροσύνης
Κοίτα! Σκοτεινιάζει κιόλας

Ξαναγυρίζει η νύχτα και κάτι θνητό παραπονιέται
Και κάποιο άλλο πάσχει μαζί του
Τρέμοντας κάτω από τα φθινοπωρινά αστέρια
Το κεφάλι σκύβει βαθύτερα χρόνο με το χρόνο.

ΑΣΜΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ

Με σκοτεινά βλέμματα κοιτάζονται οι εραστές
Οι ξανθοί, οι αστραφτεροί. Μέσα σε αλύγιστο σκοτάδι,
Αδύναμα από τον πόθο αγκαλιάζονται τα μπράτσα.

Πορφυρό συντρίφτηκε το στόμα των ευλογημένων. Τα
Στρογγυλά μάτια
Αντανακλούν το σκούρο χρυσάφι του ανοιξιάτικου
Δειλινού,
Την εσχατιά και την μαυρίλα του δάσους, φόβους εσπερινούς
Στο πράσινο,
Ίσως ένα ανομολόγητο πέταγμα πουλιών, το μονοπάτι
ενός αγέννητου μέσα από σκοτεινά χωριά προς καλοκαίρια μοναχικά.
Και από ξέθωρη γαλανότητα, ξέπνοο προβάλλει πότε-πότε ένα σώμα.

Το κίτρινο σιτάρι θροίζει ανάλαφρα στο χωράφι.
Σκληρή είναι η ζωή και ατσάλινο δρεπάνι
Κραδαίνει ο γεωργός,
Μεγάλα δοκάρια συνταιριάζει ο μαραγκός.

Το φθινόπωρο βάφονται πορφυρές οι φυλλωσιές· το
Μοναστικό πνεύμα
Περιδιαβαίνει ημέρες ιλαρές· το σταφύλι ωριμάζει
Και γιορτινός άνεμος φυσάει στις αυλές.
Γλυκύτερα ευωδιάζουν οι κιτρινισμένοι καρποί· σιγανό είναι το γέλιο
Του μακάριου, μουσική και χορός
Στα σκιερά καπηλειά·
Βήμα και σιωπή του πεθαμένου αγοριού στου κήπου το θαμπόφωτο.

GRODEK

Το βράδυ αντηχούν στα φθινοπωρινά δάση στις χρυσαφένιες
Πεδιάδες και στις γαλανές θάλασσες
Θανατηφόρα όπλα, και πάνω τους κυλά πιο σκοτεινός
Ο ήλιος. Η νύχτα αγκαλιάζει τους μελλοθάνατους
Πολεμιστές, το άγριο παράπονο
Στα διαμελισμένα τους στόματα.
Όμως, στα βοσκοτόπια συγκεντρώνεται αθόρυβα
Ένα άλικο νέφος, μʼ έναν οργισμένο θεό να κατοικεί στα σπλάχνα του,
Το αίμα που χύθηκε, η παγωνιά της σελήνης·
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε μαύρη σήψη.

Κάτω από τα χρυσά κλωνάρια της νύχτας και των αστεριών
Τρεκλίζει η σκιά της αδελφής καθώς διασχίζει το σιωπηλό άλσος
Να χαιρετίσει τα πνεύματα των ηρώων, τις ματωμένες κεφαλές·
Και γλυκά ηχούν στις καλαμιές οι σκοτεινοί αυλοί του φθινοπώρου.

Ω, πένθος, ω, περήφανο πένθος! Εσείς, σιδερένιοι βωμοί,
Άκρατος πόνος θρέφει σήμερα την θερμή
Φλόγα του πνεύματος,
Τους αγέννητους απογόνους.

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Καρπούς γεμάτη είναι η κουφοξυλιά· ήσυχα κατοικούσαν τα
Παιδικά χρόνια σε γαλάζια σπηλιά. Το σιωπηλό κλαρί
Συλλογιέται ένα παλιό μονοπάτι όπου τώρα μουρμουρίζουν
Καστανόχρωμα τα αγριόχορτα. Το θρόισμα των φυλλωμάτων.

Και όταν το γαλανό νερό κελαρύζει στους βράχους, γλυκός
Είναι του κότσυφα ο θρήνος. Ένας βοσκός αμίλητος ακολουθεί τον ήλιο,
Που κυλά πίσω από τον φθινοπωρινό λόφο.

Μια γαλάζια στιγμή, σημαίνει μόνο περισσότερη ψυχή. Στην εσχατιά
Του δάσους προβάλλει δειλά ένα αγρίμι και στο βάθος αναπαύονται ειρηνικά
Τα παλαιά σήμαντρα και τα σκοτεινά υποστατικά.

Ευλαβικότερος τώρα, γνωρίζεις το νόημα των σκοτεινών χρόνων,
Ψύχος και φθινόπωρο σε μοναχικές κάμαρες·
Και μέσα σε ιερή γαλαζοσύνη
Ηχούν και απομακρύνονται βήματα φωτεινά.

Σιγοτρίζει ένα ανοιχτό παράθυρο·
Στη θέα του ερειπωμένου νεκροταφείου στο λόφο
Δάκρυα τρέχουν απʼ τα μάτια.

Ανάμνηση ιστορημένων θρύλων. Όμως κάποτε φωτίζεται η ψυχή
Όταν αναπολεί ανθρώπους χαρωπούς, σκουρόχρυσες εαρινές ημέρες.

μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου

Πηγή: https://www.poiein.gr/2009/12/26/georg-trakl-4-dhiethiaoa-iaouonaoc-euuiia-aanaissaio/

Georg Trakl - Φθινόπωρο

Τα βράδια, που σημαίνουν οι καμπάνες την ειρήνη,

ακολουθάω τα πουλιά, τις θαυμαστές τους πτήσεις,

μεγάλα σμάρια, σαν προσκυνητών μετακινήσεις,

που χάνονται στην αίσια του φθινόπωρου γαλήνη.

Σε κήπους περπατώντας, μες στο δειλινό σεντέφι,

βλέπω σαν όνειρο τα φωτεινά του πεπρωμένα

και νιώθω τί των ρολογιών οι δείχτες λεν για μένα.

Ναι, ακολουθώ το πέταγμά τους πάνω από τα νέφη.

Αναρριγώ στις αύρες για την πτώση που μου ετάχτη.

Θρηνεί στα γυμνωμένα τα κλαράκια το κοτσύφι.

Τρεκλίζει κόκκινο κρασί σε σκουριασμένο φράχτη –

χλομών παιδιών συρτός χορός θανάτου σαν τ’ αγκάθι

τρυπούσ’ των πηγαδιών τα μαύρα φιλιατρά: μα με ύφη

γαλάζιων αστρανθιών το ρίγος μου στον αέρα εστάθη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Georg Trakl - Grodek (2ο σχεδίασμα)

Το δείλι αντηχούν τα φθινοπωρινά δάση

Από φονικά όπλα, τα χρυσά ισιώματα
Και οι κυανές λίμνες, που από πάνω τους ο ήλιος
Ζοφερότερος κυλάει· αγκαλιάζει η νύχτα
Ετοιμοθάνατους πολεμιστές, τον άγριο θρήνο
Των κομματιασμένων τους στομάτων.
Όμως γαλήνια συνάζονται χαμηλά στα βοσκοτόπια
Κόκκινα νέφη, όπου ένας οργισμένος θεός κατοικεί,
Το χυμένο αίμα, σεληνιακό ψύχος:
Όλοι οι δρόμοι εκβάλλουν σε μαύρη σήψη.
Κάτω από το χρυσό σύγκλαδο της νύχτας και των άστρων
Τρικλίζει ο ίσκιος της αδελφής μες στο σιωπηλό άλσος
Τα πνεύματα των ηρώων να χαιρετήσει, τις αιμόφυρτες κεφαλές·
Κι ανάλαφρα ηχούν στα καλάμια οι σκοτεινές φλογέρες του φθινοπώρου.
Ω πιο περήφανο πένθος! Χάλκινοι, εσείς, βωμοί,
Την καυτή φλόγα του πνεύματος τρέφει σήμερα ένας πελώριος πόνος:
Οι αγέννητοι εγγονοί.

Το GRODEK είναι το τελευταίο ποίημα του Αυστριακού ποιητή Georg Trakl. Έτσι ονομάζεται μια πόλη της πρώην ανατολικής Γαλικίας. Στην περιοχή της, που σήμερα ανήκει εν μέρει στην Πολωνία και εν μέρει στην Ουκρανία, έλαβε χώρα το 1914 μια αιματηρή σύγκρουση μεταξύ ρωσικών και αυστροουγγρικών δυνάμεων. Ο Trakl, που παρευρέθηκε ως μέλος της στρατιωτικής υγειονομικής φάλαγγας, στάλθηκε από εκεί εξουθενωμένος ψυχικά στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Krakau, όπου αυτοκτόνησε.

Ο Trakl ουδέποτε συσχέτισε το έργο του με την επικαιρότητα. Εντούτοις η ερμητική κι αινιγματική ποίησή του μοιάζει να μη χάνει ποτέ από το στόχαστρο την ιστορική μοίρα του ανθρώπου, ακόμη και όταν μιλάει για το ατομικό υπαρξιακό δράμα. Έτσι κατανοήθηκε επανειλημμένως ως εφιαλτική αποκάλυψη του ένοχου, παρηκμασμένου, δυτικού κόσμου. Ποιήματα του Trakl συμπεριλήφθηκαν στο Λυκόφως της Ανθρωπότητας του Pynthius (1919), όπου ανθολογείται η «μελωδία του ανθρωπισμού, το μεσσιανικό κεντρικό μοτίβο του εξπρεσιονισμού».

Οι τίτλοι του Trakl, που αποτελούν όλοι αναφορές στην ιστορική πραγματικότητα, μοιάζουν να συνδέουν τους παραληρηματικούς του στίχους με την αληθινή ζωή χαρίζοντάς τους έτσι έναν χαρακτήρα προφητείας. Εδώ το τοπωνύμιο «Grodek» είναι παραπομπή σε μια γωνιά του κόσμου, όπου κάποια στιγμή αντήχησε η επιθανάτια κραυγή μιας εποχής, μια κραυγή ακόμα επίκαιρη.

Μετάφραση-σχόλιο: Έλενα Νούσια

Πηγή: Μανδραγόρας

Georg Traκl-Καλοκαίρι

Καλοκαίρι

Το βράδυ σωπαίνει ο θρήνος
του κούκου στο δάσος.
Βαθύτερα γέρνει το στάχυ
κι η κόκκινη παπαρούνα.

Πάνω απ’ το λόφο απειλεί
μαύρη καταιγίδα.
Το παλιό τραγούδι του γρύλου
ξεψυχά στον αγρό.

Το φύλλωμα της καστανιάς
πια δε σαλεύει.
Το φόρεμά σου θροΐζει
στο γύρισμα της σκάλας.

Γαλήνια φέγγει το κερί
στο σκοτεινό δωμάτιο
ένα ασημένιο χέρι
το ‘σβησε-

άπνοια, νύχτα δίχως άστρα.

 Μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος          

Καλοκαίρι

Το βράδυ ο θρήνος του κούκου

σωπαίνει στο δάσος.

Ριζώνουν τα στάχια βαθύτερα,

το αφιόνι στη γη.

Mιας μπόρας ο ίσκιος

μαυρίζει στους λόφους.

Το παλιό τραγούδι του γρύλλου

αργοσβήνει στον κάμπο.

Ασάλευτα μένουν

της καστανιάς τα φυλλώματα.

Στη γυριστή τη σκάλα

το φόρεμά σου θροΐζει.

Στο σκοτεινό δωμάτιο

ένα κερί φέγγει βουβό·

ένα χέρι ασημένιο

το σβήνει·

άναστρη, απάνεμη νύχτα

Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης

Georg Traκl-Τρία ποιήματα

 Σήψη

Το βράδυ που τα σήμαντρα διαλαλούν ειρήνη

Ξωπίσω είμαι απ’ των πουλιών τα θαυμαστά φτερά,

Που όπως προσκυνητών μακριές πομπές κι ευλαβικές, σε σμήνη,

Σε πλάτη φθινοπωρινά χάνονται λαγαρά.

Συνεπαρμένος απ’ αυτά το λιόγερμα στον κήπο

Τη φωτεινότερη τη μοίρα τη δική τους νοσταλγώ

Κι ούτε που νιώθω καν το ζύγωμα του χρόνου ή δείκτη κτύπο.

Πάνω απ’ τα σύννεφα λοιπόν στις διαδρομές τ’ ακολουθώ.

Χνότο ανέμου σήψης τότε με ταράζει.

Θρηνεί ο κότσυφας μες στ' άφυλλα κλαδιά.

Σε σκουριασμένο πλέγμα κόκκινο σταφύλι τρεμουλιάζει,

Ενώ μες στον αέρα σαν θανάσιμος ωχρών παιδιών χορός ανθίζει

Ολόγυρα σε σκούρα στόμια πηγαδιών σαθρά

Γαλάζια μια αστρομαργαρίτα παγωμένη που λυγίζει.

Η φρίκη

Μ’ έβλεπα να περιπλανιέμαι σε δωμάτια έρμα.

Έσερναν σε γαλάζια βάθη χορό μανιακό τα αστέρια,

Φθάναν απ’ τα χωράφια των σκυλιών δυνατά ουρλιαχτά,

Κι άγρια με λύσσα χτύπαγε ο νοτιάς της κορφής τα κλαδιά.

Μα ξαφνικά: απόλυτη γαλήνη! Άναμμα πυρετού υπόκωφο

Αφήνει φαρμακερά λουλούδια από το στόμα μου να βγουν

Και απ’ τα κλαδιά όπως από πληγή σταλάζει

Ωχρή αχνοφεγγιά δροσιάς που πέφτει κι όπως αίμα στάζει.

Από το πλανερό ενός καθρέφτη το κενό

Παίρνει ένα σχήμα κάπως και υψώνεται αργό

Το πρόσωπο του Κάιν: ερεβώδες και φρικτό!

Απ’ το παράθυρο κοιτάζει το φεγγάρι σαν στο Άδειο,

Θροΐζει ελάχιστα το βελουδένιο παραπέτο,

Μόνος με το φονιά μου είμαι εκεί και στέκω.

Κατάνυξη

Ό,τι απ’ τον καιρό της νιότης μου έχει διασωθεί:

Η σιωπηλή κατάνυξη, όταν ηχούν καμπάνες,

Όταν μέσα στις εκκλησιές βραδιάζουν οι βωμοί

Και ατενίζω τις γαλάζιες τους αψίδες τις πλατιές κι ουράνιες.

Τις νότες απ’ το Όργανο εκεί τις βραδινές,

Το σβήσιμο το σκοτεινό των ήχων στις πλατείες,

Τον παφλασμό σιντριβανιών ήρεμο κι απαλό

Που ηχεί όπως παιδιών γλυκές κι άγνωρες ομιλίες.

Γαλήνιο σαν σε όνειρο με βλέπω να σταυρώνω

Τα χέρια μου και να ψελλίζω προσευχές που έχω καιρό να πω,

Το βλέμμα απ' την αλλοτινή βαρυθυμία ν’ αμαυρώνω.

Τότε μέσα απ’ τη σύγχυση εικόνων απαυγάζει

Μια γυναικεία μορφή μέσα σε μαύρα πέπλα πένθους ,

Και ένα ρίγος μιαρό από κύπελλο μέσα μου να αδειάζει.

Γκεόργκ Τρακλ (1887-1914)

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης

Georg Trakl - Φθινοπωρινό

Στον φράχτη πάνω τα λιοτρόπια, δες, λαμποκοπάνε,

και καθισμένοι οι άρρωστοι ήρεμα ρουφούν λιακάδα.

Μοχθούν γυναίκες στα χωράφια, και όλο τραγουδάνε·

και του μοναστηριού οι καμπάνες αντηχούνε αράδα.

Πουλιά λαλούν· σου λένε κάποιον θρύλο ξεχασμένο,

αράδα του μοναστηριού οι καμπάνες να χτυπάνε

και στην αυλή απαλό βιολί να ηχεί συγκινημένο.

Σταφύλι μαύρο σήμερα μες στους ληνούς πατάνε.

Τους πατητάδες οι άνθρωποι γλυκά τους παραστέκουν,

σταφύλι μαύρο μέσα στους ληνούς ενώ πατάνε.

ορθάνοιχτες οι πόρτες των νεκροθαλάμων στέκουν

μπογιατισμένες από τη λιακάδα, ωραίες νά ’ναι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Georg Trakl-Θανάσιμο αμάρτημα

Και να, προβάλλει η νύχτα στων φιλιών μας έπειτα την κλίνη,
και λέει ψιθυριστά: την ενοχή σας ποιός θα σας την άρει;
Και τρέμοντας στη βδελυρή ηδονή που τώρα μας μολύνει,
συμπροσευχόμαστε: Ας μας συγχωρεί, Μαρία, η γλυκιά σου η χάρη!

Και μέσ’ απ’ το ανθοδοχείο μια λαίμαργη ευωδιά ανεβαίνει,
τα μέτωπά μας τα χλομά απ’ την ενοχή για να σταμπάρει.
Στην πνιγηρή του αγέρος αύρα εμείς οι δύο εξαντλημένοι
ονειρευόμαστε: Ας μας συγχωρεί, Μαρία, η γλυκιά σου η χάρη!

Νικάει το πηγάδι τις Σειρήνες στων αχών την πάλη
και η Σφίγγα μπρος στην ενοχή μας σκοτεινότερα έχει βάρη,
και ιδού οι καρδιές μας πιο αμαρτωλές τώρα αντηχούν και πάλι,
και ολοφυρόμαστε: Ας μας συγχωρεί, Μαρία, η γλυκιά σου η χάρη!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Georg Trakl-Της θλίψης ώρα

Μαυρωπό το βήμα ακολουθεί μες στον φθινοπωριάτικο κήπο
τ’ αστραφτερό φεγγάρι,
η νύχτα η κραταιά στον παγωμένο βουλιάζει τοίχο.
Ω, της θλίψης η ακανθώδης ώρα.

Ασημένιο μαρμαίρει στην κάμαρα που σουρουπώνει
το κηροπήγιο του έρημου και μόνου,
πεθαίνοντας, έτσι όπως μελετάει κάτι σκοτεινό
εκεί που γέρνει τη λίθινή του κεφαλή
πάνω από πράγματα παροδικά, εφήμερα,

με κρασί μεθυσμένος και νυχτερινή αρμονία.
Και πάντα παρακολουθεί τ’ αφτί
τον θρήνο τον γλυκό του κότσυφα στις φουντουκιές.

Ώρα σκοτεινή με το ροζάριο. Ποιός είσαι,
αυλέ εσύ μοναχικέ,
μέτωπο, που παγώνεις πάνω από χρόνους ζοφερούς γερμένο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Georg Trakl, Η μελαγχολία

Πόση βία κρύβεται μέσα σου, σκοτεινό στόμα
Σύννεφα φθινοπωρινά
σου ’δωσαν σχήμα,
Χρυσή βραδινή σιωπή·
Ορεινός χείμαρρος σε πρασινωπό σύθαμπο
Στη σκιά
Ρημαγμένων πεύκων-
Ένα χωριό,
Που ευλαβικά πεθαίνει μέσα σε καστανές εικόνες.

Εκεί καλπάζουν μαύρα άλογα
Σε λιβάδια ομίχλης.
Εσείς στρατιώτες!
Από το λόφο, που ο ήλιος πέφτει βασιλεύοντας
Γελώντας ξεχύνεται το αίμα –
Κάτω από βελανιδιές
Χωρίς φωνή! Ω γεμάτη πάταγο μελαγχολία
Του στρατού- ένα λαμπερό κράνος

Έπεσε με θόρυβο από πορφυρό μέτωπο.
Ψυχρή η φθινοπωρινή νύχτα που πλησιάζει,
Με άστρα που λάμπουν
Πάνω από τα τσακισμένα κόκκαλα των ανδρών
Η Μοναχή μες στη σιωπή.

*Από τη συλλογή “Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς”, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, Οκτώβρης 2011.
Μςτάφραση: Νίκος Ερηνάκης.

Πηγή:https://tokoskino.me/2020/01/19/georg-trakl-%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%b1%ce%b3%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%af%ce%b1/

Georg Trakl-Σήψη

Το βράδυ που τα σήμαντρα διαλαλούν ειρήνη
Ξωπίσω είμαι απ’ των πουλιών τα θαυμαστά φτερά,
Που όπως προσκυνητών μακριές πομπές κι ευλαβικές, σε σμήνη,
Σε πλάτη φθινοπωρινά χάνονται λαγαρά.

Συνεπαρμένος απ’ αυτά το λιόγερμα στον κήπο
Τη φωτεινότερη τη μοίρα τη δική τους νοσταλγώ
Κι ούτε που νιώθω καν το ζύγωμα του χρόνου ή δείκτη κτύπο.
Πάνω απ’ τα σύννεφα λοιπόν στις διαδρομές τ’ ακολουθώ.

Χνότο ανέμου σήψης τότε με ταράζει.
Θρηνεί ο κότσυφας μες στ' άφυλλα κλαδιά.
Σε σκουριασμένο πλέγμα κόκκινο σταφύλι τρεμουλιάζει,

Ενώ μες στον αέρα σαν θανάσιμος ωχρών παιδιών χορός ανθίζει
Ολόγυρα σε σκούρα στόμια πηγαδιών σαθρά
Γαλάζια μια αστρομαργαρίτα παγωμένη που λυγίζει.
Η φρίκη

Μ’ έβλεπα να περιπλανιέμαι σε δωμάτια έρμα.
Έσερναν σε γαλάζια βάθη χορό μανιακό τα αστέρια,
Φθάναν απ’ τα χωράφια των σκυλιών δυνατά ουρλιαχτά,
Κι άγρια με λύσσα χτύπαγε ο νοτιάς της κορφής τα κλαδιά.

Μα ξαφνικά: απόλυτη γαλήνη! Άναμμα πυρετού υπόκωφο
Αφήνει φαρμακερά λουλούδια από το στόμα μου να βγουν
Και απ’ τα κλαδιά όπως από πληγή σταλάζει
Ωχρή αχνοφεγγιά δροσιάς που πέφτει κι όπως αίμα στάζει.

Από το πλανερό ενός καθρέφτη το κενό
Παίρνει ένα σχήμα κάπως και υψώνεται αργό
Το πρόσωπο του Κάιν: ερεβώδες και φρικτό!

Απ’ το παράθυρο κοιτάζει το φεγγάρι σαν στο Άδειο,
Θροΐζει ελάχιστα το βελουδένιο παραπέτο,
Μόνος με το φονιά μου είμαι εκεί και στέκω.
Κατάνυξη

Ό,τι απ’ τον καιρό της νιότης μου έχει διασωθεί:
Η σιωπηλή κατάνυξη, όταν ηχούν καμπάνες,
Όταν μέσα στις εκκλησιές βραδιάζουν οι βωμοί
Και ατενίζω τις γαλάζιες τους αψίδες τις πλατιές κι ουράνιες.

Τις νότες απ’ το Όργανο εκεί τις βραδινές,
Το σβήσιμο το σκοτεινό των ήχων στις πλατείες,
Τον παφλασμό σιντριβανιών ήρεμο κι απαλό
Που ηχεί όπως παιδιών γλυκές κι άγνωρες ομιλίες.

Γαλήνιο σαν σε όνειρο με βλέπω να σταυρώνω
Τα χέρια μου και να ψελλίζω προσευχές που έχω καιρό να πω,
Το βλέμμα απ' την αλλοτινή βαρυθυμία ν’ αμαυρώνω.

Τότε μέσα απ’ τη σύγχυση εικόνων απαυγάζει
Μια γυναικεία μορφή μέσα σε μαύρα πέπλα πένθους ,
Και ένα ρίγος μιαρό από κύπελλο μέσα μου να αδειάζει.

Γκεόργκ Τρακλ (1887-1914)
Μετάφραση:Γιώργος Καρτάκης