Κύριε, πού ν’ αντικρίσω και να δω τη χώρα μου; Ποια πέτρα έμεινε στη ρίζα της;
Το βλέμμα μου βυθίζεται στη θάλασσα, σε μαύρη θάλασσα χολή απύθμενη
Δεν έχω, Κύριε, παρά λίγη μονάχα αγάπη και οργή που μου απόμειναν, να ξαναχτίσω απ’ την αρχή τα σύνορα
Και μέσα τους να ορίσω μια ζωή ελάχιστη
Κρίκο στην αλυσίδα, Κύριε, του άπειρου, εγώ ο ταπεινός
που ταπεινώθηκα
Λίγος, και δεν αρκεί η ανάσα μου, ν’ ανυψωθεί κραυγή στο πλέριο σύμπαν σου
Χόρτο που σπάρθηκε σε άνυδρους καιρούς και μοίρα του έγινε να θρέψει αγρίμια, Κύριε, και άρπαγες, λιμούς ψυχής και άπληστα ελπίσματα
Τι στάθηκε όρθιο στο πέρασμα των ψευδοφόρων που ήρθαν με τα μάτια πύρινα; Των νικητών που στέφθηκαν σωτήρες μου, των αρνητών
την τρίτη κιόλας ώρα μου;
Με τι να στήσω πάλι τα σαθρά χαλάσματα; Με τι να καθαρίσω
τη σκουριά απ’ το σώμα μου;
Που ως κι η αγάπη, Κύριε, μιάνθηκε
Το μέγα έλεός σου η προσευχή μου, Κύριε, για μια πατρίδα
πάνω στο στερέωμα.
Πηγή: Γιάννης Ευθυμιάδης, Πατρείδα, Αθήνα 2018,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου