Δαίμονες οι στίχοι
μες στη σχόλη του νου
ορμούν
Βάνδαλοι, φονιάδες,
αρπάζουν τρυφερές, άβγαλτες συλλαβές
τσεκουρώνουν το εφηβαίο τους
έως θρήνο χρόνου
Διαβολικές οι λέξεις
φωτιά κι αντάρα
πέφτουν
στα καλοβαλμένα πρωινά
της ήσυχης μέρας
ξεκοιλιάζοντας υποθέσεις αγίων
χορεύοντας tango
με φαντάσματα φίλους
Χέρια καταραμένα
μαχαίρια δίκοπα
κάθε σκιά σας
φωνηεντόληκτο σκότος
θυμίζει
Κι ο θάνατος
η ανήμπορη στίξη
αιμορροώντας απρόβλεπτη άνοιξη
στο τέλος για το ποίημα
εικάζει κρυφογελώντας
πως μάλλον καμιά λέξη
δεν έσωσε τον εγωισμό
καμιά δε δόξασε τον ποιητή.
Μ.Χ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου