Κάποτε στο σκοτάδι της κάμαρας μέσα
βλέπεις φως υπομονετικό να βάφει
του περβαζιού τα χείλη με κόκκινο.
Ήτανε το καλοκαίρι της χρονιάς εκείνης.
Ζεστός ο αέρας μιας μέρας
χαμένης που ο έρωτας
για σένα συγκινούσε όλον τον κάμπο πέρα
και τον ίσκιο τον μακρύ των δέντρων-
μτφ. Γιώργος Κεντρωτής,
Πηγή: Μόνο μια παχιά κηλίδα από μέλι, εκδ. Ρώμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου