Georg Traκl-Τρία ποιήματα

 Σήψη

Το βράδυ που τα σήμαντρα διαλαλούν ειρήνη

Ξωπίσω είμαι απ’ των πουλιών τα θαυμαστά φτερά,

Που όπως προσκυνητών μακριές πομπές κι ευλαβικές, σε σμήνη,

Σε πλάτη φθινοπωρινά χάνονται λαγαρά.

Συνεπαρμένος απ’ αυτά το λιόγερμα στον κήπο

Τη φωτεινότερη τη μοίρα τη δική τους νοσταλγώ

Κι ούτε που νιώθω καν το ζύγωμα του χρόνου ή δείκτη κτύπο.

Πάνω απ’ τα σύννεφα λοιπόν στις διαδρομές τ’ ακολουθώ.

Χνότο ανέμου σήψης τότε με ταράζει.

Θρηνεί ο κότσυφας μες στ' άφυλλα κλαδιά.

Σε σκουριασμένο πλέγμα κόκκινο σταφύλι τρεμουλιάζει,

Ενώ μες στον αέρα σαν θανάσιμος ωχρών παιδιών χορός ανθίζει

Ολόγυρα σε σκούρα στόμια πηγαδιών σαθρά

Γαλάζια μια αστρομαργαρίτα παγωμένη που λυγίζει.

Η φρίκη

Μ’ έβλεπα να περιπλανιέμαι σε δωμάτια έρμα.

Έσερναν σε γαλάζια βάθη χορό μανιακό τα αστέρια,

Φθάναν απ’ τα χωράφια των σκυλιών δυνατά ουρλιαχτά,

Κι άγρια με λύσσα χτύπαγε ο νοτιάς της κορφής τα κλαδιά.

Μα ξαφνικά: απόλυτη γαλήνη! Άναμμα πυρετού υπόκωφο

Αφήνει φαρμακερά λουλούδια από το στόμα μου να βγουν

Και απ’ τα κλαδιά όπως από πληγή σταλάζει

Ωχρή αχνοφεγγιά δροσιάς που πέφτει κι όπως αίμα στάζει.

Από το πλανερό ενός καθρέφτη το κενό

Παίρνει ένα σχήμα κάπως και υψώνεται αργό

Το πρόσωπο του Κάιν: ερεβώδες και φρικτό!

Απ’ το παράθυρο κοιτάζει το φεγγάρι σαν στο Άδειο,

Θροΐζει ελάχιστα το βελουδένιο παραπέτο,

Μόνος με το φονιά μου είμαι εκεί και στέκω.

Κατάνυξη

Ό,τι απ’ τον καιρό της νιότης μου έχει διασωθεί:

Η σιωπηλή κατάνυξη, όταν ηχούν καμπάνες,

Όταν μέσα στις εκκλησιές βραδιάζουν οι βωμοί

Και ατενίζω τις γαλάζιες τους αψίδες τις πλατιές κι ουράνιες.

Τις νότες απ’ το Όργανο εκεί τις βραδινές,

Το σβήσιμο το σκοτεινό των ήχων στις πλατείες,

Τον παφλασμό σιντριβανιών ήρεμο κι απαλό

Που ηχεί όπως παιδιών γλυκές κι άγνωρες ομιλίες.

Γαλήνιο σαν σε όνειρο με βλέπω να σταυρώνω

Τα χέρια μου και να ψελλίζω προσευχές που έχω καιρό να πω,

Το βλέμμα απ' την αλλοτινή βαρυθυμία ν’ αμαυρώνω.

Τότε μέσα απ’ τη σύγχυση εικόνων απαυγάζει

Μια γυναικεία μορφή μέσα σε μαύρα πέπλα πένθους ,

Και ένα ρίγος μιαρό από κύπελλο μέσα μου να αδειάζει.

Γκεόργκ Τρακλ (1887-1914)

Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης